Jan Hasik

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Marian Hasik
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1922
Rawicz

Data i miejsce śmierci

7 października 2001
Poznań

Miejsce spoczynku

Cmentarz na Junikowie

Zawód, zajęcie

lekarz

Tytuł naukowy

profesor zwyczajny

Alma Mater

Akademia Medyczna w Poznaniu

Uczelnia

Akademia Medyczna w Poznaniu

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”[1]

Jan Marian Hasik (ur. 15 marca 1922 w Rawiczu, zm. 7 października 2001 w Poznaniu) – polski lekarz, gastroenterolog, dietetyk i fitoterapeuta, nauczyciel akademicki, wykładowca Akademii Medycznej w Poznaniu, doktor honoris causa Uniwersytetu Marcina Lutra w Halle.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jan Hasik był synem Jana, urzędnika pocztowego z Rawicza, i Teodozji[2]. W rodzinnym mieście ukończył szkołę powszechną i cztery klasy gimnazjum, po czym w 1938 roku zdał egzamin konkursowy do V kompanii Korpusu Kadetów nr 2 im. Marszałka Rydza-Śmigłego w Rawiczu. W kampanii wrześniowej 1939 roku, ewakuowany z Korpusem Kadetów do Lwowa, uczestniczył w walkach w obronie tego miasta[3]. W grudniu 1939 roku powrócił do Rawicza, gdzie podczas okupacji pracował fizycznie.

W styczniu 1945 roku podjął przerwaną przez wojnę naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Rawiczu, gdzie w lipcu tegoż roku złożył egzamin maturalny[4]. W latach 1945–1952 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego i Akademii Medycznej w Poznaniu. Od października 1951 roku pracował w II Klinice Chorób Wewnętrznych, kierowanej przez profesora Jana Roguskiego[5]. Od 1952 roku należał do PZPR[1].

Po uzyskaniu specjalizacji I i II stopnia w zakresie chorób wewnętrznych, w 1959 roku uzyskał stopień doktora medycyny, na podstawie pracy Kwas askorbinowy w przewlekłej niewydolności krążenia[5], a w 1964 roku habilitację, na podstawie rozprawy Zmiany hemodynamiczne u chorych z nadczynnością tarczycy i czerwienicy prawdziwej leczonych izotopami promieniotwórczymi[6]. W latach 1959–1960 przebywał na stypendium w klinice w Bernie[2]. 1 kwietnia 1970 roku został kierownikiem Kliniki Gastroenterologii Instytutu Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Poznaniu, wkrótce także zastępcą dyrektora Instytutu[4]. We wrześniu 1972 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym[3]. W tym samym roku został prodziekanem, a w latach 1975–1981 pełnił funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej[2]. Zorganizował Wojewódzki Ośrodek Dietetyczny przy II Klinice Chorób Wewnętrznych, obejmując w nim stanowisko zastępcy kierownika, a następnie kierownika[4]. 4 czerwca 1980 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego[5]. W 1985 roku został dyrektorem Instytutu Chorób Wewnętrznych[4].

Był autorem bądź współautorem 595 publikacji naukowych lub popularnonaukowych, w tym 83 książek[3], pierwszym autorem podręczników Podstawy dietetyki oraz Dietetyka i autorem monografii Podstawy żywienia człowieka chorego (2001)[5]. Uczestniczył w około 220 kongresach, konferencjach i sympozjach naukowych, krajowych i zagranicznych[3]. Był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego (od 1991 roku członkiem honorowym[4]), Towarzystwa Internistów Polskich i Polskiego Towarzystwa Gastroenterologicznego[6], przewodniczącym Komisji Dietetyki Polskiej Akademii Nauk, wiceprzewodniczącym Komitetu Żywienia Człowieka i Fizjopatologii Żywienia oraz członkiem Prezydium Komitetu Medycyny Doświadczalnej PAN[4], przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Balneoklimatycznego w Poznaniu, członkiem Rady Naukowej Instytutu Żywności i Żywienia w Warszawie, Instytutu Przemysłu Zielarskiego oraz Instytutu Przemysłu Ziemniaczanego i Koncentratów Spożywczych w Poznaniu[3]. Od 1991 roku był członkiem New York Academy of Science[5]. Pełnił funkcję pełnomocnika rektora Akademii Medycznej do spraw kontaktów z Uniwersytetem Marcina Lutra w Halle, w 1997 roku otrzymał doktorat honorowy tej uczelni[2].

W 1989 roku doprowadził do reaktywacji czasopisma „Nowiny Lekarskie” i został jego redaktorem naczelnym[4]. Był również członkiem rad i kolegiów redakcyjnych czasopism naukowych „Gastroenterologia Polska”, „Acta Endoscopica Polona”, „Herba Polonica”, „Postępy Fitoterapii”[3][5]. Własnym nakładem wydał autobiograficzną książkę Rawicz, moja miłość[2]. Był odznaczony między innymi Krzyżami Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Walecznych[6].

Zmarł 7 października 2001 roku w Poznaniu[6] i został pochowany na Cmentarzu na Junikowie[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 288. ISBN 83-223-2073-6.
  2. ↑ a b c d e Konrad Seige: XX Sympozjum Poznań – Halle: Pamięci Prof. dr hab. dr h.c. Jana Hasika. „Nowiny Lekarskie”. Vol. 76 (2007), nr 3. ISSN 0860-7397.
  3. ↑ a b c d e f g Zbigniew Bartkowiak: Wspomnienie o prof. Janie Hasiku. „Biuletyn Informacyjny Wielkopolskiej Izby Lekarskiej”. 1 (87)/2002. ISSN 1233-2216.
  4. ↑ a b c d e f g Prof. dr hab. med. dr h.c. Jan Hasik (1922–2001). „Nowiny Lekarskie”. Vol. 70 (2001), nr 12. ISSN 0860-7397.
  5. ↑ a b c d e f Jerzy Lutomski: Prof. dr hab. dr h.c. Jan Hasik nie żyje. „Nowiny Lekarskie”. Vol. 70 (2001), nr 12. ISSN 0860-7397.
  6. ↑ a b c d Jerzy Alkiewicz: Prof. dr hab. dr h.c. Jan Hasik nie żyje. „Postępy Fitoterapii”. 4/2001. ISSN 1509-8699.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Hasik&oldid=71773313”