Karol Kwieciński
| |
 ogniomistrz
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
10 dywizjon artylerii konnej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
.png){kind=small}
Karol Kwieciński (ur. 3 listopada 1891 w Leżajsku, zm. 9 września 1959 tamże) – ogniomistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Antoniego i Wiktorii z domu Ordyczyńska. Absolwent szkoły powszechnej. Po zakończeniu nauki pracował jako pomocnik murarza. W 1913 został powołany do armii austro-węgierskiej. Walczył w I wojnie światowej na froncie wschodnim w szeregach 10 dywizjonu artylerii konnej. 2 czerwca 1916 dostał się do niewoli rosyjskiej, z której zbiegł po 22 miesiącach. Wcielony ponownie do armii austriackiej i skierowany na front włoski. Po przejściu na stronę Ententy, został skierowany do Werony, do Armii Polskiej we Włoszech[2]. Otrzymał przydział do 3 pułku artylerii polowej. Powrócił wraz z Armią gen. Hallera do Polski i walczył na Froncie Wołyńskim. W styczniu 1920 przeniesiony do 3 baterii 12 pułku artylerii polowej. 17 lutego 1920 w pobliżu miejscowości Żyłki, nie zważając na silny ogień nieprzyjaciela, prowadził ostrzał, zmuszając sowiecką baterię do odwrotu. Za ten czyn został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po zakończeniu działań wojennych, w styczniu 1921 został zdemobilizowany.
Następnie pracował w Leżajsku, tam też zmarł i został pochowany.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Żonaty z Marią z d. Kurkowicz. Siedmioro dzieci[1]
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 112.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 111.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.