Język tajio
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
12 tys. (2001) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 2 wrażliwy↗ | ||
| Ethnologue | 7 wypierany↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | tdj | ||
| IETF | tdj | ||
| Glottolog | taji1246 | ||
| Ethnologue | tdj | ||
| BPS | 0503 5 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język tajio (a. tadjio, ta’adjio, adjio), także kasimbar[1][2] – język austronezyjski używany w prowincji Celebes Środkowy w Indonezji. Według danych szacunkowych z 2001 roku posługuje się nim 12 tys. osób[1][3]. Inne szacunki (1991) sugerują, że ma 18 tys. użytkowników[4].
Jego obszar obejmuje 21 wsi (kecamatany Ampibabo, Sindue, Tinombo). Określenie „kasimbar” pochodzi od nazwy głównej miejscowości regionu[1]. Nazwa „tajio” najpewniej powstała na bazie charakterystycznej formy przeczenia ajio[5].
W 1991 r. zidentyfikowano trzy główne dialekty: północny (obejmujący swoim zasięgiem wsie Sija i Sigega), centralny (odmiana miejscowości Kasimbar i Sienjo), zachodni (Tobata Sikara)[6].
Powszechnie znany jest też język indonezyjski; w użyciu są również inne języki lokalne, czemu sprzyjają migracje ludności i małżeństwa mieszane[7]. W latach 90. XX w. tajio charakteryzował się stosunkowo wysokim stopniem żywotności, przy czym w 2010 r. N.P. Himmelmann stwierdził, że jest zagrożony wymarciem w perspektywie długoterminowej[8]. Z nowszych danych wynika, że doszło do znacznego obniżenia pozycji rodzimego języka. Według doniesień z 2011 r. pozostaje w użyciu w kontaktach domowych, ale najmłodsze pokolenie przyswaja indonezyjski jako swój pierwszy język[9]. W regionie występują też duże skupiska użytkowników języka kaili (w odmianach rai i ledo)[9][10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Tajio, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Barbara F. Grimes, Joseph E. Grimes, Malcolm D. Ross, Charles E. Grimes, Darrell T. Tryon, Listing of Austronesian languages, [w:] Darrell T. Tryon (red.), Comparative Austronesian Dictionary: An Introduction to Austronesian Studies, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1995 (Trends in Linguistics. Documentation 10), s. 254, DOI: 10.1515/9783110884012.1.201, ISBN 978-3-11-088401-2, OCLC 868970232 [dostęp 2022-08-06] (ang.).
- ↑ Himmelmann 2001 ↓, s. 18.
- ↑ McKenzie 1991 ↓, s. 32.
- ↑ McKenzie 1991 ↓, s. 19.
- ↑ McKenzie 1991 ↓, s. 24.
- ↑ McKenzie 1991 ↓, s. 27.
- ↑ Himmelmann 2010 ↓, s. 67.
- ↑ a b David Mead: Tajio. Sulawesi Language Alliance. [dostęp 2023-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-24)]. (ang.).
- ↑ Himmelmann 2010 ↓, s. 68.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Nikolaus P. Himmelmann, Sourcebook on Tomini-Tolitoli Languages: General Information and Word Lists, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2001 (Pacific Linguistics 511), DOI: 10.15144/PL-511, ISBN 0-85883-516-9, OCLC 48361406 (ang.).
- Nikolaus P. Himmelmann, Language Endangerment Scenarios: A Case Study from Northern Central Sulawesi, [w:] Margaret Florey (red.), Endangered Languages of Austronesia, Oxford: Oxford University Press, 2010, s. 45–72, DOI: 10.1093/acprof:oso/9780199544547.003.0003, ISBN 978-0-19-172026-0, ISBN 978-0-19-954454-7, ISBN 978-0-19-157121-3, OCLC 507435850 (ang.).
- Robin McKenzie, Sociolinguistic survey of the Tajio language, [w:] Timothy Friberg (red.), UNHAS-SIL: more Sulawesi sociolinguistic surveys 1987–1991, Ujung Pandang: Summer Institute of Linguistics in cooperation with the Department of Education and Culture, 1991 (Workpapers in Indonesian Languages and Cultures 11), s. 19–34, OCLC 221151939 [dostęp 2024-08-26] (ang.).