Jagonia
50°07′31″N 24°19′23″E/50,125278 24,323056| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Populacja (2001) • liczba ludności |
|
| Kod pocztowy |
80421 |
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 50°07′31″N 24°19′23″E/50,125278 24,323056
| |
Jagonia (ukr. Ягідня, Jahidnia) – wieś na Ukrainie. Należy do rejonu kamioneckiego w obwodzie lwowskim i liczy 248 mieszkańców.
Wieś założył w roku 1803 hrabia Józef Mier, osadzając w niej katolickich Niemców z południowo-zachodnich Czech - z okolic miejscowości Domažlice, Klenci i Hostouň[1]. Pierwotna nazwa wsi to Jagunin (pochodziła od zdrobnienia imienia córki hrabiego Miera-Jadwigi). Koloniści niemieccy ulegli szybkiej polonizacji[1]. Na początku XX wieku zlikwidowano szkołę z językiem niemieckim i zaprzestano nabożeństw w języku niemieckim w miejscowej kaplicy.
II Rzeczypospolitej do 1934 roku wieś stanowiła samodzielną gminę jednostkową w powiecie kamioneckim w woj. tarnopolskim. W związku z reformą scaleniową została 1 sierpnia 1934 roku włączona do nowo utworzonej wiejskiej gminy zbiorowej Kamionka Strumiłowa w tymże powiecie i województwie[2]. Po wojnie wieś weszła w struktury administracyjne Związku Radzieckiego.
W czasie okupacji niemieckiej mieszkający tutaj Józef i Rozalia Streckerowie, polskie małżeństwo, które podpisało folkslistę, przez prawie 300 dni (od lata 1943 do wiosny 1944) ukrywali Żyda Mordechaja (Marka) Stromera. W 2007 roku Instytut Jad Waszem uhonorował Streckerów tytułami Sprawiedliwych wśród Narodów Świata (ich nazwiska figurują na polskiej liście Sprawiedliwych)[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Faliński, Bronisław „Ludność rzymsko-katolicka parafji Kamionka Strumiłowa w Latach 1654-1859” Wyd.: Kamionka Strumiłowa - Rada Powiatowa i Magistrat -1927 r.
- ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 68, poz. 633
- ↑ Strecker Józef & Rozalia. collections.yadvashem.org. [dostęp 2024-06-27]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Jagumin, Jagunin, Jagonia, przys. Obydowa, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 371.