Przejdź do zawartości

Joshua Pim

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Joshua Pim
ilustracja
Państwo

 Wielka Brytania

Data i miejsce urodzenia

20 maja 1869
Bray

Data i miejsce śmierci

15 kwietnia 1942
Dublin

Gra

praworęczny, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

1887

Zakończenie kariery

1902

Gra pojedyncza
Wimbledon

W (1893, 1894)

Gra podwójna
Wimbledon

W (1890, 1893)

Joshua Pim (ur. 20 maja 1869 w Bray, zm. 15 kwietnia 1942 w Dublinie) – irlandzki tenisista, zwycięzca Wimbledonu.

Pim był z wykształcenia lekarzem.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

W 1890 roku zadebiutował w Wimbledonie. W 1891 roku Pim, mimo kontuzji ręki, doszedł do finału turnieju pretendentów (All Comers), przegrywając z Wilfredem Baddeleyem[1]. Do obrony tytułu w 1891 roku nie przystąpił chory Willoughby Hamilton, mający zagwarantowany udział we właściwym finale (challenge round), w związku z czym w większości statystyk wimbledońskich Pim figuruje jako finalista tej edycji.

W latach 1891–1894 Joshua Pim nieprzerwanie toczył na Wimbledonie decydujące mecze z Wilfredem Baddeleyem. W 1892 roku ponownie przegrał (tym razem we właściwej challenge round), ale w 1893 i 1894 roku to on był górą, pierwszy mecz wygrywając w czterech, a drugi w trzech setach[1]. W 1895 roku Pim nie mógł wystąpić w turnieju i tytuł ponownie przypadł Baddeleyowi, który w finale All Comers pokonał Wilberforce’a Eavesa.

W 1890 roku Pim odniósł pierwsze z dwóch zwycięstwo w grze podwójnej, a dokonał tego z Frankiem Stokerem. Rok później przegrał w challenge round z braćmi Baddeleyami (Wilfredem i Herbertem), ale w 1893 roku ponownie triumfował ze Stokerem, po pokonaniu Harolda Barlowa i Ernesta Lewisa. W 1892 roku, razem z Haroldem Mahonym, Pim doszedł do finału turnieju pretendentów.

Poza Wimbledonem Joshua Pim triumfował trzykrotnie w mistrzostwach Irlandii (1893, 1894, 1895). W połowie lat 90. zawiesił swą karierę i skoncentrował się na pracy lekarza. Powrócił do tenisa w 1902 roku, kiedy niespodziewanie zajął miejsce Lawrence’a Doherty’ego w reprezentacji Wysp Brytyjskich w Pucharze Davisa, co było decyzją mocno krytykowaną. Pim przegrał oba swoje mecze, z Malcolmem Whitmanem i Williamem Larnedem, czym przesądził o porażce Brytyjczyków z Amerykanami[1].

Finały w turniejach wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (2–2)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 1891 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Wilfred Baddeley 4:6, 6:1, 5:7, 0:6
Finalista 2. 1892 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Wilfred Baddeley 6:4, 3:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca 1. 1893 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Wilfred Baddeley 3:6, 6:1, 6:3, 6:2
Zwycięzca 2. 1894 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Wilfred Baddeley 10:8, 6:2, 8:6

Gra podwójna (2–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 1890 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Frank Stoker Wielka Brytania Ernest Lewis
Wielka Brytania George Hillyard
6:0, 7:5, 6:4
Finalista 1. 1891 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Frank Stoker Wielka Brytania Wilfred Baddeley
Wielka Brytania Herbert Baddeley
1:6, 3:6, 6:1, 2:6
Zwycięzca 2. 1893 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Frank Stoker Wielka Brytania Ernest Lewis
Wielka Brytania Harold Barlow
4:6, 6:3, 6:1, 2:6, 6:0

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Dutkowski 1979 ↓, Czempion okresu pionierskiego, s. 41–51.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]