Jan Błasiński

Jan Błasiński
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	3 grudnia 1913 ; Oględów
Data i miejsce śmierci	28 listopada 2011 ; Warszawa
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	25 Pułk Ułanów Wielkopolskich
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Jan Błasiński herbu Błosina (ur. 3 grudnia 1913, zm. 28 listopada 2011 w Warszawie) – pułkownik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Absolwent Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 15 października 1936 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[1]^[2]. W marcu 1939 pełnił służbę w 25 pułku ułanów w Prużanie na stanowisku dowódcy plutonu w 2. szwadronie^[3].

Ranny w kampanii wrześniowej 1939. Podczas walki z Niemcami dostał się do Oflagu II C Woldenberg, gdzie razem z byłym dowódcą 25 pułku Ułanów Wielkopolskich płk. Witoldem Morawskim brał udział w konspiracji obozowej. W 1948 roku został odznaczony przez generała Władysława Andersa Orderem Virtuti Militari. Nie wstąpił już do wojska, ponieważ uważał, że jest to wojsko okupacyjne na usługach sowieckich. Był czynny w Duszpasterstwie Weteranów Kawalerii i Artylerii Konnej, które powstało w Warszawie w 1969 roku. W 1991 roku Ministerstwo Obrony Narodowej zwróciło się do Duszpasterstwa z prośbą, aby tradycja wojska II Rzeczypospolitej została przekazana obecnym Siłom Zbrojnym. Jan Błasiński był ponadto zaangażowany w działalność „Solidarności”, zakładał jej struktury w powiecie buskim, był represjonowany i internowany. Całe życie walczył o przywrócenie ciągłości konstytucyjnej z II Rzecząpospolitą i rozliczenie zbrodni komunizmu.

Był prezesem Stowarzyszenia Kombatantów – Duszpasterstwa Weteranów Kawalerii i Artylerii Konnej w Warszawie. Autor książek o tematyce wojskowej, m.in. Z dziejów kawalerii II Rzeczypospolitej, 25. Pułk Ułanów Wielkopolskich. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera FII-9-4)^[4].

Życie prywatne

Jego kuzyn, ppłk Karol Błasiński (ps. „Reflektor”, „Rymarz”) walczył w powstaniu warszawskim; zginął najprawdopodobniej 6 sierpnia. Brat, Henryk Błasiński był profesorem na Politechnice Łódzkiej. Mąż Ireny z Kowalskich Błasińskiej, sanitariuszki z powstania warszawskiego, ps. „Rena” i ojciec dwóch córek – Barbary (1946) i Haliny (1950)

Ordery i odznaczenia

Przypisy

↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 55.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 151.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 708.
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia

Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.

Linki zewnętrzne

[CITEREFRybkaStepan202155-1] Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 55.

[CITEREFRybkaStepan2006151-2] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 151.

[CITEREFRybkaStepan2006708-3] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 708.

[4] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[1]

[2]

[3]

[4]