Obwód lwowski
Obwód | |||||
![]() | |||||
| |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Siedziba | |||||
Kod ISO 3166-2 |
UA-46 | ||||
Gubernator |
Maksym Kozicki | ||||
Powierzchnia |
21 833 km² | ||||
Populacja (2021) • liczba ludności |
| ||||
Numer kierunkowy |
+380-32 | ||||
Tablice rejestracyjne |
BC; HC | ||||
Szczegółowy podział administracyjny | |||||
Liczba rejonów |
7 | ||||
Liczba miast |
43 | ||||
Położenie na mapie![]() | |||||
Strona internetowa | |||||
Portal ![]() |
Obwód lwowski (ukr. Львівська область) – jeden z 24 obwodów Ukrainy. Leży w zachodniej części Ukrainy, przy granicy z Polską. Stolicą obwodu jest Lwów.
Obwód lwowski graniczy: z obwodami wołyńskim, rówieńskim, tarnopolskim, iwanofrankowskim i zakarpackim oraz polskimi województwami, podkarpackim i lubelskim. Obwód został utworzony 4 grudnia 1939 r. dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR[2] z części terytorium II Rzeczypospolitej okupowanego przez Armię Czerwoną w trakcie agresji ZSRR na Polskę i anektowanego następnie przez ZSRR.
Aneksja części terytorium Polski została zaakceptowana podczas konferencji teherańskiej oraz jałtańskiej, w konsekwencji których Polska utraciła tzw. Kresy Wschodnie na rzecz Związku Radzieckiego, a jej wschodnią granicę oparto o tzw. linię Curzona. Podjęte przez Wielką Brytanię i USA w 1943 i 1945 r. decyzje o zmianie granic Polski bez wiedzy i zgody rządu polskiego były wyraźnym pogwałceniem zasad Karty Atlantyckiej i nie wiązały prawnie Polski. Wobec tego granica zewnętrzna obwodu istnieje de iure od dnia 6 lutego 1946 r., wraz z wejściem w życie dwustronnej umowy granicznej z 16 sierpnia 1945 r. W świetle prawa międzynarodowego przed datą wejścia w życie wymienionej umowy obszar obwodu wchodził w skład RP. W 1951 r. dokonano kolejnej zmiany granicy zewnętrznej obwodu na podstawie wymuszonej cesji z 1951 r. zgodnie umową o zmianie granic (okolice Bełza i Krystynopola nad Bugiem za Ustrzyki Dolne w Bieszczadach).
Największe miasta[edytuj | edytuj kod]
Miasto | ukraińska nazwa | Zaludnienie na 5 grudnia 2013 roku |
---|---|---|
Lwów | Львів | 784 818 |
Drohobycz | Дрогобич | 99 119 |
Czerwonogród | Червоноград | 82 568 |
Stryj | Стрий | 62 479 |
Borysław | Борислав | 38 122 |
Sambor | Самбір | 36 556 |
Truskawiec | Трускавець | 31 037 |
Nowy Rozdół | Новий Розділ | 28 227 |
Nowojaworowsk | Новояворівськ | 26 483 |
Złoczów | Золочів | 23 481 |
Brody | Броди | 23 239 |
Sokal | Сокаль | 21 693 |
Stebnik | Стебник | 20 863 |
Gródek Jagielloński | Городок | 16 082 |
Mikołajów | Миколаїв | 14 801 |
Winniki | Винники | 13 654 |
Jaworów | Яворів | 13 510 |
Żółkiew | Жовква | 13 474 |
Sosnówka | Соснівка | 11 889 |
Żydaczów | Жидачів | 11 798 |
Kamionka Strumiłowa | Кам'янка-Бузька | 11 674 |
Chodorów | Ходорів | 10 565 |
Podział administracyjny na rejony[edytuj | edytuj kod]
Do 17 lipca 2020 roku obwód lwowski dzielił się na 20 rejonów: brodzki, buski, drohobycki, gródecki, jaworowski, kamionecki, mikołajowski, mościski, przemyślański, pustomycki, radziechowski, samborski, skolski, sokalski, starosamborski, stryjski, turczański, złoczowski, żółkiewski, żydaczowski oraz 9 miast wydzielonych: Borysław, Czerwonogród, Drohobycz, Lwów, Morszyn, Nowy Rozdół, Sambor, Stryj, Truskawiec.
W wyniku reformy podziału administracyjnego zmniejszono z 490 do 136 liczbę rejonów na Ukrainie[3]. Od 17 lipca 2020 roku obwód lwowski dzieli się na 7 rejonów[4]:
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2021 року [dostęp 2021-07-31] (ukr.).
- ↑ Указ Президиума Верховного Совета СССР от 4 декабря 1939 года об образовании Волынской, Дрогобычской, Львовской, Ровенской, Станиславской и Тарнопольской областей в составе Украинской ССР (Сборник законов СССР и указов Президиума Верховного Совета СССР. 1938 г. — июль 1956 г / под ред. к. ю. н. Мандельштам Ю. И. — Москва: Государственное издательство юридической литературы, 1956, s. 52)
- ↑ Polski Instytut Spraw Międzynarodowych Kolejny krok do decenralizacji na Ukrainie
- ↑ Прийнято Постанову "Про утворення та ліквідацію районів". Інформаційне управління Апарату Верховної Ради України. Опубліковано 17 липня 2020 (ua)