Przejdź do zawartości

Wadowice

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wadowice
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Plac Jana Pawła II
(widok od strony południowej)
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Powiat

wadowicki

Gmina

Wadowice

Prawa miejskie

przed 1327[1]

Burmistrz

Bartosz Kaliński

Powierzchnia

10,52[2] km²

Wysokość

263–318[3] m n.p.m.

Populacja (31.12.2022)
• liczba ludności
• gęstość


17 455[4]
1659,2 os./km²

Strefa numeracyjna

33

Kod pocztowy

34-100

Tablice rejestracyjne

KWA

Położenie na mapie gminy Wadowice
Mapa konturowa gminy Wadowice, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Wadowice”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Wadowice”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Wadowice”
Położenie na mapie powiatu wadowickiego
Mapa konturowa powiatu wadowickiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Wadowice”
Ziemia49°52′57″N 19°29′40″E/49,882500 19,494444
TERC (TERYT)

1218094

SIMC

0926921

Hasło promocyjne: Wadowice – tu wszystko się zaczęło
Urząd miejski
pl. Jana Pawła II 23
34-100 Wadowice
Strona internetowa
BIP

Wadowice (średniowieczna nazwa niem. Frauenstadt[5]) – miasto w południowej Polsce, w województwie małopolskim, siedziba władz powiatu wadowickiego i gminy miejsko-wiejskiej Wadowice. Położone jest w zachodniej części na Pogórzu Śląskim, południowej w Beskidzie Małym, nad rzeką Skawą. Przez miasto przebiegają: droga krajowa nr 28, droga krajowa nr 52 i linia kolejowa nr 117.

Według danych GUS z 31 grudnia 2022 r. Wadowice miały 17 455 mieszkańców[4].

Miasto, po raz pierwszy wzmiankowane w 1325 r.[6], początkowo było niewielkim ośrodkiem, lecz od końca XVIII w., wraz z budową traktu środkowogalicyjskiego łączącego Lwów z Wiedniem, a także przeniesieniem przez władze austriackie siedziby cyrkułu wadowickiego, zaczęło się szybciej rozwijać. Obecnie – jako miasto rodzinne papieża Jana Pawła II – stanowi ważny ośrodek pielgrzymkowy.

Geografia

[edytuj | edytuj kod]

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Miasto położone jest we wschodniej części Pogórza Wielickiego, na przedpolu Beskidu Małego, nad rzeką Skawą.

Wadowice leżą w Małopolsce, w dawnej ziemi krakowskiej[7]. W okresie istnienia księstwa oświęcimskiego i księstwa zatorskiego Wadowice należały do Królestwa Czech, po czym w 1564 zostały formalnie włączone do województwa krakowskiego, stanowiącego część Małopolski[7].

Miasto położone jest w zachodniej części województwa małopolskiego, w powiecie wadowickim, w gminie miejsko-wiejskiej Wadowice.

Wadowice zajmują 10,52 km² (1 stycznia 2022)[2].

Ukształtowanie powierzchni i geologia

[edytuj | edytuj kod]

Obszar miasta charakteryzuje się dużym zróżnicowaniem wysokości względnej: w zachodniej części wzniesienia dochodzą do 318 m n.p.m., obniżając się w kierunku wschodnim – najniżej położony punkt miasta znajduje się w północnej części doliny Skawy i leży około 263 m n.p.m.[3] Centrum miasta znajduje się na stożku napływowym Choczenki, pochodzącym z okresu zlodowacenia. Osady żwirowe przykryte są materiałem drobnoziarnistym – piaskami i mułkami[8]. Koryta rzek i potoków przepływających przez miasto są żwirodenne.

Klimat

[edytuj | edytuj kod]

Miasto leży w Karpackim regionie klimatycznym[9]. Średnia roczna temperatura powietrza w wieloleciu 1971–2000 wynosiła 8 °C. Najcieplejszym miesiącem był lipiec, w którym temperatura w omawianym okresie wynosiła 17 °C, natomiast w najzimniejszym miesiącu – styczniu – temperatura średnio nie przekraczała −1 °C. Suma rocznych opadów w wieloleciu 1971–2000 wynosiła ok. 750 mm[10].

Hydrografia

[edytuj | edytuj kod]

Obszar Wadowic jest położony w zlewni Skawy. Na terenie miasta uchodzi do niej Choczenka (zachodnia część miasta), Dąbrówka (południowa część) oraz Kleczanka (wschodnia część miasta). Część północną miasta odwadnia ciek zasilający stawy hodowlane, mający początek na jazie na Choczence przy ul. Batorego. Sieć rzeczna Wadowic zmieniała się wraz z rozwojem młynarstwa wodnego i jeszcze na początku XX w. funkcjonowało w mieście kilka młynówek łączących naturalne cieki. Wraz z upadkiem młynarstwa koryta te były zasypywane lub włączane w obręb sieci kanalizacyjnej i melioracyjnej[11]. W północnej części Wadowic znajduje się kompleks stawów hodowlanych[12].

Ochrona środowiska

[edytuj | edytuj kod]

Według raportu Światowej Organizacji Zdrowia w 2016 roku Wadowice zostały sklasyfikowane jako dwudzieste najbardziej zanieczyszczone miasto Unii Europejskiej[13].

Północne części miasta, tj. część doliny Skawy oraz stawy, są chronione jako obszar Natura 2000 Dolina Dolnej Skawy. Dolinę Skawy wypełnia zwarty kompleks leśny, zarządzany przez Nadleśnictwo Andrychów[14][15].

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Wadowice w granicach Korony Królestwa Polskiego jako Vadowice na mapie Wacława Grodzieckiego wydrukowanej w 1592
Wadowice na mapie Księstwa Oświęcimskiego i Zatorskiego – mapa Abrahama Orteliusa z 1603
Panorama Wadowic w 1843
Bazylika Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny
Urząd Miejski z fragmentem placu Jana Pawła II
Budynek Muzeum Miejskiego i Centrum Informacji Turystycznej

Najstarszymi osadami w bezpośrednim sąsiedztwie Wadowic były Roków, a dalej w górę Skawy Mucharz, obie wzmiankowane w 1254. Kasztelania oświęcimska należała wówczas do księstwa opolskiego. Około 1315 powstało samodzielne księstwo oświęcimskie, a pierwszym księciem został Władysław I oświęcimski. To jemu przypisuje się założenie miejscowości, nie wykluczone że pierwotnie nazwa miejscowości brzmiała Władowice[16]. Nazwa miasta została zapisana w spisie świętopietrza z XIV w. jako Wadowicze. Dokument biskupstwa krakowskiego pochodzi z 1326, ale dotyczy sytuacji z roku 1325. Są w nim wymienione wszystkie kościoły w diecezji krakowskiej i jest też wśród nich kościół w Wadowicach jako filia parafialna kościoła z Mucharza. Kolejna wzmianka o mieście pochodzi z 27 lutego 1327, kiedy to w akcie hołdu lennego złożonego królowi czeskiemu Janowi Luksemburskiemu przez księcia oświęcimskiego Jana I Scholastyka wymienione są miasta i miasteczka, w tym miasteczko (oppidum) Wadowicz[17][18][19].

Kolejna wzmianka o miejscowości pojawiła się dopiero w 1400 w postaci die stat genant Frawenstat. W międzyczasie musiał nastąpić napływ osadników niemieckich i miasto mogło stanowić nawet skraj bielskiej wyspy językowej. W tym czasie pojawiły się również nazwy Jungferstadt i Frauendorf, a nazwy te miały nawiązywać zdaniem Rudolfa Temple do Matki Boskiej, jednak Krzysztof Koźbiał uznaje to wyjaśnienie za nieuzasadnione[16].

Podczas rządów księcia oświęcimskiego Kazimierza, w 1430 wielki pożar doszczętnie strawił Wadowice. Aby szybko odbudować miasto, książę Kazimierz przywilejem z 10 listopada 1430 nadał Wadowicom prawo chełmińskie. Nadanie Wadowicom tego prawa było ewenementem, gdyż stosowano je przede wszystkim w Prusach i na Pomorzu. Prawdopodobnie książę Kazimierz chciał pobudzić aktywność wadowiczan, nadając prawo bardziej elastyczne od prawa magdeburskiego i średzkiego (łac. ius novi fori). Przywilej książęcy zapewniał mieszkańcom Wadowic znaczne korzyści, np. zostali oni zwolnieni od powinności na rzecz księcia przez sześć lat. Wadowiczanie uzyskali również prawo wolnego targu wraz z prawem jednej mili, tj. swobodnym i wyłącznym prawem prowadzenia działalności krawieckiej, szewskiej i sukienniczej oraz karczmarskiej i piwowarskiej.

W 1445 powstało księstwo zatorskie, w którego granicach znalazły się Wadowice. W latach 1482–1493 miasto pozostawało pod rządami Władysława z rodu Piastów[19]. W 1564 wchodziło w skład starostwa zatorskiego[20]. 8 marca 1765 roku król Stanisław August Poniatowski darował Wadowice, będące wówczas częścią  starostwa zatorskiego, Adamowi Mrozowickiemu, staroście stęgwilskiemu i regimentarzowi wojsk koronnych na Ukrainie[21].

W 1772, w wyniku pierwszego rozbioru Polski, Wadowice wcielono do Imperium Habsburgów. Wtedy też, za sprawą wybudowanego w latach 1780–1785 Pierwszego Galicyjskiego Traktu Handlowo-Pocztowego, który łączył Lwów z Wiedniem, tempa nabrał rozwój miasta. W 1819 Wadowice stały się siedzibą władz rozległego cyrkułu wadowickiego, obejmującego 3380 km², 10 miast, 2 osady targowe i 340 wsi z 350 tys. mieszkańców. Pierwszym naczelnikiem obwodu wadowickiego był Ludwik de Sertes, a miasto miało wówczas 2500 mieszkańców. 1 czerwca 1888 uruchomiono linię kolejową Kalwaria Zebrzydowska Lanckorona – Bielsko-Biała Główna, która przebiegała przez Wadowice[18][19].

W listopadzie 1918 miasto powróciło do odrodzonej Polski. W okresie międzywojennym rozwijała się oświata i kultura. W tym okresie, w domu przy ul. Kościelnej 7 urodził się Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II[19].

Podczas II wojny światowej miasto było pod okupacją niemiecką. Administracyjnie Wadowice zostały włączone do III Rzeszy. W okresie tym obowiązywała nazwa Wadowitz. Planowane wprowadzenie starej (pochodzącej z okresu lokacji miasta) nazwy Frauenstadt nie doszło do skutku. 26 stycznia 1945 roku[22][23][24] oddziały 38 Armii 4 Frontu Ukraińskiego wyparły wojska niemieckie z Wadowic (na cmentarzu znajdują się mogiły ok. 1500 żołnierzy radzieckich)[25].

6 kwietnia 1945 Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego utworzyło Centralne Obozy Pracy. Obóz pracy nr 181 powstał w Wadowicach[26].

W 1975, w wyniku reformy administracyjnej, Wadowice przestały pełnić funkcję stolicy powiatu. W latach 1975–1998 miasto leżało w województwie bielskim. 16 października 1978 wadowiczanin kardynał Karol Wojtyła wybrany został papieżem. Jan Paweł II odbył trzy pielgrzymki do miasta: w 1979, 1991 i 1999[18][19].

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]
Muzeum Dom Rodzinny Ojca Świętego Jana Pawła II
Plac Jana Pawła II

Do rejestru zabytków wpisane są[27]:

  • układ urbanistyczny (nr rej. A-514 z 16.09.1987)
  • bazylika Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w Wadowicach przy pl. Jana Pawła II (nr rej. A-737 z 9.06.1999)
  • kościół klasztorny karmelitów bosych pw. św. Józefa przy ul. Karmelickiej 22 (nr rej. A-6/M z 17.04.2003)
  • cmentarz rzymskokatolicki przy ul. Zegadłowicza 72 z kaplicą grobową rodziny Słapów (nr rej. A-495/86 z 24.04.1987)
  • cmentarz żydowski (nr rej. A-661/91 z 8.06.1990)
  • cmentarz wojskowy przy ul. Wojska Polskiego (nr rej. A-496/87 z 24.04.1987)
  • dom przy ul. 1 Maja 40 (nr rej. A-422/82 z 14.04.1982)
  • zespół dworski z dworem „Mikołaj” przy ul. Błonie (nr rej. A-426/87 z 24.03.1987)
  • dom przy ul. Kościelnej 4 (nr rej. A-457/86 z 7.11.1986)
  • tzw. Dom Solny przy ul. Kościelnej 6 (nr rej. kl.V-115/5/53 z 23.01.1953)
  • kamienica przy ul. Zatorskiej 2, narożna z pl. Jana Pawła II (nr rej. A-695/93 z 13.12.1993)
  • dawny Sąd Obwodowy przy ul. Żwirki i Wigury 7/9 (nr rej. A-8/MN z 26.06.2003)

Pomniki

[edytuj | edytuj kod]
Pomnik Papieża Jana Pawła II
  • Pomnik Papieża Jana Pawła II na rynku,
  • Pomnik Jana Pawła II przy kościele św. Piotra w Wadowicach,
  • Krzyż Katyński, odsłonięty 22 kwietnia 2010,
  • Pomnik upamiętniający stulecie harcerstwa w Polsce, odsłonięty 18 września 2010,
  • Pomnik żołnierzy 12 pułku piechoty (nazywany pomnikiem nieznanego żołnierza),
  • Popiersie Emila Zegadłowicza przy budynku I Liceum Ogólnokształcącego w Wadowicach,
  • Pomnik pomordowanych nauczycieli przed dawnym budynkiem „Sokoła”,
  • Pomnik św. Rafała Kalinowskiego przy klasztorze karmelitów.

Demografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Piramida wieku mieszkańców Wadowic w 2014[28].

Transport

[edytuj | edytuj kod]

Transport drogowy

[edytuj | edytuj kod]

W czasach Polski Ludowej, od początku lat 70.[29] do grudnia 1985 roku[30], przez miasto przebiegały droga państwowa nr 221 Oświęcim – Wadowice – Rabka[31] i droga międzynarodowa E7 CieszynKrakówWarszawa[31].

Transport kolejowy

[edytuj | edytuj kod]
Klasztor Karmelitów Bosych i Sanktuarium św. Józefa

Przez miasto przechodzą dwie linie kolejowe: 103 Trzebinia – Wadowice oraz 117 Kalwaria Zebrzydowska LanckoronaBielsko-Biała Główna. W mieście znajduje się stacja kolejowa Wadowice, z której (według rozkładu jazdy z okresu 2023/24) odjeżdżały pociągi regionalne do stacji: Bielsko-Biała Główna i Kraków Główny, poranny – pośpieszny pociąg do stacji Sucha Beskidzka, oraz wieczorny – pośpieszny pociąg do Stacji Bielsko-Biała Główna. Połączenia obsługują Przewozy Regionalne „PolRegio” oraz PKP Intercity[32].

Transport lotniczy

[edytuj | edytuj kod]

W 2013 na terenie firmy Maspex oddano do użytku śmigłowcowe lądowisko Maspex-Wadowice, a przy ul. Karmelickiej – sanitarne lądowisko Wadowice-Szpital.

Około 6 km na południowy wschód od miasta znajduje się również prywatne lądowisko TDJ S.A. Klecza.

Kluby sportowe

[edytuj | edytuj kod]
  • Miejski Klub Sportowy (MKS) Skawa Wadowice – wielosekcyjny klub sportowy założony w 1907 roku przez cechy rzemieślnicze. Pierwszym prezesem klubu był Ignacy Markielowski. Obecnie działają cztery sekcje: piłkarska, koszykarska, siatkarska i tenisa stołowego. Barwy klubowe: czerwono-zielone. Sekcja piłkarska uczestniczy w rozgrywkach ligi okręgowej, korzystając ze Stadionu im. Czesława Panczakiewicza na 2000 miejsc (1300 siedzących) przy ul. Błonie 2[33]
  • Wadowicki Klub Sportowy Seido Karate – karate, Iaido, Kenjutsu, samoobrona MDS – klub z ponad 40 letnią tradycją.
  • Parafialny Uczniowski Klub Sportowy Karol Wadowice – piłka nożna, pływanie, turystyka – od 2003 roku.
  • LKS Zaskawianka Wadowice – piłka nożna,
  • KS Aquila – kolarstwo,
  • Wieża Wadowice – klub szachowy,
  • Kick-boxing Sport-Kurs,
  • Kick-boxing Mawashi,
  • ALPS Wadowice, Stowarzyszenie na Rzecz Upowszechniania Kultury Fizycznej i Sportu – siatkówka (młodziczki, kadetki i kadeci),
  • Formma Gym Wadowice Klub MMA – mieszane sztuki walki.

Obiekty sportowe

[edytuj | edytuj kod]
  • Stadion Miejski im. Czesława Panczakiewicza (MKS Skawa),
  • Kryta pływalnia Delfin,
  • ORLIK,
  • Boisko sportowe LKS Zaskawianka Wadowice,
  • Ujeżdżalnia przy WDW Podhalanin,
  • Hala sportowa z zapleczem przy Zespole Szkół Publicznych nr 3,
  • Hala sportowa z zapleczem przy Zespole Szkół Publicznych Nr 1.

Imprezy cykliczne

[edytuj | edytuj kod]
  • Bieg Powsinogi,
  • Reggae Most,
  • Pikniki na Wenecji,
  • Sylwester na rynku,
  • Bieg Wadowicki,
  • Wadowicki Półmaraton Górski.

Turystyka

[edytuj | edytuj kod]

Piesze szlaki turystyczne

[edytuj | edytuj kod]

Wspólnoty wyznaniowe

[edytuj | edytuj kod]

Osoby związane z Wadowicami

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Wadowicami.

Współpraca międzynarodowa

[edytuj | edytuj kod]

Miasta i gminy partnerskie[39]:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 80–81.
  2. a b GUS: [1].
  3. a b Geoportal. Mapa topograficzna. Skala 1:10 000. [dostęp 2014-04-24]. (pol.).
  4. a b GUS: [2].
  5. Wadowice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 882.
  6. Marcin Płaszczyca, Wadowicze – najstarsza nazwa miasta ukryta w dokumentach Watykanu [online], archiwum.wadowice24.pl [dostęp 2017-09-20] (pol.).
  7. a b Jadwiga Flis-Migdał: Wadowickie w opracowaniach etnograficznych w: „Rocznik Muzeum Etnograficznego w Krakowie”, tom VII, red. Wiesława Otto-Weissowa. Wydawnictwo Literackie, Kraków 1979, s. 110. ISBN 83-08-00213-7
  8. Mieczysław Klimaszewski, Polskie Karpaty Zachodnie w okresie dyluwialnym, „Prace Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Seria B”, 7, 1947.
  9. Klimat w Polsce. wiking.edu.pl. [dostęp 2014-04-24]. (pol.).
  10. Klimat. Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej. [dostęp 2014-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-09)]. (pol.).
  11. Karol Witkowski, Marcin Witkowski, Wpływ młynów wodnych na przekształcenia sieci hydrograficznej Wadowic i okolic, „Wadoviana. Przegląd historyczno-kulturalny”, 20, 2017, s. 100–113.
  12. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. Geoportal. [dostęp 2014-04-24]. (pol.).
  13. Przerażający raport ws. jakości powietrza. Polskie miasta na czele listy. 2016-05-14.
  14. Geoserwis GDOŚ. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2014-04-24]. (pol.).
  15. Lasy Państwowe. Mapa. [dostęp 2014-04-24]. (pol.).
  16. a b Krzysztof Koźbiał. Wadowice na tle osad starostwa zatorskiego : zarys dziejów do 1772 roku. „Wadoviana: przegląd historyczno-kulturalny”. 3, s. 39, 1999. 
  17. Colmar Grünhagen (red.), Konrad Wutke (red.): Codex Diplomaticus Silesiae T.22 Regesten zur schlesischen Geschichte 1327-1333. Breslau: E. Wohlfarth’s Buchhandlung, 1903, s. 7 [4620]. (łac.).
  18. a b c Powiat Wadowicki. Portal informacyjny: Historia. wadowicki.iap.pl. [dostęp 2014-04-24]. (pol.).
  19. a b c d e Marcin Witkowski: Historia miasta. wck.wadowice.pl. [dostęp 2014-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-24)]. (pol.).
  20. Krzysztof K.-Koźbiał: Wadowice na tle osad starostwa zatorskiego. „Wadoviana. Przegląd historyczno-kulturalny”. 3, s. 34-50, 1999. ISSN 1505-0181.
  21. AGAD, Metryka Koronna, Sig. 31, k. 15v
  22. Aleksy Siemionow: Ziemia wadowicka. Wadowice: Komisja Turystyki Górskiej Oddziału PTTK „Ziemia Wadowicka” w Wadowicach, 1984, s. 270.
  23. Marcin Witkowski: Styczeń 1945 roku we wspomnieniach młodego wadowiczanina. Wadoviana, 2021-01-25. [dostęp 2022-09-06].
  24. Edward Wyroba: Nie zaprzeczycie faktom z historii…. Wadowita24, 2016-01-30. [dostęp 2022-09-06].
  25. Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939–1945, Sport i Turystyka, 1988, s. 88, ISBN 83-217-2709-3.
  26. Mariusz Lesław Krogulski, Okupacja w imię sojuszu. Armia sowiecka w Polsce 1944–1956 (fragmenty) [online], forumemjot, 9 maja 2012 [dostęp 2018-10-13] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-13] (pol.).
  27. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 23 lipca 2024 [dostęp 2023-06-27].
  28. Rejestr mieszkańców gminy Wadowice, Urząd Miejski w Wadowicach.
  29. Mapa samochodowa Polski 1:1 000 000, wyd. dziesiąte, Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1971.
  30. Uchwała nr 192 Rady Ministrów z dnia 2 grudnia 1985 r. w sprawie zaliczenia dróg do kategorii dróg krajowych (M.P. z 1986 r. nr 3, poz. 16)
  31. a b Samochodowy atlas Polski 1:500 000. Wyd. IX. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1984, s. 145.
  32. Ogólnopolska Baza Kolejowa: Wadowice. bazakolejowa.pl. [dostęp 2023-07-09]. (pol.).
  33. Strona klubu
  34. Kontakt – Zbory [online], zboryboze.pl [dostęp 2023-08-15].
  35. Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2018-10-20].
  36. Paweł Mocny, Świadkowie Jehowy wznawiają zebrania stacjonarne w powiatach olkuskim, oświęcimskim, wadowickim i chrzanowskim [online], olkusz.naszemiasto.pl, 7 kwietnia 2022 [dostęp 2022-04-07].
  37. Wadowice. Świadkowie Jehowy wznawiają publiczną działalność [online], wadowice.naszemiasto.pl, 23 czerwca 2022.
  38. Wadowice [online], ligmincha.pl [dostęp 2023-02-03].
  39. Miasta Partnerskie - Wadowice. [dostęp 2019-09-30]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]