Język onin
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
500 (2005) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 2 wrażliwy↗ | ||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | oni | ||
| IETF | oni | ||
| Glottolog | onin1245 | ||
| Ethnologue | oni | ||
| BPS | 1092 1 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język onin (a. onim), także: sepa[1][2], rumbati[3] – język austronezyjski używany w indonezyjskiej prowincji Papua Zachodnia, w północnej części półwyspu Bomberai. Według danych z 2000 roku posługuje się nim 500 osób[1].
Jego użytkownicy zamieszkują wieś Rumbati oraz okoliczne miejscowości (Tawar, Salakiti, Sengkiti, Gar, Perwasak, Werpigan, Werabuan)[3]. Dzieli się na dialekty: nikuda, ogar, patipi, sepa[1][2]
Potencjalnie zagrożony wymarciem, znajduje się pod presją języków iha i indonezyjskiego[4].
Wywarł wpływ na słownictwo niektórych pobliskich języków papuaskich (mbaham i iha)[5]. Na bazie tego języka powstał miejscowy pidżyn[6].
Jego przynależność lingwistyczna nie została dobrze ustalona. Do bliskich krewnych tego języka należą sekar i uruangnirin, przypuszczalnie także język yamdena z archipelagu Moluków[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Onin, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Onin. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-27)]. (ang.).
- ↑ a b Sejarah Singkat. Pemerintah Kabupaten Fakfak. [dostęp 2021-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-05)]. (indonez.).
- ↑ Wurm 2007 ↓, s. 529.
- ↑ Usher i Schapper 2018 ↓, s. 49–50.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Onin Based Pidgin, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Robert Blust. Central and Central-Eastern Malayo-Polynesian. „Oceanic Linguistics”. 32 (2), s. 241–293, 1993. DOI: 10.2307/3623195. ISSN 0029-8115. JSTOR: 3623195. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stephen A. Wurm: Australasia and the Pacific. W: Christopher Moseley (red.): Encyclopedia of the World’s Endangered Languages. Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 425–577. DOI: 10.4324/9780203645659. ISBN 978-0-203-64565-9. OCLC 47983733. (ang.).
- Timothy Usher, Antoinette Schapper. The lexicons of the Papuan languages of the Onin Peninsula and their influences. „NUSA: Linguistic studies of languages in and around Indonesia”. 64, s. 39–63, 2018. DOI: 10.15026/92290. [dostęp 2023-01-26]. (ang.).