Kino „Kijów”
| ||
 nr rej. A-1461/M z 4. 11. 2016[1]
| ||
| ||
| Państwo |  Polska
| |
| Miejscowość | Kraków | |
| Adres | al. Zygmunta Krasińskiego 34 30-101 Kraków | |
| Architekt | Witold Cęckiewicz wnętrza Krystyna Zgud-Strachocka | |
| Rozpoczęcie budowy | 1962 | |
| Ukończenie budowy | 6 listopada 1967 | |
Położenie na mapie Krakowa  | ||
Położenie na mapie Polski  | ||
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | ||
 50°03′30,0″N 19°55′29,5″E/50,058333 19,924861
| ||
| Strona internetowa | ||
Kino „Kijów” (obecnie Kijów.Centrum) – kino w Krakowie, przy al. Zygmunta Krasińskiego 34, istniejące od 1967.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Budowę kina rozpoczęto w 1962. Budynek projektował architekt Witold Cęckiewicz, wnętrza projektowała Krystyna Zgud-Strachocka. Było to wówczas największe kino w Krakowie, z salą na 960 widzów i najnowocześniejsze w Polsce. Pierwsze kino szerokoformatowe, mogące wyświetlać filmy z taśm wszelkich formatów 16, 35 oraz 70 mm, w stereofonicznej jakości dźwięku. Posiadało zakupiony w Danii wklęsły ekran o wymiarach 18,7 x 8,6 m[2].
Rozpoczęło działalność 6 listopada 1967 roku premierą filmu radzieckiego reżysera Siergieja Bondarczuka Wojna i pokój, będącego adaptacją powieści historycznej rosyjskiego pisarza Lwa Tołstoja pod tym samym tytułem[2].
Od tego czasu kino stało się miejscem festiwali oraz polskich i światowych premier filmowych, m.in. filmów Lista Schindlera (1994) i Pan Tadeusz (1999).
Od 1968 do 1990 odbywał się w nim krakowski Festiwal Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych. Obecnie odbywa się w tym miejscu Krakowski Festiwal Filmowy.
Pojawienie się multipleksów spowodowało odpływ widzów, co pociągnęło za sobą poważne problemy kina. W wyniku programu rewitalizacji, w latach 2005-2008 jednosalowe kino zostało poddane gruntownym przemianom. W ramach projektu realizowanego pod kierunkiem ówczesnego prezesa Tomasza Maciejowskiego, obok istniejącej dużej sali (na 828 miejsc) w kinie stworzono drugą salę studyjną (na 32 miejsca), kawiarnię filmową i klub muzyczny, a dużą salę wyposażono w pierwszy wówczas w Krakowie projektor cyfrowy. Dla podkreślenia zmian, nazwę kina zmieniono na Kijów.Centrum, zaznaczając tym samym nowy charakter tego miejsca jako multimedialnego centrum rozrywki.
Kino Kijów jest uznawane aktualnie za arcydzieło[3] architektury modernistycznej Krakowa jednak wskutek licznych remontów zatraciło swój dawny urok i nie jest to już ta sama architektura. Budynek został oszpecony przez zbyt daleko idące modyfikacje. Oryginalny budynek z 1967 roku miał cienką, stalową stolarkę okienną, przezroczyste (a nie przyciemniane) szyby eksponujące największą mozaikę w Krakowie oraz własny neon.
Duża sala.
Foyer.
Mozaika Krystyny Zgud-Strachockiej.
Fasada tylna (zachodnia).
Mozaika arch. Jerzego Kowala
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie. 2020-09-30. [dostęp 2018-01-14].
- ↑ a b Kino Kijów zaprasza! Dziennik Polski 1967 nr 261 z 4 listopada s. 8
- ↑ Michał Wiśniewski, szlakmodernizmu.pl.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Encyklopedia Krakowa, Antoni Henryk Stachowski (red.), Elżbieta Adamczyk, Warszawa: PWN, 2000, ISBN 83-01-13325-2, OCLC 830213257.