Kościół Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie w Inowrocławiu
 A/180/1-2 z dnia 03.04.2004 r.
| |||||||||
| kościół parafialny | |||||||||
| |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||
| Miejscowość | |||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| Parafia | |||||||||
| Wezwanie | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie Inowrocławia  | |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |||||||||
Położenie na mapie powiatu inowrocławskiego  | |||||||||
 52°48′00,62″N 18°15′37,22″E/52,800172 18,260339
| |||||||||
Kościół Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie w Inowrocławiu – neoromański kościół wybudowany na początku XX w. głównie z inicjatywy bpa Antoniego Laubitza. 18 grudnia 1929 został tutaj ochrzczony Józef Glemp, będący prymasem Polski w latach 1981–2009, oraz abp Stanisław Gądecki.
Historia i architektura[edytuj | edytuj kod]
Bogaty wystrój rzeźbiarski świątyni, nawiązujący do polskich tradycji narodowych, jest dziełem poznańskiego artysty Władysława Marcinkowskiego.
W 1909 roku w wyniku tąpnięcia ziemi (spowodowanego przez znajdującą się pod miastem nieczynną kopalnię soli) doszło do zawalenia się północnej ściany transeptu. Przez 20 lat świątynia pozostawała nieczynną, aż do 1929 roku, kiedy odbudowano zawaloną ścianę i przywrócono kościół do służby Bożej. Kościół wzniesiony na planie krzyża łacińskiego jest największym i najwyższym budynkiem sakralnym w stolicy Kujaw Zachodnich. Strzelista wieża świątyni mierząca 77 metrów[1] widoczna jest z najodleglejszych zakątków inowrocławskiego powiatu. Neoromańska architektura kościoła przedstawia założenie świątyni halowej, składająca się z trzech naw o tej samej wysokości. Za czwartą nawę uznać można transept, którego północna strona ucierpiała niegdyś we wspomnianej katastrofie budowlanej. Ceglany kościół Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie wraz z dwunastowieczną Bazyliką Mniejszą Imienia NMP tworzą razem charakterystyczny i nieodłączny element inowrocławskiego, miejskiego krajobrazu.
Organy[edytuj | edytuj kod]
Parafia Zwiastowania NMP posiada zabytkowy instrument wykonany w 1902 r. przez firmę organmistrzowską Wilhelma Sauera z Frankfurtu n. Odrą. Oznaczono go jako 859 dzieło w historii firmy (opus 859). Organy charakteryzują się romantyczną dyspozycją, na którą składa się 38 głosów (w tym 2 językowe), 2 klawiatury ręczne (manuały) i nożna (pedał), traktura pneumatyczna oraz wiatrownice stożkowe. Organy zbudowane są z 50 000 elementów. Przed rozpoczęciem remontu były w bardzo złym stanie technicznym, jednak w 90% udało się je uratować i odrestaurować. Mają 2470 piszczałek, z których najmniejsza ma kilka centymetrów, a największa ponad 5 m.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Urząd Miasta Inowrocławia: Zabytki Inowrocławia. [dostęp 2010-02-11]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Po prostu Inowrocław, B. Kasińska, E. Mikołajczak, P. Strachanowski, ZPW Pozkal, Inowrocław 2001.
- Przemysław Waszak, The neo-Romanesque churches of the Annunciation of the Blessed Virgin Mary in Inowrocław and St. Adalbero in Würzburg: the examples of references to pre-Romanesque and Romanesque architecture, "Ars: časopis Ústavu dejín umenia Slovenskej akadémie vied", LVI, 2023, nr 2, s. 95-108.