Kościół Matki Bożej Królowej Polski w Łoźnicy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół Matki Bożej Królowej Polski w Łoźnicy
A-1270 z dnia 5 grudnia 1963[1]
kościół filialny
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Łoźnica

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Katarzyny w Trzechli

Wezwanie

Matki Bożej Królowej Polski

Wspomnienie liturgiczne

3 maja

Położenie na mapie gminy Przybiernów
Mapa konturowa gminy Przybiernów, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Królowej Polski w Łoźnicy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Królowej Polski w Łoźnicy”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Królowej Polski w Łoźnicy”
Położenie na mapie powiatu goleniowskiego
Mapa konturowa powiatu goleniowskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Królowej Polski w Łoźnicy”
Ziemia53°41′43″N 14°52′38″E/53,695278 14,877222

Kościół Matki Bożej Królowej Polski w Łoźnicy – jeden z największych kościołów ryglowych na Pomorzu Zachodnim[2]. Położony w centrum wsi Łoźnica, przy skrzyżowaniu dróg wiodących do Sobieszewa, Świętoszewa i Czermnicy.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Data wybudowania pierwszego kościoła w Łoźnicy jest nieznana. W 1772 na miejscu starego kościoła wybudowano nową, ryglową świątynię, która dotrwała do naszych czasów[2]. Jej fundatorem był wywodzący się z tej ziemi proboszcz katedry kamieńskiej Bogusław Henning von Köller[2]. W kościele wybudowany został dla niego grobowiec. Około połowy XIX w. do kościoła dobudowano kaplicę grobową, która obecnie pełni funkcję zakrystii. Do zakrystii przylega współczesna, bezstylowa przybudówka, która pierwotnie pełniła funkcję salki katechetycznej.

Kościół posiada trzykondygnacyjną, ryglową wieże, przykrytą dachem namiotowym. Wieża jest węższa od korpusu nawowego. Po II wojnie światowej kościół został poświęcony 25.05.1946[2].

W dniu 5 grudnia 1963 roku kościół został wpisany do rejestru zabytków pod numerem 405 (nowy numer A-1270)[3].

Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Kościół posiadał pierwotnie wyposażenie barokowe. Z obecnego wyposażenia na uwagę zasługuje:

  • barokowa ambona
  • empora chórowa z prospektem organowym z XVIII w.
  • figury aniołów w prezbiterium
  • dekoracyjna oprawa wejścia do dawnej kaplicy grobowej

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo zachodniopomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2016-09-16].
  2. a b c d Roman Kostynowicz: Kościoły archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, tom I,Szczecińskie Wydawnictwo Archidiecezjalne "Ottonianum", Szczecin 2010 ISBN 83-7041-202-5
  3. Narodowy Instytut Dziedzictwa - rejestr zabytków - dostęp 27.11.2011