John Kirwan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John Kirwan
Ilustracja
John Kirwan w roku 2013
Pełne imię i nazwisko

John James Patrick Kirwan

Pseudonim

JK

Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1964
Auckland

Wzrost

192 cm

Rugby union
Pozycja

skrzydłowy

Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
1983–1994 Marist Klub macierzysty
1985-1993 Auckland(NPC)
1985–1989 Benetton(poza sezonem)
1997–1998 Green Rockets RFU
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)
1984–1994  Nowa Zelandia 63 (143)
Kariera trenerska
Lata Zespół
1999–2001 Green Rockets RFU
2001 Blues(asystent)
2001–2002  Włochy(asystent)
2002–2005  Włochy
2007-2011  Japonia
2012,2014 Barbarian F.C.
2013–2015 Blues
Rugby league
Pozycja

skrzydłowy

Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
1995–1996 New Zealand Warriors 35 (52)

John James Patrick Kirwan (ur. 16 grudnia 1964 w Auckland) – nowozelandzki rugbysta i trener. Przez swoją karierę związany był z rugby union, choć występował również w drużynach rugby league. Reprezentant Nowej Zelandii w rugby union oraz zdobywca Pucharu Świata 1987.

Kariera zawodnicza[edytuj | edytuj kod]

Rugby union[edytuj | edytuj kod]

Karierę rozpoczynał w klubie Marist w lokalnych rozgrywkach w Auckland, w wieku 18 lat został zauważony i w 1983 roku wystąpił w drużynie Auckland w najwyższej klasie rozgrywek w Nowej Zelandii – National Provincial Championship.

Po udanym sezonie dostał powołanie do reprezentacji narodowej w roku 1984, swój debiut zaliczył w meczu przeciwko Francji w Lancaster Park w Christchurch. Od tamtego czasu był stałym punktem w reprezentacji (o ile nie był wykluczony z powodu kontuzji).

W roku 1986 razem z Davidem Kirkiem oraz zawodnikiem Manawatu Bruce’em Hemarą odmówili wzięcia udziału w tournée po Południowej Afryce (całej trójce przypisywano pobudki polityczne choć istnieje wersja w której Kirwan odmówił ze względu na brak odpoczynku po kilku miesiącach jakie spędził na graniu w rugby we Włoszech[1]), z powodu apartheidu w tym kraju NZRU postanowiła nie wysyłać tam reprezentacji, mimo zakazu grupa zawodników utworzyła drużynę New Zealand Cavaliers, potocznie nazywaną rebelianci, która wyruszyła na tournée[2]. Cała sprawa odbiła się szerokim echem w Nowej Zelandii i do dziś budzi wiele kontrowersji.

W latach 1985–1989 po sezonie w Nowej Zelandii Kirwan rozgrywał mecze w barwach Benetton Rugby Treviso.

Był jedną z największych gwiazd w sezonie 1987, kiedy to Nowa Zelandia zdobywała Puchar Świata[3] zdobywając w całym turnieju 6 przyłożeń, najwięce w całym turniej ex aequo z Craigiem Greenem.

Podczas Pucharu Świata w 1991 roku wywalczył z drużyną kolejny, tym razem brązowy medal[4] zdobywając jedno przyłożenie w całym turnieju.

Na przestrzeni 10 lat, podczas których występował w reprezentacji, zaliczył kilka rekordów, był pierwszym zawodnikiem z Nowej Zelandii, który wystąpił w 50 oficjalnych meczach (uczynił to w roku 1992). W 1994 roku, kiedy kończył karierę międzynarodową, na swoim koncie miał 65 występów w reprezentacji i 35 przyłożeń, co było wówczas najlepszym wynikiem w historii.

Po dwóch sezonach w Auckland Warriors postanowił dołączyć do NEC Green Rockets RFU, zespołu występującego w japońskiej Top League, karierę zawodniczą zakończył w roku 1998.

Rugby league[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec kariery, w wieku 30 lat, John dołączył do nowo powstałej drużyny Auckland Warriors występującej w lidze Australian Rugby League w sezonie 1995. W sezonie 1996 zdobył najwięcej przyłożeń w zespole.

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Po dwóch sezonach w Japonii klub którego barwy reprezentował zaproponował mu angaż trenerski, po dwóch sezonach w roku 2001 został mianowany asystentem trenera Blues, po krótkim epizodzie z nowozelandzką franczyzą został asystentem trenera reprezentacji Włoch Brada Johnstone’a, którego zastąpił po jednym sezonie[5][6].

W latach 2002–2005 prowadził reprezentację Włoch. Pomimo początkowych sukcesów (w pierwszym sezonie pokonał Walię, w kolejnym Szkocję), w swoim trzecim sezonie w rozgrywkach Pucharu Sześciu Narodów nie udało mu się wywalczyć żadnego zwycięstwa, pomimo kontraktu obowiązującego do Puchar Świata w rugby 2007 postanowiono rozwiązać z nim umowę[7].

W roku 2007 zaczął prowadzić reprezentację Japonii[8], podczas występu w Pucharze Świata 2007 udało mu się zremisować z reprezentacją Kanady, co zakończyło serię trzynastu kolejnych porażek w meczach pucharowych reprezentacji Japonii. Przed Pucharem Świata w 2011 roku zapowiadał zakończenie współpracy z reprezentacją Japonii[9]. Japonia poniosła cztery porażki i zgodnie z zapowiedziami John postanowił nie przedłużać kontraktu[10].

W roku 2012 został poproszony o poprowadzenie drużyny Barbarian F.C. w trzech meczach przeciwko Anglii, Irlandii oraz Walii, co sam określił jako "zaszczyt (...) którego nigdy nie zapomnę"[11].

Przejął stanowisko trenera Blues w roku 2013 i przez trzy sezony prowadził drużynę, w tym czasie zespół Blues plasował się w drugiej połowie tabeli[12].

W roku 2014 ponownie poprowadził drużynę Barbarian F.C. przeciwko Australii na stadionie Twickenham[13].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jego dziadkiem był Jack Kirwan, reprezentant Nowej Zelandii w rugby league.
Jego syn Niko Kirwan gra w piłkę nożną, został powołany do reprezentacji Nowej Zelandii w piłce nożnej w roku 2018[14].
Jest autorem następujących książek:

  • Running on instinct 1992
  • All Blacks Don’t Cry: A story of Hope 2010
  • Stand by Me 2014

Dwie ostatnie pozycje traktują o depresji, której doświadczył Kirwan, przez wiele lat otwarcie mówił o swoich problemach[15], został twarzą promującą kampanię przeciwko depresji i stanom lękowym finansowaną przez nowozelandzkie Ministerstwo Zdrowia[16].

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W roku 1988 został mianowany Członkiem Orderu Imperium Brytyjskiego (MBE) za zasługi dla rugby[17].

W roku 2007 z okazji urodzin Królowej Elżbiety II został mianowany Oficerem New Zealand Order of Merit (ONZM) za zasługi dla zdrowia psychicznego[18].

W roku 2012 został awansowany do rangi Knight Companion New Zealand Order of Merit (KNZM) za zasługi dla rugby oraz zdrowia psychicznego[19]. W tym samym roku został przyjęty do New Zealand Sports Hall of Fame (ang. Galerii sław nowozelandzkiego sportu)[20].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Gavin Mortimer: Black gold. theguardian.com, 2007-08-02. [dostęp 2018-06-19]. (ang.).
  2. ↑ Iain Morrison: Remembering rebel All Blacks tour of apartheid South Africa. scotsman.com, 2016-05-01. [dostęp 2017-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-04)]. (ang.).
  3. ↑ Richard Knowler: Kirwan, Kirk and the magic of a home win. stuff.co.nz, 2015-08-02. [dostęp 2017-08-25]. (ang.).
  4. ↑ New Zealand (6) 13 – 6 (3) Scotland (FT). espn. [dostęp 2018-10-15]. (ang.).
  5. ↑ Kirwan replaces Johnstone as Italy coach. espn.com, 2002-04-26. [dostęp 2017-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-25)]. (ang.).
  6. ↑ Kirwan's appointment welcomed. espn.com, 2002-04-27. [dostęp 2017-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-25)]. (ang.).
  7. ↑ Azzurri call time on Kirwan. sixnations.com, 2005-04-08. [dostęp 2017-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-25)]. (ang.).
  8. ↑ Kirwan named as new Japan coach. news.bbc.co.uk, 2006-10-25. [dostęp 2017-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-10)]. (ang.).
  9. ↑ Kirwan likely to leave Japan in 2011. en.espn.co.uk, 2010-01-27. [dostęp 2017-08-25]. (ang.).
  10. ↑ Kirwan to step down as Japan coach. en.espn.co.uk, 2011-10-13. [dostęp 2017-08-25]. (ang.).
  11. ↑ Kirwan to coach the Barbarians. espn.com, 2012-02-14. [dostęp 2017-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-25)]. (ang.).
  12. ↑ Rugby: Kirwan 'thrilled' to be new coach of Blues. nzherald.co.nz, 2012-07-17. [dostęp 2017-08-25]. (ang.).
  13. ↑ Kirwan to coach side against Australia. barbarianfc.co.uk, 2014-09-25. [dostęp 2017-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-16)]. (ang.).
  14. ↑ John Kirwan's son Niko named in All Whites squad for Canada friendly in Spain. NewsHub, 2018-03-15. [dostęp 2018-06-19]. (ang.).
  15. ↑ Mary-Jo Tohill: John Kirwan gives rousing talk on mental illness. stuff.co.nz, 2014-08-25. [dostęp 2017-08-25]. (ang.).
  16. ↑ About Us. depression.org.nz. [dostęp 2017-08-25]. (ang.).
  17. ↑ THIRD SUPPLEMENT TO The London Gazette. 1988-12-30. s. 34. [dostęp 2017-08-25]. (ang.).
  18. ↑ The Queen’s Birthday Honours List 2007. Department of Prime Minister of New Zaeland and Cabinet, 2007-06-04. [dostęp 2017-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-25)]. (ang.).
  19. ↑ The Queen’s Birthday and Diamond Jubilee Honours List 2012. Department of Prime Minister of New Zaeland and Cabinet, 2012-06-04. [dostęp 2017-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-25)]. (ang.).
  20. ↑ John Kirwan. nzhalloffame.co.nz. [dostęp 2018-06-19]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=John_Kirwan&oldid=72386710”