Jelizawieta Ławrowska
 Portret Jelizawiety Ławrowskiej autorstwa Wiktora Bobrowa, 1881 | |
| Imię i nazwisko |
Jelizawieta Andriejewna Ławrowska |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Jelizawieta Andriejewna Ławrowska, ros. Елизавета Андреевна Лавровская (ur. 1 października?/13 października 1845 w Kaszynie w guberni twerskiej, zm. 4 lutego 1919 w Moskwie[1]) – rosyjska śpiewaczka, mezzosopran.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studiowała w Konserwatorium Petersburskim u Henriette Nissen-Saloman[1]. Debiutowała w 1867 roku w Petersburgu rolą w Orfeuszu i Eurydyce Ch.W. Glucka[1][2][3]. Jej śpiew zachwycił obecną na przedstawieniu wielką księżnę Helenę Pawłowną, która umożliwiła jej dalsze studia u Pauline Viardot w Paryżu[3]. W latach 1868–1872 i 1879–1880 była solistką Teatru Maryjskiego[1][2]. Wielokrotnie koncertowała w Niemczech, Austrii, Włoszech i Wielkiej Brytanii[1]. Wystąpiła na wystawie światowej w Paryżu w 1878 roku[3]. W latach 1890–1891 śpiewała w Teatrze Bolszoj w Moskwie[1][2][3]. Od 1888 roku wykładała w Konserwatorium Moskiewskim[1][2][3].
Była podziwiana przez Piotra Czajkowskiego, który zadedykował jej swoje 6 romansów op. 27[1][2][3] oraz kwartet wokalny Noc[1]. To Ławrowska zachęciła kompozytora do napisania opery Eugeniusz Oniegin[3]. Swoje pieśni dedykował jej także Siergiej Rachmaninow[1].
W 1871 roku poślubiła księcia Piotra Certielewa[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 465. ISBN 978-83-224-3303-4.
- ↑ a b c d e Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2050–2051. ISBN 978-0-02-865528-4.
- ↑ a b c d e f g h The Grove Book of Opera Singers. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 271. ISBN 978-0-19-533765-5.