Interwencja francuska w Hiszpanii w 1823
 Scena z francuskiej interwencji w Hiszpanii pędzla Hippolyte Lecomte | |||
| Czas |
7 kwietnia 1823 - 3 października 1823 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Przyczyna | |||
| Wynik |
przywrócenie Ferdynandowi VII absolutnej władzy | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Interwencja francuska w Hiszpanii (fr. l'Expédition d'Espagne) – była to francuska ekspedycja w 1823 roku mająca na celu przywrócenie absolutnej władzy królowi Hiszpanii Ferdynandowi VII, która została jemu odebrana przez kortezy[1]. Popularną nazwą francuskiej armii zmobilizowanej w celu inwazji na Hiszpanię jest "Sto tysięcy synów świętego Ludwika" chociaż faktycznie francuskie wojska liczyły od 60 000 do 90 000 żołnierzy[2].
Tło
[edytuj | edytuj kod]7 marca 1823 Ferdynand VII był zmuszony zaakceptować Konstytucję Hiszpanii z 1812 oraz powołać liberalny rząd. 9 lipca 1820 w Madrycie zwołano Kortezy, na których król zaprzysiągł konstytucję. Uchwalono także likwidację zakonu jezuitów i innych klasztorów, których majątek miał ratować znajdujące się w kryzysie finanse publiczne. Zniesiono Inkwizycję, dziesięcinę i pomimo królewskiego weta dokonano innych zmian katalizujących konflikt między państwem a Kościołem[1]. W związku z tym zwołano w Weronie Kongres, na który zjechali się car Rosji Aleksander I, król Prus Fryderyk Wilhelm III, cesarz Austrii Franciszek I, Klemens von Metternich oraz François-René de Chateaubriand[3], którzy powzięli decyzję o francuskiej inwazji na Hiszpanię[4].
Wojna
[edytuj | edytuj kod]7 kwietnia 1823 francuskie wojska pod dowództwem księcia d'Angoulême wkroczyły do Hiszpanii, nie napotykając efektywnego oporu ze strony sił liberałów[1]. 23 maja Francuzi zajęli Madryt, a rząd i Kortezy schronili się w Kadyksie. Po bitwie pod Trocadero 3 października 1823 Kadyks skapitulował[1][5]. Ferdynand VII odzyskał wtedy władzę, i unieważnił wszystkie decyzje Kortezów podjęte w czasie liberalnego trzylecia. Liberałów, w tym wielu wojskowych, spotkały represje, wielu udało się na emigrację[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Tadeusz Miłkowski, Paweł Machcewicz, Historia Hiszpanii, 2002, s. 247-251.
- ↑ Peter Pierson, The History of Spain, s. 95.
- ↑ Jose Cabanis, Karol X, król Ultras, 1981, s. 241.
- ↑ Congress of Verona | Italian Unification, Metternich & Austria | Britannica [online], www.britannica.com [dostęp 2024-08-20] (ang.).
- ↑ George Childs Kohn, Dictionary of wars, 2013.