KRI Nanggala (1980)
_in_2015.jpg) Okręt na Morzu Jawajskim (2015) | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
14 marca 1978 |
| Wodowanie |
10 września 1980 |
 Marynarka Wojenna Indonezji
| |
| Wejście do służby |
6 lipca 1981 |
| Zatonął |
21 kwietnia 2021 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
59,5 metra |
| Szerokość |
6,2 metra |
| Zanurzenie |
5,4 metra |
| Zanurzenie testowe |
240 metrów |
| Zanurzenie maksymalne |
500 metrów[potrzebny przypis] |
| Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy |
| Napęd | |
| 4 silniki wysokoprężne o mocy 2400 KM 1 silnik elektryczny o mocy 4600 KM 1 śruba | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg | |
| Uzbrojenie | |
| 14 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe |
8 x 533 mm (dziób) |
| Załoga |
34 |
KRI Nanggala (402) – indonezyjski okręt podwodny niemieckiego typu 209/1300, zwodowany 6 września 1980 roku w stoczni Howaldtswerke w Kilonii, przyjęty do służby w Marynarce Wojennej Indonezji 21 października 1981 roku. Okręt przejął nazwę od swojego poprzednika RI Nanggala S-02 typu 613 (S-91). Zatonął z całą załogą 21 kwietnia 2021 roku.
Zamówienie i budowa[edytuj | edytuj kod]
W połowie lat 70 XX wieku Indonezja postanowiła zmodernizować swoją flotę podwodną, która dotąd składała się z przestarzałych już okrętów radzieckiego projektu 613[1]. 2 kwietnia 1977 roku Indonezja zamówiła budowę w Niemczech Zachodnich dwóch nowoczesnych okrętów podwodnych „Cakra” i „Nanggala” eksportowego typu 209/1300[2]. Umowę zawarto z konsorcjum tworzonym przez koncern Ferrostaal w Essen, stocznię Howaldtswerke (HDW) w Kilonii i biuro projektowe Ingenieurkontor Lübeck, które zaprojektowało okręty[2].
Stępkę pod budowę drugiej jednostki „Nanggala” położono w stoczni HDW w Kilonii 14 marca 1978 roku, cztery miesiące po pierwszym okręcie, lecz wodowano je tego samego dnia 10 września 1980 roku[2]. Początkowo przewidywano dla okrętu nazwę „Candrasa”[1]. „Nanggala” weszła do służby 6 lipca 1981 roku[2]. Otrzymała numer burtowy 402[1].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Okręty typu 209/1300 mają wyporność nawodną 1306 ton i podwodną 1412 ton[2]. Ich długość wynosi 59,5 m, szerokość 62,2 m, a zanurzenie kadłuba 5,4 m[2]. Głębokość zanurzenia wynosi 240 m[2]. Załoga składa się z 34 osób, w tym 6 oficerów[2].
Napęd stanowi silnik elektryczny Siemens o mocy ciągłej 4600 KM (3383 kW), poruszający pojedynczą śrubę[2]. Prąd generują cztery silniki wysokoprężne MTU 12V 493 AZ80 GA31L o mocy ciągłej 2400 KM (1765 kW), sprzężone z czterema alternatorami Siemens o mocy 1700 kW[2]. Napęd zapewnia prędkość maksymalną 11 węzłów na powierzchni, a 21,5 węzła pod wodą[2].
Uzbrojenie stanowi osiem wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm na dziobie, z zapasem 14 torped AEG SUT Mod. 0, naprowadzanych przewodowo w trybie aktywnego poszukiwania celu lub pasywnego[2]. Torpedy mają zasięg do 12 km (6,5 Mm) z prędkością 35 węzłów lub 28 km (15 Mm) z prędkością 23 węzłów, a ich głowica bojowa ma masę 250 kg[2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Okręt przeszedł remont średni w 1989 roku w macierzystej stoczni Howaldtswerke[3]. Kolejny remont wraz z wymianą baterii akumulatorów miał miejsce od października 1997 do połowy 1999 roku[2]. Następna gruntowa modernizacja okrętu odbyła się w latach 2010-2012 w koreańskiej stoczni DSME[4]. Remont kosztował 63,7 miliona dolarów, modernizacja objęła uzbrojenie, sonar, radar, systemy dowodzenia i kontroli oraz układy napędowe. Po remoncie okręt był w stanie wystrzelić cztery torpedy jednocześnie do czterech różnych celów a także wystrzelić pociski przeciw okrętom, takie jak Exocet lub Harpoon. Bezpieczna głębokość zanurzenia została zwiększona do 257 metrów, a maksymalna prędkość podwodna zwiększona z 21,5 do 25 węzłów.
Okręt zaginął na Morzu Baliskim rano 21 kwietnia 2021 roku, podczas ćwiczebnego strzelania torpedowego ok. 50 mil morskich na północ od Bali, koło wysp Kangean, w związku z czym wszczęto międzynarodową operację poszukiwawczo-ratowniczą[5]. 25 kwietnia odnaleziono wrak, który rozpadł się na trzy części[5]. Wrak okrętu znaleziono na głębokości 838 metrów[6]. Zginęły wszystkie 53 osoby na pokładzie jednostki, w tym 50 marynarzy, z dowódcą sił podwodnych 2 Floty pułkownikiem Harry Setyawanem, oraz trzech cywilnych techników[7]. Obecność osób przewyższających znacznie 34-osobową etatową załogę, w tym techników, świadczyła zdaniem komentatorów o treningowo-egzaminacyjnym charakterze rejsu[7]. Przyczyny zatonięcia nie są jeszcze znane. Ocenia się, że mimo remontu kapitalnego przeprowadzonego w 2012 roku, na utratę okrętu mogły mieć wpływ oszczędności eksploatacyjne, w tym zaniechanie późniejszych zalecanych co sześć lat przeglądów stoczniowych[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 179.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 363
- ↑ Kubiak 2021 ↓, s. 38.
- ↑ RI submarines on par with neighbors after overhaul. [dostęp 2021-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 maja 2012)]. (ang.).
- ↑ a b Kubiak 2021 ↓, s. 40-41.
- ↑ Zatonięcie indonezyjskiego okrętu podwodnego. Rzeczpospolita. [dostęp 2021-04-26].
- ↑ a b Kubiak 2021 ↓, s. 39.
- ↑ Kubiak 2021 ↓, s. 39, 43.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
- Krzysztof Kubiak. Zagłada indonezyjskiego okrętu podwodnego Nanggala. „Raport – Wojsko Technika Obronność”. Nr 05/2021, s. 36-43, 2021. Agencja Lotnicza Altair. ISSN 1429-270x.