Przejdź do zawartości

Iwan Bambiza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwan Bambiza
Іван Бамбіза
Pełne imię i nazwisko

Iwan Michajławicz Bambiza

Data i miejsce urodzenia

8 października 1952
Laskowicze

Zastępca premiera Republiki Białorusi
Okres

od 25 maja 2004
do 28 grudnia 2010

Poprzednik

Raman Wnuczka

Minister ds. Wspólnoty Niepodległych Państw
Okres

od 25 sierpnia 1995
do 1996

Deputowany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR/Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji
Okres

od 1990
do 1995

Przewodniczący Rzeczyckiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego
Okres

od ? (nie wcześniej niż 1987)
do ? (nie później niż 1991)

Przewodniczący Rzeczyckiej Rejonowej Rady Deputowanych Ludowych
Okres

od ? (nie wcześniej niż 1987)
do ? (nie później niż 1991)

Odznaczenia
Order Ojczyzny III klasy

Iwan Michajławicz Bambiza (biał. Іван Міхайлавіч Бамбіза, ros. Иван Михайлович Бамбиза, Iwan Michajłowicz Bambiza; ur. 8 października 1952 w Laskowiczach) – białoruski polityk, w latach 2004–2010 zastępca premiera Białorusi.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 października 1952 roku we wsi Laskowicze, w rejonie petrykowskim obwodu homelskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1975 roku ukończył studia na Wydziale Mechanizacji Gospodarstwa Wiejskiego Białoruskiego Instytutu Mechanizacji Gospodarstwa Wiejskiego, a w 1989 roku w Mińskiej Wyższej Szkole Partyjnej[1].

W latach 1975–1985 był głównym inżynierem ds. hodowli żywego inwentarza w sowchozie im. Niekrasowa w rejonie homelskim, głównym inżynierem w sowchozie „Bryniewo” i dyrektorem sowchozu „Hołubicki” w rejonie petrykowskim. W latach 1985–1987 pełnił funkcję naczelnika wydziału gospodarki wiejskiej Pietrykowskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego oraz przewodniczącego Rejonowego Zjednoczenia Przemysłu Rolnego. W latach 1987–1991 był przewodniczącym Rzeczyckiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego i przewodniczącym Rzeczyckiej Rejonowej Rady Deputowanych Ludowych[1].

W 1990 roku został deputowanym ludowym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR XII kadencji z Wasilewickiego Okręgu Wyborczego Nr 228. Od 20 lipca 1990 roku wchodził w skład Komisji Konstytucyjnej[2]. Od 1991 do lutego 1994 roku był sekretarzem Planowej i Budżetowo-Finansowej Komisji Rady Najwyższej. 22 lutego 1994 roku został wiceprzewodniczącym Rady Najwyższej. W maju tego samego roku wszedł w skład Zarządu Narodowego Banku Republiki Białorusi. 25 sierpnia 1995 został wyznaczony przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę na stanowisko ministra ds. Wspólnoty Niepodległych Państw[3]. Stanowisko to zajmował do 1996 roku. W latach 1997–2004 był prezesem Białoruskiego Państwowego Koncernu Naftowego i Chemicznego „Biełnieftiechim” oraz przewodniczącym rady nadzorczej OAO „Biełagroprombank”[1].

25 maja 2004 roku prezydent Łukaszenka zwolnił Iwana Bambizę ze stanowiska w „Biełnieftiechimie” (jego miejsce zajął Branisłau Siwy) i wyznaczył go na stanowisko zastępcy premiera Republiki Białorusi (na miejsce Ramana Wnuczki), tym samym czyniąc go urzędnikiem państwowym wyższej klasy[1][4].

27 grudnia 2010 roku, zgodnie z art. 106 konstytucji, rząd premiera Siarhiej Sidorskiego, w którego skład wchodził Iwan Bambiza, podał się do dymisji[5]. Następnego dnia prezydent powołał nowy rząd, w którym Bambiza już się nie znalazł[6].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Iwan Bambiza jest żonaty, ma troje dzieci. Jeden z jego synów, Alaksandr, zginął w wieku 25 lat[1]. Bambiza posiada willę położoną w elitarnej mińskiej dzielnicy Drozdy, zamieszkanej przez przedstawicieli władzy i ludzi blisko związanych z Alaksandrem Łukaszenką[7].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • Order Ojczyzny III klasy – Za znaczny osobisty wkład w rozwój kompleksu naftochemicznego republiki (2 listopada 2002 r.)[8]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Бамбиза Иван Михайлович. who.bdg.by. [dostęp 2016-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-26)]. (ros.).
  2. Н. Дементей: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 20 июля 1990 г. №166-XII. bankzakonov.com, 1990-07-20. [dostęp 2019-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-27)]. (ros.).
  3. А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 25 августа 1995 г. № 337. pravo.levonevsky.org, 1995-08-25. [dostęp 2019-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-15)]. (ros.).
  4. А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 25 мая 2004 г. № 244. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2004-05-25. [dostęp 2019-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-08)]. (ros.).
  5. Правительство Беларуси подало в отставку. BiełTA, 2010-12-27. [dostęp 2019-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-06)]. (ros.).
  6. 28 декабря Президент Республики Беларусь рассмотрел кадровые вопросы. Prezydent Republiki Białorusi, 2010-12-28. [dostęp 2016-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-13)]. (ros.).
  7. Ягор Марціновіч: Ад Абельскай да Ярмошынай: уладальнікі катэджаў у Драздах, поўны спіс. Nasza Niwa, 2015-12-31. [dostęp 2019-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-19)]. (biał.).
  8. А. Лукашэнка: Указ Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь ад 2 лістапада 2002 г. № 551. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2002-11-02. [dostęp 2019-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-13)]. (biał.).