Kamienica przy ulicy Złotej 5 w Lublinie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamienica Złota 5
Symbol zabytku nr rej. A/554 z 29.12.1971[1]
Ilustracja
Kamienica Złota 5
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Miejscowość

Lublin

Typ budynku

kamienica miejska

Styl architektoniczny

renesansowy, z elementami klasycystycznymi

Kondygnacje

3

Ukończenie budowy

początek XVI w

Pierwszy właściciel

sędzi ziemski Maciejowski

Kolejni właściciele

Stanisław Kuropatwa, Jadwiga Niemyska, Noech Borenkraut

Położenie na mapie Lublina
Mapa konturowa Lublina, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Złota 5”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica Złota 5”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kamienica Złota 5”
Ziemia51°14′52,07″N 22°34′09,09″E/51,247797 22,569192

Kamienica Złota 5 – zabytkowa trzypiętrowa kamienica renesansowa na Starym Mieście w Lublinie. Wpisana do rejestru zabytków pod numerem A/554 z dnia 29.12.1971. Posiada dwie oficyny, tylną, z gankami komunikacyjnymi oraz boczną.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kamienica przy ul Złotej 5 była pierwszą z notowanych w istniejących dokumentach kamienicą przy ul. Złotej i pochodzą z początku XVI wieku (1518 r.). Pierwszym znanym właścicielem był sędzi ziemski Maciejowski, który przekazał kamienicę Stanisławowi Kuropatwie z łańcuchowa. Kamienica należała do różnych właścicieli prywatnych. W 1699 roku przeszła w posiadanie Kośmińskich, w 1730 roku należała do Jadwigi Niemyskiej, która przekazała ją siostrom miłosierdzia. W latach 1730-1736 siostry prowadziły w nim szpital, na następnie spełniała funkcje mieszkalne. W roku 1868 budynek przeszedł na własność rządu, a w 1876 został sprzedany Andrzejowi Gwoździowskiemu, który w 1879 roku ją sprzedał. W ciągu parudziesięciu kolejnych lat była wielokrotnie sprzedawana. W okresie I wojny światowej oraz w okresie II Rzeczypospolitej kamienica należała do Noecha Borenkrauta. W 1933-1935 roku kamienica była remontowana i nadbudowana. W 1946 roku jako mienie pożydowskie został przejęta przez Administrację Okręgowego Urzędu Likwidacyjnego, w dwa lata później przekazana Wydziałowi Nieruchomości Zarządu Miejskiego. W 1948-1949 oraz 1957-1958 była w niej przeprowadzane prace remontowe.

Obecnie kamienica znajduje się w złym stanie, obecny właściciel komunalna spółka „Kamienica miasta” planuje generalny remont i przeznaczenie budynku na apartamenty na wynajem[2].

Od strony ul. Dominikańskiej zachowały się fragmenty renesansowego obramienia okiennego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]