Język nakanai
| Obszar |
Papua-Nowa Gwinea (wyspa Nowa Brytania) | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
13 tys. (1981) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | nak | ||
| IETF | nak | ||
| Glottolog | naka1262 | ||
| Ethnologue | nak | ||
| WALS | nak | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język nakanai (lub nakonai) – język z podrodziny języków oceanicznych z wielkiej rodziny języków austronezyjskich, używany na Nowej Brytanii w Papui-Nowej Gwinei[1].
W 1981 r. odnotowano, że posługuje się nim 13 tys. osób. Jego użytkownicy zamieszkują prowincje Nowa Brytania Zachodnia (dystrykt Talasea, Hoskins Rural LLG i Biala Rural LLG) i Nowa Brytania Wschodnia (niewielki obszar na terenie dystryktu Pomio)[1].
Wyróżnia się pięć dialektów: losa (auka, loso), bileki (lakalai, mamuga, muku), vere (tarobi, vele), ubae (babata), maututu[1]. Dialekt ubae został niegdyś mylnie opisany jako język papuaski (nieaustronezyjski)[2].
Podobieństwa leksykalne sugerują, że przeszedł historię kontaktu z językiem tolai[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Nakanai, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Chowning 1969 ↓, s. 21.
- ↑ Chowning 1969 ↓, s. 24.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ann Chowning: The Austronesian languages of New Britain. W: A. Capell, Ann Chowning, S.A. Wurm: Papers in Linguistics of Melanesia No. 2. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1969, s. 17–45, seria: Pacific Linguistics A-21. DOI: 10.15144/PL-A21. ISBN 0-85883-002-7. OCLC 871658881. [dostęp 2023-09-23]. (ang.).