Hrabstwo Ratzeburga
| 1143-1296 | |
| Typ państwa |
hrabstwo Rzeszy Niemieckiej |
|---|---|
| Pierwszy władca | |
| Ostatni władca | |
| Data powstania |
1143 |
| Weszło w skład Saksonii-Lauenburga |
1296 |
| |
Hrabstwo Ratzeburga – niemieckie hrabstwo założone w 1143 roku i istniejące do 1296 roku, kiedy (po licznych podziałach) weszło w skład księstwa Saksonii-Lauenburga.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Podwaliny pod przyszłe hrabstwo położył książę obodrycki Racibor, który zbudował gród Gauburg, w 1062 roku wymieniany jako saskie lenno. W 1143 roku książę saski Henryk Lew poprzez Adolfa II holsztyńskiego przekazał Henrykowi z Badewide część ziemi obodryckich Połabian pod niemiecką kolonizację. W skład nowo utworzonego hrabstwa weszły grody Ratzeburg, Wittenburg i Gadebusch, Rehna, Zarrentin am Schaalsee oraz baliwat Mölln. Badewidowie zasiadali na tronie do śmierci Bernharda III w 1199 roku, kiedy poprzez małżeństwo z owdowiałą matką tego ostatniego, Adelajdą, regencję objął Adolf z Dasselu. Utracił jednak władzę w wyniku bitwy pod Waschowem (25 maja 1200 lub 1201 roku), przegrawszy z meklemburską armią wasali króla Danii Kanuta VI. Hrabstwo przeszło pod władanie korony duńskiej; następca Kanuta, Waldemar II Zwycięski przekazał je w 1202 roku swojemu siostrzeńcowi Albrechtowi II z Orlamünde
W 1204 roku Waldemar, w ramach wynagrodzenia za poparcie dla duńskiej ekspansji, mianował Albrechta duńskim namiestnikiem północnych Niemiec i przekazał wszystkie ziemie na wschód od dzisiejszej granicy pomiędzy Szlezwikiem-Holsztynem a Meklemburgią.
Po przegranej bitwie pod Mölln w 1225 roku schwytany Albrecht II musiał zrezygnować z ziem lauenburskich. Po bitwie pod Bornhöved w 1227 roku zakończyła się duńska ekspansja w Niemczech północnych, zaś hrabstwo trafiło pod władzę saskiego Askańczyka księcia Albrechta I. Po jego śmierci władzę nad zdobytymi ziemiami przejęli synowie – Albrecht II oraz Jan I. Rząd nad późniejszym księstwem Saksonii-Wittenbergi (po podziale księstwa w 1296 roku) sprawował najmłodszy z synów, Albrecht II. Jan I władał byłym hrabstwem Ratzeburga oraz ziemiami lauenburskimi, które to terytorium przypadło później jego synom – Janowi II, Erykowi I i Albrechtowi III – by w 1296 roku trafić pod rządy księstwa Saksonii-Lauenburga.
Władcy[edytuj | edytuj kod]
| Okres panowania | Władca | Relacja w stos. do poprzedniego władcy |
|---|---|---|
| Badewidowie | ||
| 1143-1164 | Henryk I (zm. 1164) | |
| 1164-1195 | Bernhard I (zm. 1195) | syn |
| 1195-1198 | Bernhard II (zm. 1198) | syn |
| 1198-1199 | Bernhard III (zm. 1228) | syn |
| 1200-1201 | Adolf I (zm. 1224) | mąż matki |
| Askańczycy | ||
| 1202-1227 | Albrecht II (zm. 1245) | |
| 1227 | Albrecht I Askańczyk (zm. 1261) | |
| Władcy Saksonii | ||
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Eckardt Opitz: Herzogtum Lauenburg. Das Land und seine Geschichte. Neumünster: Wachholtz Verlag, 2003. ISBN 3-529-02060-5. (niem.).