Kamienica Długa 52 – Jana Kazimierza 5 w Bydgoszczy
53°07′14″N 18°00′02″E/53,120556 18,000556 Widok od ul. Długiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Długa 52, ul. Jana Kazimierza 5 |
| Styl architektoniczny | |
| Kondygnacje |
4 |
| Rozpoczęcie budowy |
początek XIX w. |
| Ukończenie budowy |
połowa XIX w. |
Położenie na mapie Bydgoszczy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
| 53°07′14″N 18°00′02″E/53,120556 18,000556
| |
| Strona internetowa | |
Kamienica Długa 52 – Jana Kazimierza 5 w Bydgoszczy – kamienica narożna przy ulicy Długiej / Jana Kazimierza, na terenie Starego Miasta w Bydgoszczy. Siedziba kujawsko-pomorskiego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Budynek stoi we wschodniej pierzei ul. Jana Kazimierza, od ul. Długiej do ul. Pod Blankami.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Początki kamienicy nie są dobrze udokumentowane, natomiast wiadomo, że istniała w tym miejscu murowana, bądź szachulcowa zabudowa jeszcze w okresie staropolskim. Na podstawie przeprowadzonych do 2008 r. ratowniczych badań archeologicznych określono wiek pozostałości murowanej kamienicy przy ul. Jana Kazimierza 5/Długa 52 na XVI-XVIII w.[1].
Na szczegółowym planie zabudowy miasta, sporządzonym przez pruskiego geometrę Gretha, w 1774 r., na miejscu obecnej kamienicy widnieją puste działki budowlane. Na planie z 1816 r. znajduje się budynek od strony ul. Długiej, podobnie na planie z 1834 r. Zarys obecnego budynku wypełniającego pierzeję ul. Jana Kazimierza, Długiej i Pod Blankami widnieje natomiast na planie miasta z 1876 r.
Na początku XX wieku w kamienicy znajdowały się: sklep papierniczy Blumenthala, zakład fryzjerski Kaschika i sklep rzeźnicki Josela, potem sióstr Róży i Gertrudy Wolff z wędlinami koszernymi. Na pierwszym piętrze urzędował adwokat Jakobsohn, na drugim był zakład krawiectwa męskiego Ludwiga, a na trzecim panna Seifert udzielała lekcji gry na fortepianie. Powyższe sklepy i zakłady rzemieślnicze należały w tym czasie przeważnie do osób żydowskiego pochodzenia[2].
W latach 1909–1920 na parterze budynku mieściła się siedziba „Dziennika Bydgoskiego”, wydawanego z inicjatywy Jana Teski[2]. Była to najważniejsza gazeta polska w Bydgoszczy w okresie zaboru pruskiego, zaś w okresie międzywojennym największy dziennik wydawany w mieście.
W 2002 r. w kamienicy ulokowano kujawsko-pomorski oddział Naczelnego Sądu Administracyjnego, przemianowany w 2004 r. na Wojewódzki Sąd Administracyjny. Z tej okazji kamienica została gruntownie wyremontowana, zaś wnętrza dostosowane do potrzeb sądownictwa.
Na fasadzie kamienicy od strony ul. Długiej, w 1996 r. umieszczono tablicę pamiątkową, która upamiętnia redakcję „Dziennika Bydgoskiego”, będącą ostoją polskości w pierwszych dziesięcioleciach XX wieku w Bydgoszczy.
W 2017 elewację budynku ponownie poddano remontowi[3].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Budynek jest wzniesiony na rzucie podkowy. Kamienica frontowa jest podpiwniczona, dwupiętrowa, z poddaszem. Parter zdobiony jest boniowaniem. Kondygnacje wydzielono gzymsami, z największym gzymsem koronującym. Okna pierwszego i drugiego piętra posiadają jednakową na każdym piętrze oprawę architektoniczną.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Siwiak Wojciech: Z przeszłości ulicy Długiej. [w.] Kalendarz Bydgoski 2007
- ↑ a b Barbara Janiszewska-Mincer Barbara: Ulica Długa na początku XX wieku. [w.] Kalendarz Bydgoski 2008
- ↑ Sądowa kamienica wyglądała ładnie, a będzie jeszcze ładniejsza
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Umiński Janusz: Bydgoszcz. Przewodnik: Bydgoszcz: Regionalny Oddział PTTK „Szlak Brdy”, 1996