Instytut La Xavière, Misjonarza Jezusa Chrystusa
| Pełna nazwa |
Institut La Xavière, missionnaire du Christ Jésus |
|---|---|
| Wyznanie |
rzymskokatolickie |
| Kościół |
katolicki |
| Status kanoniczny | |
| Założyciel | |
| Data założenia |
1921 |
| Data zatwierdzenia |
1963 |
| Przełożony | |
| Liczba członków |
ok. 100 |
| Strona internetowa | |
Zakon Xavières jest katolickim żeńskim zgromadzeniem zakonnym uznanym przez Kościół katolicki 4 lutego 1963 r. podczas Soboru Watykańskiego II.
Instytut został założony we Francji w 1921 r. i należy do rodziny ignacjańskich zgromadzeń zakonnych[1]. Założycielami zakonu byli Claire Monestès i wspierający jej działania ks. Antonin Eymieu SJ[2].
Od 2010 roku zakon działa na prawie pontyfikalnym[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Claire Monestès, założycielka zakonu, darzyła wielkim podziwem działalność misyjną św. Franciszka Ksawerego SJ, jednego z pierwszych towarzyszy Ignacego Loyoli, a przez to: jednego z pierwszych jezuitów.
Krótko po założeniu Towarzystwa Jezusowego Ignacy Loyola zdecydował, że Towarzystwo nie będzie przyjmować kobiet. Nie ma więc jezuitek (żeńskich zakonów jezuickich) jako takich – jest jednak wiele wspólnot kobiecych inspirowanych duchowością ignacjańską[1]. Taka jest też wspólnota założona przez Claire Monestès, nazwana na pamiątkę św. Franciszka Ksawerego, ksaweriankami.
W 1921 roku Claire Monestès wraz z Léonie Fabre otworzyły w Marsylii swoją pierwszą wspólnotę ukierunkowaną na pomoc młodym kobietom pracującym. W pokoju przy rue de Breteuil powstał ośrodek rekreacyjny i restauracja dla młodych robotnic, które pracowały w okolicy Starego Portu.
W 1934 roku Monestès założyła kolejną wspólnotę – tym razem w Paryżu, w parafii Saint-Médard w 5. dzielnicy.
W dniu 14 lutego 1939 Claire Monestès zmarła. Członkinie jej wspólnoty miały wówczas od 20 do 35 lat. Wybuch II wojny światowej spowodował ich rozproszenie[4].
Od tego czasu nastąpiła przerwa w działaniach skoordynowanych, choć mniejsze grupy inspirowane działaniem Monestès prowadziły działalność lokalną. Dopiero w 1960 r. grupy wspólnotowe we Francji ponownie się zjednoczyły. Były to grupy z Créteil, Tuluzy, Nicei, La Rochelle i Aix-en-Provence.
W 1963 roku Sobór Watykański II zatwierdził Instytut w prawach zakonu.
W 1967 roku, w odpowiedzi na wezwanie jezuitów do współpracy z INADES (Afrykańskim Instytutem Rozwoju Gospodarczego i Społecznego, obecnie CERAP),. francuskie wspólnoty rozszerzyły swoją działalność na kontynent afrykański: Wybrzeże Kości Słoniowej. Pierwsza wspólnota powstała w Abidżanie, w kolejnych latach powstały wspólnoty w Korhogo, także na Wybrzeżu Kości Słoniowej (1972), w Ndżamenie, w Czadzie (1983), druga wspólnota w Abidżanie (w regionie Abobo), na Wybrzeżu Kości Słoniowej (2002), w Yaoundé, w Kamerunie (2006)[4]. Najnowsza wspólnota powstała w 2012 roku.
W lipcu 2017 przełożoną Generalną Zgromadzenia[5] została siostra Christine Danel.
W maju 2019 roku, wśród mianowanych przez papieża Franciszka konsultantów Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów ds. Młodzieży, Wiary i Rozeznania Powołaniowego, znalazły się trzy kobiety, wśród nich ksawerianka, siostra Nathalie Becquart. Nominacja ta została uznana za historyczne wydarzenie dla wzmacniania roli kobiet w Kościele katolickim. Pół roku później, w lutym 2020 roku, siostra Becquart została mianowana podsekretarzem Synodu, dzięki czemu stała się pierwszą kobietą, która otrzymała na Synodzie prawo głosu[6][7].
Siostra Nathalie Becquart pełniła wcześniej funkcję dyrektorki Krajowej Służby ds. Ewangelizacji Młodzieży i Powołań we Francji i była pierwszą kobietą na tym stanowisku[8].
Obecnie zakon ksawerianek liczy ok. 100 sióstr na trzech kontynentach: w Afryce, Europie i Ameryce Północnej. Są wśród nich sekretarki, liderki młodzieżowi, lekarki, inżynierowie, bibliotekarki, teolożki, nauczycielki, opiekunki duszpasterstw i katechetki, psycholożki, pielęgniarki, menedżerki. Żyją w małych wspólnotach, blisko domów i miejsc pracy społeczności, które wspierają.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Amis dans le Seigneur [online], www.ndweb.org [dostęp 2021-02-15].
- ↑ Eymieu Antonin, in Jean-Pierre Chantin, Dictionnaire du monde religieux dans la France contemporaine. Editions Beauchesne, 2001, ISBN 0-7010-1418-0, p. 228.
- ↑ Vous avez cherché Pontifical rite [online], La Xavière [dostęp 2021-02-15] (fr.).
- ↑ a b Geneviève Roux, Petite vie de Claire Monestès, Paris: Desclée de Brouwer, 2011, ISBN 978-2-220-06268-6, OCLC 704054842 [dostęp 2021-02-15].
- ↑ Sœur Christine Danel, nouvelle supérieure générale des xavières, „La Croix”, 17 lipca 2017, ISSN 0242-6056 [dostęp 2021-02-15] (fr.).
- ↑ Pope Francis appoints first woman to the Synod of Bishops, „BBC News”, 6 lutego 2021 [dostęp 2021-02-15] (ang.).
- ↑ Nathalie Becquart: kobieta, której będą słuchać biskupi. Profesjonalistka z pasją do modlitwy biblijnej i żagli [online], Aleteia Polska, 14 lutego 2021 [dostęp 2021-02-15] (pol.).
- ↑ Pope Francis using synods to build consensus in Church – participant says. [online], 30 października 2019.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Anne-Marie Aitken, xav, Paul Legavre, SJ, Paul Magnin et Anne Righini-Tapie, cvx, Naissance en France d'une famille ignatienne, in Christus, n ° 213, janvier 2007
- Étienne Ganty, Michel Hermans, François-Xavier Dumortier, Pierre Sauvage, Tradition jésuite : enseignement, spiritité, mission, éd. Lessius, 2002. (ISBN 978-2-87299-117-4 )
- Hervé Yannou, Jésuites et compagnie, éd. Lethielleux, 2007. (ISBN 978-2283610312 )
- Marie-Françoise Boutemy, Prier 15 jours avec Claire Monestès, fondatrice des xavières, éd. Nouvelle Cité, 2011, (ISBN 978-2-85313-633-4 )
- Geneviève Roux, Petite vie de Claire Monestès, Desclée de Brouwer, 2011, (ISBN 978-2-220-06268-6 )