Jan Waszczyński

Jan Waszczyński
Data i miejsce urodzenia	29 września 1919 ; Łódź
Data śmierci	23 marca 1997
	profesor nauk prawnych
	Specjalność: prawo karne
Alma Mater	Uniwersytet Łódzki
Doktorat	1955
Habilitacja	1964
Profesura	1973
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Łódzki;
	Odznaczenia

Jan Waszczyński (ur. 29 września 1919 w Łodzi, zm. 23 marca 1997^[1]) – polski prawnik specjalizujący się w prawie karnym, profesor nauk prawnych.

Życiorys

Był absolwentem Gimnazjum im. Gabriela Narutowicza w Łodzi (1936). W tym samym roku podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Stefana Batorego. W czasie II wojny światowej był żołnierzem partyzanckiego oddziału Antoniego Hedy^[1].

Po zakończeniu wojny podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Łódzkim i ukończył je w 1946. Następnie odbył aplikację sądową. Od 1 grudnia 1948 był pracownikiem Uniwersytetu Łódzkiego, równocześnie odbył aplikację adwokacką i wykonywał do 1964 zawód adwokata^[1]. W 1955 uzyskał stopień kandydata nauk na podstawie pracy Prawda materialna w postępowaniu rewizyjnym według k.p.k.. Do połowy lat 60. pracował w Katedrze Postępowania Karnego UŁ, następnie Katedry Prawa Karnego UŁ. W 1964 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Odszkodowanie za niesłuszne skazanie i bezzasadne aresztowanie w polskim procesie karnym. W 1973 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk prawnych, w 1987 tytuł profesora zwyczajnego^[1].

Od 1970 do przejścia na emeryturę w 1989 kierował Katedrą Prawa Karnego UŁ, po przejściu na emeryturę kierował do śmierci Zakładem Prawa Karnego Materialnego w Katedrze Prawa Karnego^[1]. W latach 1972-1978 był prodziekanem Wydziału Prawa i Administracji UŁ^[1].

Od 1980 był członkiem Komisji ds. Reformy Prawa Karnego przy Ministrze Sprawiedliwości. Od 1984 był przewodniczącym Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce, w latach 1985-1988 przewodniczył Sekcji Polskiej Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego, należał do Łódzkiego Towarzystwa naukowego^[1]. W latach 1987-1992 był członkiem Rady Legislacyjnej^[2].

W PRL został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej^[3].

Jego córka Ewa poślubiła w 1972 Andrzeja Paczkowskiego^[4].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g 70 lat Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego, wyd. Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2015, s. 205-211 (biogram autorstwa Romualda Dębskiego)
↑ Historia Rady Legislacyjnej. [dostęp 2019-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-13)].
↑ Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 2, wyd. Interpress, Warszawa 1989, s. 1409
↑ Patryk Pleskot Góry i teczki. Opowieść człowieka umiarkowanego. Biografia mówiona Andrzeja Paczkowskiego, wyd IPN, Warszawa 2019, s. 132-134

[wp-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g 70 lat Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego, wyd. Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2015, s. 205-211 (biogram autorstwa Romualda Dębskiego)

[2] Historia Rady Legislacyjnej. [dostęp 2019-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-13)].

[kjk-3] Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 2, wyd. Interpress, Warszawa 1989, s. 1409

[4] Patryk Pleskot Góry i teczki. Opowieść człowieka umiarkowanego. Biografia mówiona Andrzeja Paczkowskiego, wyd IPN, Warszawa 2019, s. 132-134

[1]

[2]

[3]

[4]