Język puragi
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
700 (1987) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | pru | ||
| IETF | pru | ||
| Glottolog | pura1253 | ||
| Ethnologue | pru | ||
| BPS | 1067 1 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język puragi, także: puragi-saga[1], mogao[2], iwaro[3] – język papuaski używany w prowincji Papua Zachodnia w Indonezji. W 1987 r. oszacowano, że ma 700 użytkowników[4]; według innych danych z 2004 r. mówi nim 1400 osób[5].
Posługują się nim mieszkańcy wsi Puragi i Saga (dystrykt Matemani, kabupaten Sorong Selatan), obie te lokalizacje mają swój własny dialekt. Pewni jego użytkownicy zamieszkują również miejscowości Tawanggire, Bedare i Isogo[1]. Sama społeczność określa swój język jako „iwáro”[6].
Pod koniec lat 80. XX w. odnotowano, że jest wykorzystywany w kontaktach domowych, zwłaszcza wśród starszego pokolenia. W powszechnym użyciu jest również język indonezyjski[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Bahasa Puragi-Saga. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2023-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-05-17)]. (indonez.).
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Puragi, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Jelle Miedema, Ger Reesink: One Head, Many Faces: New Perspectives on the Bird’s Head Peninsula of New Guinea. Leiden: KITLV Press, 2004, s. 109, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 219. DOI: 10.1163/9789004454385. ISBN 978-90-67-18229-4. ISBN 978-90-04-45438-5. OCLC 1312159896. (ang.).
- ↑ Berry i Berry 1987 ↓, s. 93, 98.
- ↑ de Vries 2004 ↓, s. 129.
- ↑ de Vries 2004 ↓, s. 137.
- ↑ Berry i Berry 1987 ↓, s. 93.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Keith Berry, Christine Berry: A Survey of the South Bird’s Head Stock. W: Peter J. Silzer, Joyce K. Sterner (red.): Workpapers in Indonesian Languages and Cultures. T. 4. Summer Institute of Linguistics, 1987, s. 81–117. [dostęp 2023-05-17]. (ang.).
- Lourens de Vries: A short grammar of Inanwatan, an endangered language of the Bird’s Head of Papua, Indonesia. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2004, seria: Pacific Linguistics 560. DOI: 10.15144/PL-560. ISBN 0-85883-545-2. OCLC 58532681. [dostęp 2023-05-17]. (ang.).