Koń sokólski
.jpg)
Koń sokólski – polska rasa koni zimnokrwistych, odmiana lokalna polskiego konia zimnokrwistego[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Jest to stosunkowo młoda rasa, znana od około 100 lat. Jej nazwa pochodzi od miasta i powiatu Sokółka koło Białegostoku w północno-wschodniej Polsce, gdzie została po raz pierwszy wyhodowana w latach dwudziestych XX w. Rozwinęła się wskutek krzyżówek między polskimi klaczami, z tzw. mierzynów z belgijskimi końmi pociągowymi, ardenami, norfolk roadsteranu, dole gudbrandsdalami i anglonormanami. W rezultacie otrzymano bardzo wszechstronnego, silnego, wytrzymałego o spokojnym usposobieniu lecz niezbyt ciężkiego konia, nadającego się do pracy w zaprzęgu i w polu[2][3].
Opis[edytuj | edytuj kod]
- głowa o prostym profilu
- duże, łagodne oczy i czujne uszy
- szyja dość długa, lecz muskularna i szeroka u podstawy
- łopatki dobrze uformowane i skośnie ustawione
- głęboka klatka piersiowa
- wydatny kłąb
- prosty grzbiet
- opadający skośnie, muskularny zad
- nogi mocne i twarde kopyta
Informacje o rasie[edytuj | edytuj kod]
- średni wzrost: od 152 do 162 cm
- obwód klatki piersiowej ok. 210 cm
- obwód nadpęcia ok. 25 cm
- rodzaje maści: kasztanowata, dereszowata, gniada lub skarogniada
- miejsce pochodzenia: Polska
- charakter: Dobry
- użytkowanie: pociągowy
- typ krwi: Zimnokrwisty
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b sokólski. konie-pkz.dzs.pl. [dostęp 2023-12-19]. (pol.).
- ↑ HODOWLA Historia koni sokólskich. www.hij.com.pl. [dostęp 2023-02-14]. (pol.).
- ↑ a b Susan McBane: Pferde der Welt. Könemann, 1997, s. 238, język niemiecki, ISBN 3-89508-527-8
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tamsin Pickeral
- Konie i kuce. Kompendium. Warszawa 2006