Indie Brytyjskie
 |
Ten artykuł od 2013-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| |||||
| Hymn: God Save The King-Emperor | |||||
| |||||
| Język urzędowy | hindustani, angielski | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Stolica | Kalkuta (1858–1912) Nowe Delhi (1912–1947) | ||||
| Ustrój polityczny | Monarchia | ||||
| Typ państwa | Cesarstwo | ||||
| Głowa państwa | cesarz Jerzy VI Windsor | ||||
| Status terytorium | kolonia brytyjska | ||||
| Zależne od | Wielka Brytania | ||||
| W jego imieniu | Ostatni wicekról Louis Mountbatten | ||||
| waluta | rupia | ||||
| Utworzenie | rozwiązanie Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej i koronacja królowej Wiktorii na cesarzową Indii 1858 | ||||
| Podział | na część hinduską i muzułmańską oraz nadanie im niepodległości jako dominia Indii i Pakistanu 1947 | ||||
| Religia dominująca | hinduizm, islam, buddyzm | ||||
Indie Brytyjskie – region w Azji, który w latach 1858–1947 był pod władzą Brytyjczyków. Składał się z obecnych Indii, Pakistanu, Nepalu, Bangladeszu oraz części Bhutanu i Mjanmy.
Brytyjski wkład w rozwój cywilizacyjno-gospodarczy[edytuj | edytuj kod]
Po przejęciu władzy na Półwyspie Indyjskim bezpośrednio przez parlament brytyjski, rząd brytyjskiego gubernatora-wicekróla zmuszony był do realizacji szerokich reform gospodarczych. Wydano szereg ustaw w zakresie socjalnych warunków pracy, m.in. wprowadzono w zakładach pracy jeden dzień w tygodniu wolny i zakaz zatrudniania dzieci poniżej dziewięciu lat. W odpowiedzi na liczne rozruchy w miastach i bunty chłopskie, wydane zostały ustawy ograniczające lichwę i możliwość usuwania chłopów z ziemi. Zrezygnowano też z zamiarów chrystianizacji miejscowej ludności.
Przeprowadzone zostały znaczące reformy w oświacie i nauce. Rozbudowano szkolnictwo, utworzono sieć gimnazjów z angielskim językiem nauczania, uniwersytety w Kalkucie, Madrasie i Bombaju, zakładano instytucje badawcze (Botanical Survey of India). Równocześnie w Indiach rozpoczęły się przemiany struktur gospodarki feudalnej i manufakturowej na nowocześniejsze struktury gospodarki kapitalistycznej. Przystąpiono do budowy linii kolejowych i rozbudowy sieci drogowej na całym subkontynencie.
Miarą nowej polityki było utworzenie w 1885 roku Indyjskiego Kongresu Narodowego, ogólnokrajowej partii, głoszącej pokojowe przejęcie władzy, natomiast w 1906 roku Ligi Muzułmańskiej, o podobnym programie działania. W tym też okresie wprowadzone zostały reformy konstytucyjne, znacznie rozszerzające udział lokalnych elit hinduskich w rządzeniu krajem. Równocześnie w pierwszych latach XX wieku nastąpiło pełne scalanie wszystkich terytoriów Półwyspu Indyjskiego w jedno Cesarstwo Indyjskie.
Szereg pomniejszych księstw i krajów dobrowolnie oddawało się pod protektorat Brytyjczyków, niektóre z księstw były przez nich przejmowane, gdy lokalny maharadża nie miał naturalnego spadkobiercy, lub w drodze wykupu. W 1911 roku stolicą państwa ustanowiono Nowe Delhi, historyczną stolicę Wielkich Mogołów i przyjęto język angielski jako urzędowy. W roku 1938 Cesarstwo posiadało 1005 miast, których ludność łącznie przekraczała 10 mln mieszkańców (w tym: 3 miasta >0,5 mln osób i 35 miast w przedziale 0,1–0,5 mln osób).