Jenő Serényi
| Data i miejsce urodzenia |
5 września 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 lipca 1915 |
| Miejsce spoczynku |
Cmentarz Farkasrét (Budapeszt) |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | |
| Alma Mater |
Jenő Serényi (wym. [jɛnøː ʃɛreːɲi], ur. 5 września 1884 w Nowej Wsi Spiskiej, zm. 14 lipca 1915 pod Doberdò) – węgierski taternik, alpinista, narciarz, prawnik[1].
Studiował prawo na uniwersytecie w Budapeszcie, po ukończeniu nauki był adwokatem[2]. Od 1904 r. wspinał się w Tatrach i do 1915 r. należał do najlepszych węgierskich taterników, chodził dużo również po Alpach. W latach 1906–1907 jego częstym partnerem był Jenő Wachter[1]. Serényi wprowadził w taternictwo Gyulę Komarnickiego, który był jego przyjacielem i kolegą z ławki w szkole i na uniwersytecie[2].
Jenő Serényi należał do organizatorów ratownictwa górskiego po południowej stronie Tatr – w 1913 r. m.in. dzięki niemu powstało towarzystwo Tátrai Önkéntes Mentő Bizottság. Był także jednym z założycieli Budapeszteńskiego Akademickiego Towarzystwa Turystycznego (BETE) oraz Węgierskiego Klubu Narciarskiego (Magyar Sí Klub), później Węgierskiego Związku Narciarskiego (Magyar Sí Szövetség)[1].
Był współzałożycielem pisma „Turistaság és Alpinizmus”, zasłużonego dla rozwoju taternictwa na Węgrzech. Wraz z Gyulą Komarnickim napisał pierwszy nowoczesny przewodnik taternicki (A Magas Tátra részletes kalauza, Budapeszt 1914), wydał również podręcznik narciarstwa (A sísport gyakorlati kézikönyve, Budapeszt 1912). Był autorem licznych artykułów z zakresu wspinaczki i narciarstwa, które zostały opublikowane w takich czasopismach jak: „Turistaság és Alpinizmus”, „Turista Közlöny”, „Turisták Lapja”, „Jahrbuch des UKV”, „Österreichische Alpenzeitung” i inne[1].
Zginął w trakcie I wojny światowej, w bitwie pod Doberdò na froncie austriacko-włoskim. Został pochowany na cmentarzu Farkásret w Budapeszcie[1].
Osiągnięcia taternickie[edytuj | edytuj kod]
- pierwsze zimowe wejście na Litworowy Szczyt i Wielicki Szczyt (1909, z Károlyem Fodorem i Lajosem Hornem)
- pierwsze zimowe wejście na Durny Szczyt (z Romanem Komarnickim, 1910)
- pierwsze zimowe wejście na Mały Durny Szczyt (z Lajosem Hornem, 1910)[2]
- nowa droga południowo-zachodnią ścianą Jaworowego Szczytu (1911)
- pierwsze wejście wschodnią ścianą Koprowego Wierchu (1911)[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 1078–1079. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c Bolesław Chwaściński: Z dziejów taternictwa. O górach i ludziach. Warszawa: Sport i Turystyka, 1988, s. 122, 130, 136. ISBN 83-217-2463-9.