Katarzyna Latałło
| Imię i nazwisko |
Katarzyna Wasiutyńska-Latałło |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
23 maja 1924 |
| Data i miejsce śmierci |
11 grudnia 2009 |
| Narodowość |
polska |
| Dziedzina sztuki | |
| Odznaczenia | |
| |
Katarzyna Latałło (ur. 23 maja 1924 w Warszawie, zm. 11 grudnia 2009 tamże) – polska reżyserka filmów animowanych, malarka, grafik.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się w rodzinie Bohdana Wasiutyńskiego, profesora prawa, i Marii, córki malarza Józefa Buchbindera. Była siostrą publicysty Wojciecha.
W 1952 ukończyła studia na Wydziale Malarstwa i Grafiki ASP w Warszawie, uzyskując dyplom u profesora. Jana Sokołowskiego. Uczestniczyła w wielu wystawach krajowych i zagranicznych z zakresu grafiki i rysunku, m.in. na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki w latach 1952, 1953 i 1954, na wystawie w Arsenale w Warszawie w 1955 (nagrodzona), I Ogólnopolskiej Wystawie Grafiki Artystycznej i Rysunku, Warszawa 1956, Ogólnopolskiej Wystawie Młodego Malarstwa, Rzeźby i Grafiki w Sopocie w 1958, Wystawie Grafiki, Ilustracji Książkowej i Plakatu, Berlin-Hamburg-Kolonia w 1956, I Biennale Grafiki Polskiej w Krakowie w 1960, wystawie książki i ilustracji z cyklu „Polskie Dzieło Plastyczne w XV-lecie PRL” w Warszawie w roku 1962.[1]
W latach 1953–1955 i 1964–1965 zasiadała w zarządzie Sekcji Grafiki ZPAP. Od 1961 jako reżyserka i scenografka współpracowała z wytwórniami: „Se-ma-for”, Studio Miniatur Filmowych, Studio Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej oraz z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi[2]. Od 1956 członkini Stowarzyszenia Filmowców Polskich.
19 stycznia 1955 na wniosek Ministra Kultury i Sztuki została odznaczona Medalem 10-lecia Polski Ludowej[3].
Filmy jej autorstwa były nagradzane na przeglądach krajowych i międzynarodowych - m.in. „Kat i Katarzyna” – Nagroda m. Łodzi w 1965, „Pan Plastyk” – nagroda FIPRESCI na Festiwalu w Mar del Plata 1965[4], nagroda za serię filmową „Przygody Sindbada Żeglarza”, Łódź 1970[1].
W latach 2005–2006 była radną Warszawy[5] z listy PiS[6].
Matka Stanisława Latałły i babka Marcina Latałły.
Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 30 wprost-5-11)[7].
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
- 1961: Sąd królewski
- 1964: Pan Plastyk
- 1966: Kłębowisko
- 1968: Fotografia rodzinna
- 1969: Przygody Sindbada Żeglarza
- 1970: Klechdy polskie
- 1970: Podnoszenie ciężarów
- 1971: Sam sobie sterem
- 1973: ETC...
- 1973: Kostium i maska
- 1974: Kontrakt
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Katarzyna Latałło - malarz, Polska, baza artystów Agra-Art [online], sztuka.agraart.pl [dostęp 2022-09-18].
- ↑ Katarzyna Latałło, Warszawa, 16.12.2009 - nekrolog [online], nekrologi.wyborcza.pl [dostęp 2022-09-18].
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
- ↑ Katarzyna Latałło, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2022-09-18].
- ↑ Rada Miasta Stołecznego Warszawy informator, wyd. 3, 2022, s. 32.
- ↑ Wyborcza.pl [online], warszawa.wyborcza.pl [dostęp 2022-09-18].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: JULJAN KOSTKA DE LIEBINSFELD, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-19].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Katarzyna Latałło, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2021-04-09].
- Zdjęcia z filmów w reżyserii Katarzyny Latałło w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”