Inocybe fraudans
_Sacc_169119.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Inocybe fraudans |
| Nazwa systematyczna | |
| Inocybe fraudans (Britzelm.) Sacc. Sylloge fungorum (Abellini) 5: 778 (1887) | |
_Sacc_214752_crop.jpg)
_Sacc_804844.jpg)
Inocybe fraudans (Britzelm.) Sacc. – gatunek grzybów należący do rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1882 r. Max Britzelmayr, nadając mu nazwę Agaricus fraudans. Obecną nazwę nadał mu Pier Andrea Saccardo w 1887 r.[1] Pozostałe synonimy:
- Inocybe corydalina var. albidopallens J.E. Lange 1940
- Inocybe fraudans var. capitatocystidiosa A. Ortega & Esteve-Rav. 1989
- Inocybe fraudans var. chamaesalicis Bon ex Jacobsson 2008[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 2,5–16 cm, początkowo stożkowaty, później przechodzący w szeroko stożkowy do szeroko dzwonowatego. Powierzchnia w stanie suchym jedwabista, przechodząca w promieniście poszarpaną i włóknistą, u bardzo młodych okazów biaława, przechodząca w brązowożółtą do brązowawej. Brzeg podwinięty z białawymi resztkami zasnówki w młodości. Po uszkodzeniu zmienia barwę na czerwonawą[3].
Wąsko przyrośnięte z licznymi międzyblaszkami, początkowo białawe, potem przechodzące w żółtawe i ostatecznie brązowe, po uszkodzeniu czerwonawe[3].
Wysokość 4–6 cm, grubość 0,5–1 cm, cylindryczny, mniej więcej regularny z lekko poszerzoną podstawą. Powierzchnia jedwabista lub naga, biaława, po uszkodzeniu przechodząca w czerwonawą, a następnie brązową[3].
Białawy; po pokrojeniu powoli przebarwiający się na różowo do czerwonawo. Zapach mocny, słodki i pachnący[3].
- Cechy mikroskopowe
Podstawki 4-sterygmowe. Pleurocystydy do 75 × 15 µm, szeroko butelkowate do workowatych z inkrustowanymi wierzchołkami i ścianami o grubości często ponad 2 µm. Cheilocystydy podobne, ale mniejsze, o grubości ścianek mniejszej niż 2 µm. Trama blaszek równoległa. Zarodniki 8-11 × 4,5-6,5 µm, migdałowate, gładkie, pod działaniem KOH bladobrązowe. Skórka kapelusza typu cutis, złożona z promieniście ułożonych, drobno inkrustowanych strzępek ze sprzążkami, o szerokości 2,5-10 µm[3].
- Gatunki podobne
Od podobnych gatunków odróżnia się silnym zapachem, przebarwianiem się na czerwono po uszkodzeniu, grubościennymi pleurocystydami i kształtem zarodników[3].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Podano występowanie Inocybe fraudans w Europie, Ameryce Północnej i Azji. W Europie jest szeroko rozprzestrzeniony; występuje od Morza Śródziemnego po północne krańce Półwyspu Skandynawskiego[4]. Brak go w wykazie wielkoowocnikowych podstawczaków Polski W. Wojewody z 2003 r., gdyż uznany w nim został za synonim strzępiaka gruszkowonnego Inocybe pyriodora (Pers.) Quel.[5], jednak według Index Fungorum są to odrębne gatunki.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2023-03-20] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2023-03-20] (ang.).
- ↑ a b c d e f Michael Kuo, Inocybe fraudans [online], Mushroom Expert [dostęp 2023-03-20] (ang.).
- ↑ Występowanie Inocybe fraudans na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2023-03-20].
- ↑ Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.