Jerzy Kunachowicz
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 sierpnia 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1978 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914– |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Jerzy Fortunat Kunachowicz (ur. 18 sierpnia 1900 w Radoczy, zm. 1978 w Bedford) – polski inżynier rolnik i wojskowy, żołnierz Legionów Polskich, major Polskich Sił Zbrojnych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodzenie[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 18 sierpnia 1900 roku jako syn Stanisława Kunachowicza i Heleny z domu Suskiej w Radoczy koło Wadowic[1]. Miał starsze rodzeństwo: Andrzeja, Wiktora, Marię, Zofię, Stanisławę, Kazimierę, a także młodszą siostrę Irenę. Został wychowany „w duchu patriotycznym”[2].
Jego babka, Helena z Kadłubowskich Kunachowiczowa, była cioteczną wnuczką generała Jana Zygmunta Skrzyneckiego, przywódcy powstania listopadowego[3]. Jego ciotką była Elżbieta z Kunachowiczów Vetulani, zaś jego braćmi ciotecznymi: Zygmunt, Tadeusz i Adam Vetulani.
W Legionach Polskich[edytuj | edytuj kod]
W 1914 roku, jako niespełna piętnastolatek, posługując się przybranym nazwiskiem i zmienioną datą urodzenia[4], udał się do Krakowa, by wstąpić do Legionów Polskich[2]. Wkrótce potem „został wykryty i odstawiony do domu”[4]. 31 grudnia 1917 zgłosił się w Krakowie do służby w Polskim Korpusie Posiłkowym[1]. Po kwalifikacji przez komisję lekarską został odesłany 2 stycznia 1918 do Stacji Zbornej w Krakowie[1].
W okresie międzywojennym ukończył studia rolnicze[4].
W Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie[edytuj | edytuj kod]
W czasie II wojny światowej był oficerem technicznym Polskich Sił Zbrojnych, służył w 10 Pułku Strzelców Konnych. W stopniu porucznika dowodził plutonem łącznikowym[5]. Następnie awansował na majora[6]. Już po kapitulacji III Rzeszy, samochód, którym jechał, wpadł na minię, a Jerzy Kunachowicz został ranny[4].
Po wojnie wyemigrował do Wielkiej Brytanii, gdzie udało mu się ściągnąć także żonę i córkę[4]. Zmarł w Bedford w 1978 roku.
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Jego córka Barbara, zamężna Brandshaw, została nauczycielką. Mieszkała i pracowała w Bury St Edmunds.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[7]
- Croix de Guerre 1940 avec palme (Belgia)[7]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Kunachowicz Jerzy Fortunat. W: Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Słownik Legionistów Polskich 1914–1918. Kraków, Warszawa, Zalesie Górne: Oficyna Wydawnicza Volumen, Stowarzyszenie Przyjaciół Zalesia Górnego, 2017.
- ↑ a b Kazimierz Dudzik: Z Biskupic Melsztyńskich do Legionów po wolną Polskę. zakliczyninfo.pl, 21 stycznia 2019. [dostęp 2020-07-28].
- ↑ Helena z Kadłubowskich Kunachowiczowa: Dziennik z lat 1856–1860. W: Kapitan i dwie Panny. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1980.
- ↑ a b c d e Andrzej Kunachowicz: Trzy wojny w siodle. Wspomnienia z lat 1914–1939 legionisty, rotmistrza Szwoleżerów, dowódcy 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich i 20. Pułku Ułanów Króla Jana III Sobieskiego. Warszawa: Wydawnictwo ZP, 2011, s. 202.
- ↑ Jerzy Nowakowski, Antoni Położyński, Marian Kowalski: Z dziejów 10.pułku strzelców konnych. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1982. ISBN 83-211-0376-6.
- ↑ Andrzej Kunachowicz: Trzy wojny w siodle. Wspomnienia z lat 1914–1939 legionisty, rotmistrza Szwoleżerów, dowódcy 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich i 20 Pułku Ułanów Króla Jana III Sobieskiego. Warszawa: Wydawnictwo ZP, 2011, s. 8.
- ↑ a b Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych. s. 289.