Jan Węcowski
| |
 plutonowy
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 czerwca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 lutego 1946 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1921 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
.png){kind=small}
Jan Węcowski (ur. 10 czerwca 1896 w Knapach, zm. 15 lutego 1946 w Chorzelowie) – żołnierz armii austriackiej, podoficer piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Antoniego i Agnieszki z domu Szala. Uczęszczał do szkoły powszechnej, a po jej ukończeniu pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. W czerwcu 1915 został powołany do odbycia służby w armii austriackiej, którą zakończył 3 listopada 1918 i powrócił w rodzinne strony.
W czerwcu 1919 ochotniczo wstąpił w szeregi Wojska Polskiego, gdzie otrzymał przydział do 12 kompanii 17 pułku piechoty stacjonującego w Rzeszowie[1]. Podczas trwającej wojny polsko-bolszewickiej 5 września 1920 kapral Węcowski został postrzelony w rękę, ale pozostał w szeregach oddziału. 6 września podczas walki przeciwnik natarł na prawe skrzydło 16 pułku piechoty, które zaczęło się cofać, a prawe skrzydło III baonu zaatakowała bolszewicka kawaleria. Wówczas Węcowski po zebraniu swojego plutonu otworzył zmasowany ogień odpierając atak kawalerii przeciwnika. 7 września, pomimo że został ranny, nie opuścił szeregów plutonu. Za swój czyn został wyróżniony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Otrzymał stopień plutonowego, a w czerwcu 1921 został zwolniony do rezerwy.
W okresie od 1 grudnia 1921 do 21 września 1939 w Policji Państwowej pełnił służbę na stanowisku starszego posterunkowego. W międzyczasie we Lwowie w 1923 skończył szkołę policyjną. Został internowany i w okresie od 23 września 1939 do 12 sierpnia 1940 osadzony w obozie na Węgrzech, a od 12 sierpnia do 23 sierpnia w niemieckim obozie w Kaisersteinbruchu leżącym niedaleko Wiednia. Ponownie służył w Policji Państwowej od 20 kwietnia do 31 lipca 1944 w Generalnym Gubernatorstwie. Współpracował również z Armią Krajową.
Pracownik zarządu gminnego w Tuszowie Narodowym od września 1944 do 15 lutego 1946. W Chorzelowie zginął z rąk nieznanych sprawców. Jego ciało spoczęło na cmentarzu w Tuszowie Narodowym.
Był dwukrotnie żonaty: z Anną Hyjek i Marią Sikorą. Miał córki Izabelę Janinę i Marię Helenę oraz synów Mariana Jana, Andrzeja Józefa i Zdzisława Stanisława[3].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 825 – 22 lutego 1921[4][5][3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 226.
- ↑ Ciepielowski 1929 ↓, s. 24.
- ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 227.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 5 marca 1921, s. 404.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 kwietnia 1922, s. 333, awiza: unieważnienie zagubionej legitymacji na prawo noszenia orderu VM.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Władysław Ciepielowski: Zarys historji wojennej 17-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.