Irena Styczek
| Data urodzenia |
14 września 1924 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 kwietnia 1981 |
| doktor | |
| Specjalność: patologia mowy | |
| Alma Mater | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski |
Irena Styczek (ur. 14 września 1924, zm. 28 kwietnia 1981 w Warszawie) – polska językoznawczyni, patolog mowy[1][2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1946–1952 pracowała ze źle mówiącymi, przede wszystkim z dziećmi z zaburzonym słuchem w Poradni Foniatrycznej Kliniki Otolaryngologicznej Akademii Medycznej, a od roku 1951 w Poradni Ortofonicznej Centralnej Poradni Międzyszkolnej przy ul. Hożej 88 w Warszawie. W 1952 obroniła pracę magisterską Mowa u źle słyszących pod kierunkiem dr Haliny Konecznej w zakresie filologii polskiej. W 1965 obroniła pracę doktorską Badania eksperymentalne spirantów polskich s, š, ś ze stanowiska fizjologii i patologii mowy pod kierunkiem prof. dr. Stanisława Skorupki[1]. W latach 1966–1969 prowadziła lektorat języka polskiego na Uniwersytecie w Strasburgu. W 1974 utworzyła na Uniwersytecie Warszawskim Podyplomowe Studium Logopedyczne, przeznaczone dla logopedów, nauczycieli i foniatrów. Prowadziła tam zajęcia z ortofonii, audiologii i logopedii. Jest autorką pierwszego w Polsce podręcznika z zakresu logopedii[2].
Została pochowana 2 maja 1981 na Cmentarzu Czerniakowskim w Warszawie[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Maria Przybysz-Piwko, Doktor Irena Styczek (14 IX 1924 – 28 IV 1981), Mieczysław Szymczak (red.), „Poradnik Językowy”, 3, Łódź: Państwowe Wydawnictwo Naukowe Oddział w Łodzi, marzec 1984, s. 145–150 [dostęp 2023-09-26].
- ↑ a b c Mieczysław Szymczak, Wspomnienie o Doktor Irenie Styczek, Mieczysław Szymczak (red.), „Poradnik Językowy”, 3, Łódź: Państwowe Wydawnictwo Naukowe Oddział w Łodzi, s. 151–153 [dostęp 2023-09-26].