Język bilua
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
8740 (1999) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | blb | ||
| IETF | blb | ||
| Glottolog | bilu1245 | ||
| Ethnologue | blb | ||
| WALS | bil | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język bilua (lub mbilua)[1][2] – język używany w Prowincji Zachodniej (Wyspy Salomona), na wyspie Vella Lavella. Według danych z 1999 roku posługuje się nim 8740 osób[1].
W odróżnieniu od większości języków Wysp Salomona nie należy do rodziny austronezyjskiej[3]. Wraz z językami lavukaleve, savosavo i touo został zaliczony do języków centralnych Wysp Salomona[4][5]. Niemniej część badaczy klasyfikuje go jako izolat, nie uznając pokrewieństwa tych języków[6]. Znalazł się też w dawnej propozycji rodziny wschodniopapuaskiej[5][7].
Występuje pięć obszarów dialektalnych: bilua, kurikuri, java, dovere i joria. Dialekt bilua pełni funkcję standardu (został ustanowiony pod wpływem działalności misjonarzy), a samo określenie „bilua” zaczęło służyć jako nazwa całego języka[3].
W powszechnym użyciu jest też język neosalomoński (pijin)[3][8]. Znany jest również język angielski[1]. Dawniej funkcję lingua franca pełnił austronezyjski język roviana[3].
Został opisany w postaci opracowania gramatycznego z 2003 r.[9] Istnieją też nieopublikowane materiały słownikowe (ok. 1960 r.)[10]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Bilua, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-06-04] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-26] (ang.).
- ↑ Woodley 2002 ↓.
- ↑ a b c d Obata 2003 ↓, s. 1.
- ↑ M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Central Solomons, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 19, Dallas: SIL International, 2016 [dostęp 2020-06-04] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05] (ang.).
- ↑ a b Obata 2003 ↓, s. 2.
- ↑ Hammarström 2018 ↓, s. 306–307, 307–308.
- ↑ Wurm 2007 ↓, s. 576.
- ↑ Woodley 2002 ↓, s. 130.
- ↑ Obata 2003 ↓.
- ↑ Bilua dictionary, MSS &-Archives-C-25, 1960, OCLC 228161556 [zarchiwizowane z adresu 2019-01-23] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Harald Hammarström, Language isolates in the New Guinea region, [w:] Lyle Campbell (red.), Language Isolates, Abingdon–New York: Routledge, 2018 (Routledge Language Family Series), s. 287–322, DOI: 10.4324/9781315750026-11, ISBN 978-1-315-75002-6, ISBN 978-1-138-82105-7, ISBN 978-1-317-61091-5, OCLC 1000447105 (ang.).
- Kazuko Obata, A Grammar of Bilua: A Papuan language of the Solomon Islands, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2003 (Pacific Linguistics 540), DOI: 10.15144/PL-540, ISBN 0-85883-531-2, OCLC 54373896 (ang.).
- Ellen Joanne Woodley, Local and indigenous knowledge as an emergent property of complexity: A case study in the Solomon Islands, University of Guelph, 2002 [zarchiwizowane z adresu 2019-02-19] (ang.).
- Stephen A. Wurm, Australasia and the Pacific, [w:] Christopher Moseley (red.), Encyclopedia of the World’s Endangered Languages, Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 425–577, DOI: 10.4324/9780203645659, ISBN 978-0-7007-1197-0, ISBN 978-0-203-64565-9, OCLC 47983733 (ang.).