Języki japońskie
Języki japońskie – rodzina językowa, której zasięg terytorialny jest ograniczony do Wysp Japońskich oraz do diaspory japońskiej.
Klasyfikacja języków japońskich[edytuj | edytuj kod]
Do języków japońskich zaliczają się następujące języki[1]:
- Język japoński
- Języki riukiuańskie (in. język luczuański)
- Język amami-okinawa (in. język północnoriukiuański)
- Język sakishima (in. język południoworiukiuański)
- Język yonaguni
Pochodzenie języków japońskich[edytuj | edytuj kod]
Ewentualne pokrewieństwo języków japońskich z innymi językami świata nie jest ustalone[2]. Istnieją teorie lokujące języki koreański oraz języki japońskie w rodzinie języków ałtajskich bądź też wskazujące na mieszane pochodzenie języków japońskich od języków ałtajskich oraz austronezyjskich (z przewagą języków austronezyjskich)[3]. Hipotezy umieszczające języki japońskie w rodzinie języków drawidyjskich „niewiele się zdają mieć z nauką wspólnego”[3].
Zasięg występowania języków japońskich[edytuj | edytuj kod]
Zasięg terytorialny jest ograniczony do Wysp Japońskich oraz do diaspory japońskiej, której największe skupisko występuje na terenie Stanów Zjednoczonych (ok. 1 mln)[4]. Językami japońskimi posługuje się około 120 mln osób[4] (w tym około 900.000 językami riukiuańskimi[1]).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Majewicz 1989 ↓, s. 55.
- ↑ Majewicz 1989 ↓, s. 54–56.
- ↑ a b Majewicz 1989 ↓, s. 56.
- ↑ a b Majewicz 1989 ↓, s. 54.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alfred F. Majewicz: Języki świata i ich klasyfikowanie. Warszawa: PWN, 1989. ISBN 83-01-08163-5.