Hliniszcza Straczanskaje

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hliniszcza Straczanskaje
Глінішча Страчанскае
Глинище Страченское
Państwo

 Białoruś

Obwód

 grodzieński

Rejon

ostrowiecki

Sielsowiet

Michaliszki

Populacja
• liczba ludności


3
(2009)

Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego
Mapa konturowa obwodu grodzieńskiego, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Hliniszcza Straczanskaje”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Hliniszcza Straczanskaje”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Hliniszcza Straczanskaje”
Ziemia54°51′52″N 26°20′18″E/54,864444 26,338333

Hliniszcza Straczanskaje (biał. Глінішча Страчанскае; ros. Глинище Страченское, Gliniszcze Straczenskoje; hist.: pol. Gliniszcze, do 2014 biał. Глінішча, Hliniszcza; ros. Глинище, Gliniszcze[1]) – chutor na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie ostrowieckim, w sielsowiecie Michaliszki, przy drodze republikańskiej R45.

Warunki naturalne[edytuj | edytuj kod]

Chutor położony jest nad Straczą, pomiędzy Naroczańskim Parkiem Narodowym a Rezerwatem Krajobrazowym Jeziora Soroczańskie.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pod zaborami zaścianek, w II Rzeczypospolitej dwa zaścianki Gliniszcze I i II.

W XIX i w początkach XX w. położone były w Rosji, w guberni wileńskiej, w powiecie zawilejskim/święciańskim. Po I wojnie światowej pod administracją polską, w Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich. W latach 1920-1922 w składzie Litwy Środkowej.

Od 11 kwietnia 1922[2] leżały w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie święciańskim, w gminie Świr[3].

Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. W Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich miejscowość leżała w okręgu wileńskim; w Polsce do 20 stycznia 1926 w Ziemi Wileńskiej, następnie w województwie wileńskim

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]