Przejdź do zawartości

Janusz Przedpełski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Gorgoniusz Przedpełski
Ilustracja
Kamień upamiętniający Janusza Przedpełskiego w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Spale
Data i miejsce urodzenia

9 września 1926
Sochaczew

Data i miejsce śmierci

28 sierpnia 2008
Krze Duże

Zawód, zajęcie

pedagog

Alma Mater

Akademia Wychowania Fizycznego w Warszawie

Stanowisko

prezes Polski Związek Podnoszenia Ciężarów

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Złota Odznaka im. Janka KrasickiegoSrebrna Odznaka im. Janka Krasickiego Warszawski Krzyż Powstańczy Medal za Warszawę 1939–1945
Grób Janusza Przedpełskiego na warszawskim Cmentarzu Komunalnym d. Wojskowym na Powązkach

Janusz Gorgoniusz Przedpełski (ur. 9 września 1926 w Sochaczewie, zm. 28 sierpnia 2008 w Krzach Dużych) – polski działacz sportowy, wieloletni prezes Polskiego Związku Podnoszenia Ciężarów.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Podczas II wojny światowej walczył w szeregach Armii Krajowej, uczestniczył w powstaniu warszawskim, za co otrzymał Warszawski Krzyż Powstańczy i Medal za Warszawę 1939–1945, był również więźniem niemieckiego obozu jenieckiego. Po wyzwoleniu powrócił do kraju i osiadł w Elblągu, w 1949 r. ukończył liceum ekonomiczne, zdając maturę. Z braku miejsc nie dostał się na studia rolnicze, dlatego kilka następnych lat spędził na Mazurach, gdzie był nauczycielem w wiejskiej szkole. W okresie tym ukończył również liceum pedagogiczne w Lidzbarku Warmińskim, po raz drugi zdając maturę. W latach 1948–1955 był członkiem ZMP, od 1955 roku należał do PZPR[1].

W połowie 1954 r. przeprowadził się do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę w Radzie Wojewódzkiej LZS. Zainteresował się wówczas sportami siłowymi: zapasami i przede wszystkim podnoszeniem ciężarów, w 1955 r. zdobył tytuł instruktora tego sportu. Dzięki znajomości z prekursorem podnoszenia ciężarów w powojennej Polsce, Czesławem Borejszą, rozpoczął pracę w strukturach Polskiego Związku Podnoszenia Ciężarów, w 1957 r. otrzymał stanowisko wiceprezesa do spraw organizacyjno-sportowych. W tym samym roku był współorganizatorem pierwszych w Polsce zawodów rangi mistrzostw Europy (rozegranych w Katowicach), po zawodach został mianowany sędzią klasy międzynarodowej. Dwa lata później był już prezesem PZPC. W tamtym okresie ukończył również studia na warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego, zdobywając tytuł magistra wychowania fizycznego (specjalizacja pedagogika i podnoszenie ciężarów).

W kolejnych latach udzielał się jako działacz sportowy i sędzia, zarówno w kraju, jak i na arenie międzynarodowej. W 1964 r. został wybrany do Komisji Technicznej Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów (IWF), w której pracował przez 12 lat. Od 1976 r. pracował w Komitecie Wykonawczym, a w latach 1980–1984 był wiceprezesem IWF. W 1995 r. został mianowany członkiem „Galerii Sławy IWF”, a w marcu 2005 r. otrzymał tytuł Honorowego Wiceprezydenta Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów i został wyróżniony Złotym Medalem 100-lecia IWF. W 1969 r. był także jednym z głównych założycieli Europejskiej Federacji Podnoszenia Ciężarów (EWF), której był prezesem do 1983 r., jak również pomysłodawcą rozgrywania mistrzostw świata i Europy w kategorii juniorów. Jako sędzia uczestniczył dwunastokrotnie w igrzyskach olimpijskich, czterokrotnie jako arbiter (1960, 1964, 1968, 1972), a pomiędzy 1976 a 2004 r. – jako członek międzynarodowego jury. Od 1957 r. uczestniczył w niemalże wszystkich mistrzostwach świata bądź Europy, pełniąc funkcję sędziego lub zasiadając w jury. Był również organizatorem ponad dwudziestu imprez rangi mistrzostw świata i Europy.

Za swoje osiągnięcia odznaczony został m.in. Krzyżem Komandorskim i Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, jak również Orderem Olimpijskim, który otrzymał od Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Ponadto w okresie PRL był odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Złotym i Srebrnym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, Złotym i Srebrnym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego i innymi odznaczeniami[1] (m.in. odznakę „Zasłużony dla województwa krośnieńskiego” i odznakę „Zasłużony Bieszczadom”[2]). W 2002 odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[3].

2 sierpnia 2006 r. Janusz Przedpełski ogłosił rezygnację ze stanowiska prezesa PZPC, kończąc tym samym prawie półwieczne (1959–2006) piastowanie tego stanowiska, na które wybierany był dwunastokrotnie. W tym czasie polscy ciężarowcy zdobyli łącznie 494 medale w trójboju bądź dwuboju na igrzyskach olimpijskich, mistrzostwach świata i Europy we wszystkich kategoriach wagowych i wiekowych kobiet oraz mężczyzn.

Pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A29-tuje-22)[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 778–779. ISBN 83-223-2073-6.
  2. Zza kulis MP. Odznaczenia dla działaczy. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 11 (410) z 10-20 kwietnia 1987. Sanocka Fabryka Autobusów. 
  3. Odznaczenia w Pałacu Prezydenckim [online], prezydent.pl, 18 listopada 2002 [dostęp 2023-09-01] (pol.).
  4. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]