Ibis grzywiasty
|
||
| Geronticus eremita[1] | ||
| (Linnaeus, 1758) | ||
 |
||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Infragromada | neognatyczne | |
| Rząd | pelikanowe | |
| Rodzina | ibisy | |
| Rodzaj | Geronticus | |
| Gatunek | ibis grzywiasty | |
| Synonimy | ||
|
||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | ||
 |
||
| Zasięg występowania | ||
 Trasy wędrówek wschodniej populacji ibisów grzywiastych |
||
Ibis grzywiasty (Geronticus eremita) – gatunek ptaka z rodziny ibisów (Threskiornithidae), zamieszkujący Maroko (nieliczne gniazdujące pary) i Turcję. Lęgnie się również obecnie na stromych skalistych wybrzeżach Atlantyku. Jeszcze w XVII w. występował w Europie, rozmnażał się w dolinie Dunaju, Austrii i Szwajcarii. Obecnie ptaki te są krytycznie zagrożone wyginięciem.
- Swoją nazwę zawdzięcza czubowi piór z tyłu głowy.
Spis treści
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
- Wygląd zewnętrzny
- Naga skóra na głowie, czarne upierzenie, czerwony dziób. Dymorfizm płciowy nie jest widoczny. Znaczna część głowy jest nieopierzona - jest czerwona z przedłużonymi piórami na karku. Posiada krótsze nogi niż ibis kasztanowaty.
- Rozmiary
- długość ciała 70–80 cm, rozpiętość skrzydeł 1,25–1,35 m.
- Masa ciała
- ok. 1–1,2 kg.
Środowisko[edytuj | edytuj kod]
Zamieszkuje tereny górzyste, półpustynne i stepowe.
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcze, mrówki, pająki, pomrowiki, skorki, skorpiony, stonogi i szarańcza.
Lęgi[edytuj | edytuj kod]
- Okres lęgów
- Zwykle rozpoczyna się w marcu lub kwietniu.
- Gniazdo
- buduje na półkach skalnych.
- Jaja
- 2–4
- Wysiadywanie
- 24–28 dni
- Pisklęta
- w wieku 43–47 dni opuszczają gniazdo
Status i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem, objęty Europejskim Programem Ochrony Zwierząt (EEP). Do dramatycznego spadku liczebności tych ptaków przyczyniły się polowania oraz chwytanie młodych, w celu umieszczenia ich w ogrodach zoologicznych. Dużo ibisów zginęło również wskutek zatrucia środkami owadobójczymi, stosowanymi w celu walki z szarańczą.
Ośrodek lęgowy ibisa grzywiastego istnieje od 1977 roku w tureckim mieście Birecik nad Eufratem. Obecnie żyje tam około 100 ptaków. Władze tureckie zdołały w ten sposób sztucznie odtworzyć populację tego ptaka, który z powodu szkodliwej działalności człowieka został w XX wieku całkowicie wytrzebiony[4]. W Europie (Niemcy, Austria, Włochy) w ramach programu LIFE podjęto próbę reintrodukcji gatunku[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Geronticus eremita, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Northern Bald Ibis (Geronticus eremita) (ang.). IBC The Internet Bird Collection. [dostęp 9 grudnia 2010].
- ↑ Geronticus eremita. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
- ↑ Birecik Breeding Center, Turkey (ang.). International Advisory Group for the Northern Bald Ibis. [dostęp 11 kwietnia 2012].
- ↑ 'Reason for Hope' - Reintroduction of the Northern Bald Ibis in Europe (ang.). [dostęp 30 września 2016].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Cuisin M, 1989, Tajemnice zwierząt - Zwierzęta rzadkie, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1993.
- Klaus Richarz: Ptaki - Przewodnik. Warszawa: MUZA, 2009. ISBN 978-83-7495-018-3.
