Kościół św. Stanisława i św. Wojciecha w Porębach Dymarskich

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Stanisława i św. Wojciecha w Porębach Dymarskich
956 z 25.03.1976[1]
kościół parafialny
Ilustracja
Kościół w 2008 roku
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Miejscowość

Poręby Dymarskie

Adres

Poręby Dymarskie 152

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Parafia Świętego Stanisława i Wojciecha w Porębach Dymarskich

Wezwanie

Święty Stanisław Biskup i Święty Wojciech

Położenie na mapie gminy Cmolas
Mapa konturowa gminy Cmolas, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Stanisława i św. Wojciecha w Porębach Dymarskich”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Stanisława i św. Wojciecha w Porębach Dymarskich”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Stanisława i św. Wojciecha w Porębach Dymarskich”
Położenie na mapie powiatu kolbuszowskiego
Mapa konturowa powiatu kolbuszowskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Stanisława i św. Wojciecha w Porębach Dymarskich”
50,320682°N 21,805154°E/50,320682 21,805154

Kościół św. Stanisława i św. Wojciecha w Porębach Dymarskichrzymskokatolicki kościół znajdujący się w Porębach Dymarskich.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kościół wybudowano w latach 1656–1660 z inicjatywy ówczesnego proboszcza parafii Przemienienia Pańskiego w Cmolasie Kaspra Snopkiewicza[2]. Kościół konsekrowany został w 1674 roku przez biskupa Mikołaja Oborskiego. Przed 1735 rokiem obiekt rozbudowano, a w tymże roku dodano dzwonnicę. Świątynia przeszła remonty w 1857 i 1888 roku oraz w latach 1900–1902[3].

25 marca 1976 roku obiekt wpisano do rejestru zabytków pod numerem 956. W marcu 1978 roku[a] podjęto decyzję o przekazaniu kościoła do Porąb Dymarskich, a 13 sierpnia poświęcono fundamenty. Przeniesienie świątyni opóźniło odkrycie w niej polichromii z 1669 roku[b]. Wiosną 1979 roku rozpoczęto przenoszenie kościoła[2], podczas którego zrekonstruowano sygnaturkę, wymieniono gont na dachu i dokonano konserwacji nowo odkrytych polichromii[3]. 28 października bp Jerzy Ablewicz dokonał jego poświęcenia[5].

Wnętrze świątyni (2021)

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Kościół konstrukcji zrębowej, a jego dzwonnica, soboty i południowa kruchta konstrukcji słupowo-ramowej. Świątynia ma nawę zbudowaną na rzucie prostokąta, prostokątne prezbiterium zamknięte trójbocznie oraz zakrystię przylegającą do niego od północy. Dzwonnica dobudowana do nawy, podzielona na trzy kondygnacje gzymsami, które osłonięto okapowymi daszkami. Nawa i prezbiterium nakryte dachem dwuspadowym o wspólnej kalenicy. W miejscu zamknięcia prezbiterium dach opada na nie trzema połaciami. Nad nawą połacie dachu załamane. Na styku nawy i prezbiterium, w kalenicy znajduje się sygnaturka. Świątynię otaczają szalowane soboty, które nakryto daszkami pulpitowymi z gontu[4].

Wizerunek diabła (2021)

Wygląd i wyposażenie wnętrza[edytuj | edytuj kod]

Wewnątrz kościoła znajdują się płaskie stropy. Mają one zaokrąglone fasety w prezbiterium i zakrzywienia w nawie. W prezbiterium i częściowo w nawie na ścianach polichromia figuralna i ornamentalna[4].

Wyposażenie świątyni pochodzi z czasów proboszcza Grzegorza Mrzygłockiego, którego podobizna znajduje się na obrazie św. Grzegorza. Ołtarz główny powstał w 2 poł. XVII wieku[6]. Znajduje się w nim obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, którą adorują święty Stanisław i Wojciech. Na zasuwie ołtarzowej widnieje Chrystus na krzyżu pochodzący z 1874 roku. W lewym ołtarzu bocznym znajduje się obraz Matki Bożej przekazującej szkaplerz Szymonowi Stockowi, a w prawym św. Józef z Dzieciątkiem[7]. Z pierwotnego wyposażenia zachowały się również drewniana chrzcielnica z XVII wieku oraz dwa portale z nadprożami w kształcie oślego grzbietu. W świątyni znajduje się również ambona z XVIII wieku[8]. Pod jej schodami widnieje jedyny w województwie podkarpackim[c] wizerunek diabła w kościele[6]. XVII-wieczne malowidło przedstawia popularnego w średniowiecznym folklorze diabła Tutivillusa, trudniącego się spisywaniem ludzkich grzechów, by na Sądzie Ostatecznym móc oskarżać ludzi przed Bogiem[9].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Według innego źródła w roku 1977[4]
  2. Według innego źródła z XVII wieku[5]
  3. Według innego źródła jedyny w Polsce[8]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
  2. a b Trześniowski 2010 ↓, s. 129.
  3. a b Kościół pw. śś. Stanisława i Wojciecha w Porębach Dymarskich. podkarpackie.travel. [dostęp 2022-04-21]. (pol.).
  4. a b c Poręby Dymarskie. Kościół parafialny pw. śś. Stanisława i Wojciecha. sad.podkarpackie.travel. [dostęp 2022-04-20].
  5. a b HISTORIA. poreby.dymarskie.rzeszow.opoka.org.pl. [dostęp 2022-04-20]. (pol.).
  6. a b Trześniowski 2010 ↓, s. 130.
  7. Trześniowski 2010 ↓, s. 131.
  8. a b Kościół z diabłem pod amboną. skarbypodkarpackie.pl, 28 marca 2018. [dostęp 2022-04-21]. (pol.).
  9. Emil Hoff: Podkarpackie duchy i straszydła: najbardziej nawiedzone miejsca niedaleko Rzeszowa na weekend z dreszczykiem. Gdzie spotkać diabła Didko?. 2022-10-26. [dostęp 2022-10-27].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • red. Zbigniew Trześniowski: Ziemia kolbuszowska. Przewodnik. Rzeszów: Podkarpacki Instytut Książki i Marketingu, 2010. ISBN 978-83-61746-61-4.