Imperium Marathów
| |||
| 1674-1820 | |||
| |||
| Język urzędowy | marathi | ||
| Stolica | Pune | ||
| Ustrój polityczny | Monarchia | ||
| Ostatnia głowa państwa | Śiwadźi | ||
| Powierzchnia • całkowita |
2 800 000 km² | ||
| Liczba ludności • całkowita • gęstość zaludnienia |
150 000 000 53,5 osób/km² | ||
| Data powstania | 6 czerwca 1674 | ||
| Data likwidacji | 21 września 1820 | ||
| Religia dominująca | Hinduizm | ||
 | |||
 |
Ten artykuł należy dopracować |
Imperium Marathów – państwo indyjskie istniejące od 1674 do 1818 roku. W szczytowym momencie obejmowało 1 mln kilometrów kwadratowych.
Po latach walki przeciw Wielkiemu Mogołowi Aurangzebowi, Śiwadźi założył w roku 1674 odrębne Imperium Marathów z ziem sułtanatu Bidżapurskiego, ze stolicą w Pune. Śiwadźi zmarł w roku 1680, pozostawiając potężne, lecz narażone na ataki z zewnątrz państwo. Wielcy Mogołowie zaatakowali w roku 1682 i próbowali bez powodzenia podbić Marathów w wojnie, która trwała aż po rok 1707.
Shahu, prawnuk Śiwadźiego, rządził jako cesarz do 1749. Podczas rządów ustanowił urząd "Peśwa" ("premiera") jako szefa rządu. Peshwa zostali faktycznymi władcami państwa, podczas gdy następcy Śiwadźiego rządzili nominalnie ze swej siedziby w Satara.
Imperium Marathów przeżywało swój rozkwit i szczytowy zasięg terytorialny w XVIII wieku pod władcami: Shahu i Peśwą Baji Rao-I. Przegrana bitwa pod Panipatem w 1761 zahamowała ekspansję. Imperium przekształciło się w konfederację pięciu państw dynastycznych: rządzili nimi: ministrowie Peshwas w Pune; ród Sindhia (w Malwa i Gwalior); Holkar'owie w Indorze; ród Bhonsle w Nagpurze; ród Gaekwa w Baroda. Rywalizacja między rodami Sindhia i Holkar dominowała w polityce Imperium do wczesnego XIX wieku, kiedy zbliżyło się brytyjskie zagrożenie. Wielka Brytania pokonała Marathów w 1818 roku. Większość państwa została wcielona do Indii Brytyjskich, a resztki w 1947 roku do Indii, które uzyskały niepodległość.
Władcy Imperium Marathów[edytuj | edytuj kod]
- Śiwadźi (1674–1680)
- Sambhaji (1680–1689)
- Rajaram (1689–1700)
- królowa Tarabai (1700–1707)
- Shahu (1707–1749)
- Ramaraja (1749–1777)
Peśwa - ministrowie Imperium Marathów[edytuj | edytuj kod]
- Balaji Vishwanath (od 1713 do 2 kwietnia 1720, żył w latach 1660-1720)
- Peshwa Bajirao I (od 17 kwietnia 1720 do 28 kwietnia 1740, 1700-1740)
Od roku 1749, po śmierci władcy Shahu, Peshwa został faktycznym szefem państwa.
- Balaji Bajirao (4 lipca 1740 do 23 czerwca 1761, ur. 8 grudnia 1721, zm. 23 czerwca 1761)
- Madhavrao II Ballal (od 1761 do 18 listopada 1772, ur. 16 lutego 1745, zm. 18 listopada 1772)
Po upadku ich władzy pozostał im tytuł mistrzów Chatrapati.
- Narayanrao Bajirao (od 13 grudnia 1772 do 30 sierpnia 1773, ur. 1755, zm. 1773)
- Raghunathrao (1773-1774, ur. 1734, zm. 1783)
- Sawai Madhava Rao Narayan (od 1774 do 27 października 1795, ur. 1774, zm. 1795)
- Baji Rao II (1796-1818, zm. 28 stycznia 1851)
- Nana Sahib (od 1 lipca 1857 do 1858, ur. 1825, zm. 1859)
