Józef Hieronim Poznański

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Hieronim Poznański
Józef Hieronim Szeliga-Poznański
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data urodzenia

30 września 1893

Data i miejsce śmierci

14 kwietnia 1975
Santiago

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Ułanów Legionów Polskich
14 Pułk Ułanów Jazłowieckich
Korpus Kontrolerów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
obrona Lwowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi

Józef Hieronim Szeliga-Poznański[a][1] (ur. 30 września 1893, zm. 14 kwietnia 1975 w Santiago) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 września 1893. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został żołnierzem Legionów Polskich i służył w szeregach 1 Pułku Ułanów (tzw. „Beliniacy”)[2]. 22 lutego 1916 roku został ranny[3]. Od 3 lutego do 4 kwietnia 1917 roku, jako ułan 4 szwadronu był słuchaczem kawaleryjskiego kursu podoficerskiego, który ukończył z wynikiem bardzo dobrym.

Po zakończeniu wojny, jako były oficer Legionów Polskich został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu podporucznika[4]. U kresu wojny w listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. W wojnie z bolszewikami 1920 walczył, jako adiutant dywizjonu jazdy Detachement rtm. Abrahama[2][5]. Za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari. Został awansowany na stopień porucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6], a następnie na stopień rotmistrza ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[7]. W 1923, 1924 był oficerem 14 Pułku Ułanów we Lwowie[8][9]. Z dniem 31 lipca 1927 roku został przeniesiony w stan nieczynny, bez prawa do poborów, z jednoczesnym przeniesieniem z 14 puł. do kadry oficerów kawalerii[10][11]. Z dniem 31 lipca 1928 roku został mu przedłużony stan nieczynny na dalszych 12 miesięcy[12].

Razem z żoną wyjechał do Chile. 3 grudnia 1927 w stolicy kraju Santiago został wybrany utworzonego wówczas Ogniska Polskiego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego[13][14].

Z dniem 1 sierpnia 1929 roku został powołany ze stanu nieczynnego z równoczesnym przeniesieniem z kadry oficerów kawalerii do 14 puł.[15][16] W marcu 1931 roku został przeniesiony do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko referenta personalnego[17]. Z dniem 1 października 1931 roku został przeniesiony do Biura Personalnego MSWojsk.[18] 17 grudnia tego roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[19]. Z dniem 1 marca 1932 roku został przeniesiony do korpusu oficerów kontrolerów z równoczesnym przeniesieniem z Biura Personalnego MSWojsk. do Korpusu Kontrolerów[20][21]. Z dniem 1 grudnia 1934 roku został przydzielony do Ministerstwa Poczt i Telegrafów na sześciomiesieczną praktykę[22]. Z dniem 31 maja 1935 roku został przeniesiony do rezerwy z jednoczesnym przeniesieniem w rezerwie do korpusu oficerów kawalerii z przynależnością ewidencyjną do Oficerskiej Kary Okręgowej Nr I[23].

Po zakończeniu II wojny światowej po raz drugi przybył do Chile[24]. Po grudniu 1950 pełnił obowiązki prezesa zarządu Zjednoczenia Polaków w Chile[25]. 19 kwietnia 1952 został wybrany na członka zarządu tej organizacji[26]. W 1957 roku został mianowany podpułkownikiem w korpusie oficerów kawalerii[27][2]. Zmarł 14 kwietnia 1975 w Santiago[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Do 1931 roku w ewidencji Wojska Polskiego II RP figurował, jako „Józef II Poznański” w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko – kmdr. ppor. rez. Józefa I Poznańskiego, ur. 12 listopada 1878. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1448Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1318.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 264, sprostowano imię z „Józef II” na „Józef Hieronim”.
  2. ↑ a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 28, s. 95, Czerwiec 1975. Koło Lwowian w Londynie. 
  3. ↑ VI Lista strat 1916 ↓, s. 14.
  4. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 91.
  5. ↑ Tadeusz Michał Nittman: Walki o Lwów. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 170-207. ISBN 83-85218-56-4.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 683.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 605.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 627.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 571.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 6 sierpnia 1927 roku, s. 234.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 lipca 1927 roku, s. 205.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 176.
  13. ↑ Krzysztof Smolana. Dzieje Polaków w Chile. „Studia Polonijne”. Tom 14, s. 84, 1992. 
  14. ↑ Uczestnicy zebrania, na którym powołano Ognisko Polskie im. Józefa Piłsudskiego w Santiago de Chile. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2018-11-04].
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 288.
  16. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 27, 80.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 104.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 330.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 400.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 227.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 294, 433.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 276.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 84.
  24. ↑ Krzysztof Smolana. Dzieje Polaków w Chile. „Studia Polonijne”. Tom 14, s. 95, 1992. 
  25. ↑ Korespondencja Józefa Poznańskiego z 1951. santiagodechile.msz.gov.pl. [dostęp 2018-11-04].
  26. ↑ Roman Nir: „Polak w Chile” (El Polaco en Chile) – źródłem do dziejów Polonii i emigracji. W: Marek Szczerbiński, Krzysztof Wasilewski (red.): Polski misjonarz na ziemi argentyńskiej. Gorzów Wielkopolski: 2011, s. 292. ISBN 978-83-933510-0-8.
  27. ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 6, awans został ogłoszony w Dzienniku Personalnym Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych nr 1 z 1957 roku.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Hieronim_Poznański&oldid=66277981”