Iwan Agajanc

Iwan Agajanc
Իվան Աղայանց
Иван Иванович Агаянц
	generał major bezpieczeństwa państwowego
Data i miejsce urodzenia	28 sierpnia 1911 ; Jelizawietpol
Data i miejsce śmierci	12 maja 1968 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1940–1992
Formacja	NKGB; KGB
Główne wojny i bitwy	zimna wojna
	Odznaczenia

Iwan Agajanc (orm. Իվան Աղայանց, ros. Иван Иванович Агаянц, ur. 15 sierpnia^?/28 sierpnia 1911 w Jelizawietpolu, zm. 12 maja 1968 w Moskwie) − radziecki agent wywiadu, Ormianin.

Życiorys

Urodził się w rodzinie nauczyciela. Po ukończeniu szkoły podstawowej i średniej pracował w aparacie partyjnym.

W 1930 wyjechał do Moskwy, gdzie dwaj starsi bracia pracowali w OGPU. Został przyjęty do Zarządu Ekonomicznego OGPU, działał również w Komsomole (przez kilka lat kierował pracą organizacji komsomolskiej).

W 1936 został przyjęty do organów wywiadu zagranicznego, doskonalił znajomość języków obcych (znał turecki, perski, francuski, hiszpański i angielski). W 1937 był skierowany do pracy operacyjnej w rezydenturze paryskiej pod przykryciem najpierw współpracownika misji handlowej, a następnie kierownika wydziału konsularnego. Po wybuchu wojny domowej w Hiszpanii brał udział w ewakuacji liderów Komunistycznej Partii Hiszpanii, Dolores Ibárruri Gómez i José Díaza Ramosa do Moskwy.

Od 1940 pracował w moskiewskich komórkach Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych (NKWD).

Po napaści Niemiec na Związek Radziecki był rezydentem NKGB w Iranie, gdzie kierując pracą wywiadowczą zlikwidował niemiecką sieć agentów (patrz planowany zamach na Roosevelta podczas konferencji Wielkiej Trójki w Teheranie).

Następnie był ponownie rezydentem wywiadu w Paryżu (pod pseudonimem "Avalov"), skąd powrócił w 1947. Pracował w organach wywiadu zagranicznego, jak również szkolenia wywiadowców. Od 1967 był zastępcą szefa I Zarządu Głównego Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego (KGB). Zakończył służbę w stopniu generała majora.

Ordery i odznaczenia

Order Lenina (30 października 1967)
Order Czerwonego Sztandaru (24 listopada 1950)
Order Czerwonego Sztandaru Pracy (26 maja 1962)
Order Wojny Ojczyźnianej II stopnia (5 listopada 1944)
Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie - 20 września 1943 i 4 grudnia 1945)
Odznaka „Zasłużony Funkcjonariusz NKWD” (27 kwietnia 1940)
Order 9 września 1944 (Ludowa Republika Bułgarii)

I medale.

Bibliografia

Антонов В. С., Карпов В. Н. Разведчики … — М.: Мол. гвардия, 2004. ISBN 5-235-02711-6
Biografia na stronie Służby Wywiadu Zagranicznego Federacji Rosyjskiej. svr.gov.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-29)].
https://web.archive.org/web/20121019175213/http://www.memo.ru/uploads/files/845.pdf (ros.)