Polski Korpus Posiłkowy

Cesarz Karol I Habsburg dokonujący przeglądu oddziałów Polskiego Korpusu Posiłkowego

Żołnierze 2 pułku piechoty

Polski Korpus Posiłkowy (PKP) – formacja wojskowa utworzona przez Austro-Węgry 20 września 1916 r. z Legionów Polskich.

Pod komendą niemiecką

Po proklamowaniu Królestwa Polskiego aktem 5 listopada 1916 r., Austro-Węgry 10 kwietnia 1917 przekazały dowództwo PKP generalnemu gubernatorowi warszawskiemu. W sierpniu 1917 r., w związku z odmową złożenia przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec przez większość legionistów, pozostałości PKP zostały z powrotem przekazane pod rozkazy Armii Austro-Węgier.

Skład w 1918 r.

W składzie Korpusu pozostali jedynie obywatele Austro-Węgier, którzy złożyli przysięgę. W związku ze stratami osobowymi spowodowanymi kryzysem przysięgowym, w Przemyślu ostatecznie przeformowano Polski Korpus Posiłkowy do następującego składu:

• II Brygada Legionów Polskich - dowódca płk Józef Haller
  • 2 pułk piechoty - dowódca ppłk Michał Żymierski
  • 3 pułk piechoty - dowódca mjr Józef Zając
• 2 pułk Ułanów Legionów - dowódca rtm. Józef Dunin-Borkowski
• 1 pułk artylerii Legionów - dowódca mjr Włodzimierz Zagórski
• komenda uzupełnień - płk Władysław Sikorski
• Polowy Sąd Wojenny Dowództwa Polskiego Korpusu Posiłkowego

Dowódcą Korpusu był gen. Zygmunt Zieliński.

Bunt

W dniu 25 października 1917 r. PKP w sile 431 oficerów i 7135 podoficerów i szeregowców skierowano w rejon Czerniowiec. W nocy na 16 lutego 1918 r., w proteście przeciwko podpisaniu pokoju brzeskiego część żołnierzy, głównie z II Brygady pod dowództwem Hallera przebiła się przez front austriacko-rosyjski pod Rarańczą i 6 marca połączyła się z II Korpusem Polskim w Rosji. Większości żołnierzy PKP nie udało się przebić. Zostali oni osadzeni przez austro-węgierskie władze wojskowe w obozach w Huszt i Marmarosz-Sziget oraz oskarżeni o zdradę.

Bibliografia

• Mała encyklopedia wojskowa, Warszawa, 1970, t. II.