Język arabski rejonu Zatoki Perskiej
Język arabski rejonu Zatoki Perskiej (język arabski: لهجة خليجية lahdża chalidżija; ang. Gulf Arabic) - wschodnia odmiana języka arabskiego używana w krajach arabskich położonych nad Zatoką Perską, zwłaszcza w Arabii Saudyjskiej, Bahrajnie, Zjednoczonych Emiratach Arabskich, w Omanie, Katarze, Kuwejcie a także przez nomadów w Jemenie, Jordanii oraz na południu Iraku. Ethnologue traktuje tę odmianę jako osobny język w obrębie tzw. makrojęzyka arabskiego. [1]
Spis treści
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Odmiana używana w tym regionie jest bardzo bliska standardowemu językowi arabskiemu, lecz o nieco uproszczonej gramatyce. Wyróżnia się za to zapożyczeniami z języka perskiego oraz wpływami wymowy beduińskiej:
- Głoska kâf (ﻙ) wymawiana jest jako "cz" lub na niektórych obszarach jako "sz" np. słowo kalb (pies) brzmi czalb lub szalb; kabîr (duży) czabîr, szabîr, lub też szibîr; min faḍlik (proszę) jako min faḍlisz lub min faḍlicz
- Głoska qâf (ﻕ) zastępowana jest często przez "g", lub niekiedy przez "ż". Przykłady: qadîm (stary) wymawia się jako gadîm, w wymowie bardziej niedbałej żidîm.
- Głoska jîm (ﺝ) wymawiana jest czasami w Omanie jako j lub g np. dżadîd (nowy) brzmi jadîd lub jidîd.
- Głoska thâ’ (ﺙ) w Bahrajnie zastępowana jest przez f, zaś dhâl (ﺫ) przez d np. thalâtha (trzy) i hâdhi (ten) wymawiane są odpowiednio jako falâfa i hâdi.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Danecki J., Współczesny język arabski i jego dialekty, Dialog, Warszawa 2000
- Danecki J., Wstęp do dialektologii języka arabskiego, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1989
- L'arabe des pays du Golfe de poche, Daniel Krasa, Assimil , ISBN 2-7005-0337-6
- Gulf Arabic, Jack Smart & Frances Altorfer, Teach Yourself, ISBN 0-07-143452-6
- Colloquial Arabic of the Gulf and Saudi Arabia, Clive Holes, Routledge, ISBN 0-415-08027-4
