Erling Martin Jonny Nilsson (ur. 9 lutego 1943 w Göteborgu ) – szwedzki łyżwiarz szybki , mistrz olimpijski i dwukrotny medalista mistrzostw świata.
Specjalizował się w długich dystansach. Pierwszy sukces w karierze osiągnął w 1963 roku, kiedy zwyciężył podczas wielobojowych mistrzostw świata w Karuizawie . Rok później, podczas igrzysk olimpijskich w Innsbrucku zdobył złoty medal na dystansie 10 000 m, wyprzedzając dwóch Norwegów : Freda Antona Maiera i Knuta Johannesena . Na tych samych igrzyskach wystartował także na dwukrotnie krótszym dystansie, zajmując szóstą pozycję. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach w Grenbole był szósty na dystansie 10 000 m i siódmy w biegu na 5000 m. Ostatni medal w karierze wywalczył na wielobojowych mistrzostw świata w Göteborgu , gdzie zajął trzecie miejsce. W zawodach tych wyprzedzili go tylko dwaj Holendrzy : Kees Verkerk i Ard Schenk . Był też blisko podium na rozgrywanych w 1965 roku mistrzostwach świata w Oslo oraz mistrzostwach Europy w Deventer , jednak ostatecznie rywalizację zakończył na czwartym miejscu. Nilsson zdobył 17 tytułów mistrza Szwecji: w wieloboju w latach 1964-1967, na 1500 m w latach 1966 i 1967, na 5000 m w latach 1962-1966 oraz na 10 000 m w latach 1963-1968.
W 1963 roku został uhonorowany Svenska Dagbladets guldmedalj , a rok wcześniej otrzymał Nagrodę Oscara Mathisena . Ustanowił pięć rekordów świata[1]
Po zakończeniu kariery zajął się polityką. Z ramienia Kristdemokraterny brał udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego , lecz nie uzyskał wystarczającej liczny głosów.
