Stanisław Gądecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Stanisław Gądecki
Ilustracja
Stanisław Gądecki (2012)
Herb Stanisław Gądecki Czynem i prawdą
Kraj działania Polska
Data i miejsce urodzenia 19 października 1949
Strzelno
Arcybiskup metropolita poznański
Okres sprawowania od 2002
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski
Okres sprawowania od 2014
Wyznanie katolicyzm
Kościół rzymskokatolicki
Prezbiterat 9 czerwca 1973
Nominacja biskupia 1 lutego 1992
Sakra biskupia 25 marca 1992
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Sukcesja apostolska
Data konsekracji 25 marca 1992
Miejscowość Gniezno
Miejsce bazylika archikatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Konsekrator Józef Glemp
Współkonsekratorzy Bogdan Wojtuś
Gerard Bernacki

Stanisław Gądecki (ur. 19 października 1949 w Strzelnie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1992–2002, arcybiskup metropolita poznański od 2002, zastępca przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski w latach 2004–2014, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski od 2014, wiceprzewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy od 2016.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 19 października 1949 w Strzelnie[1]. W 1967 ukończył tamtejsze liceum ogólnokształcące i złożył egzamin dojrzałości[2]. W latach 1967–1973 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 9 czerwca 1973 w bazylice prymasowskiej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie kardynał Stefan Wyszyński[1]. W latach 1973–1976 i 1977–1981 studiował w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, gdzie w 1977 uzyskał licencjat, w międzyczasie w latach 1976–1977 we Franciszkańskim Studium Biblijnym w Jerozolimie[3]. W latach 1981–1982 kształcił się na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu[3], gdzie w 1982 na podstawie dysertacji La liberazione e salvezza nel secondo libro dei Maccabei (Wyzwolenie i zbawienie według Drugiej Księgi Machabejskiej[1]) uzyskał doktorat z teologii biblijnej[2]. W trakcie studiów w okresach wakacyjnych uczył się języków włoskiego, angielskiego, francuskiego i niemieckiego[1] w czasie wyjazdów do Perugii, Paryża, Brighton, Londynu i Pasawy[2].

W 1982 został zatrudniony jako wykładowca w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Prowadził wykłady z archeologii biblijnej, historii Starego i Nowego Testamentu, wstępu ogólnego do Pisma świętego, ewangelii synoptycznych, pism Janowych, teologii biblijnej, a także lektoraty z języków angielskiego i niemieckiego. W latach 1986–1989 był wicerektorem seminarium. Ponadto wykładał egzegezę Starego Testamentu w Prymasowskim Instytucie Teologicznym dla świeckich w Gnieźnie, Prymasowskim Instytucie Kultury Chrześcijańskiej w Bydgoszczy oraz w Wyższym Seminarium Duchownym Misjonarzy św. Rodziny w Kazimierzu Biskupim. Pełnił funkcję sekretarza administracyjnego periodyku „Studia Gnesnensia”[2].

W latach 1982–1983 był duszpasterzem w kościele Jana Chrzciciela w Gnieźnie[1]. Organizował pielgrzymki diecezjalne[2] do Palestyny i Egiptu[1]. Wchodził w skład Biblijnej Komisji Przygotowawczej II Synodu Plenarnego[2].

1 lutego 1992 został prekonizowany biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej ze stolicą tytularną Rubicon. Święcenia biskupie otrzymał 25 marca 1992 w bazylice archikatedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie. Głównym konsekratorem był kardynał Józef Glemp, prymas Polski, zaś współkonsekratorami Bogdan Wojtuś, biskup pomocniczy gnieźnieński, i Gerard Bernacki, biskup pomocniczy katowicki[1]. Na swoje zawołanie biskupie przyjął słowa „Czynem i prawdą”, zaczerpnięte z Pierwszego Listu św. Jana 3,18[4]. Od 1992 sprawował urząd wikariusza generalnego archidiecezji[1]. W archidiecezji zajmował się sprawami katechizacji i szkół katolickich, duszpasterstwem młodzieży, duszpasterstwem zakonów i stałą formacją prezbiterów[2]. Należał do kolegium konsultorów, rady kapłańskiej i rady duszpasterskiej[1]. Pełnił funkcje dyrektora Archidiecezjalnego Studium Pastoralnego dla Świeckich[1], sekretarza Międzynarodowego Komitetu Organizacyjnego Obchodów Tysiąclecia Śmierci św. Wojciecha, a także przewodniczącego Rady Wydawniczej Gaudentinum[2].

28 marca 2002 papież Jan Paweł II prekonizował go arcybiskupem metropolitą poznańskim[5][3]. Archidiecezję objął kanonicznie 2 kwietnia 2002, natomiast 20 kwietnia 2002 odbył ingres do archikatedry w Poznaniu. 29 czerwca 2002 na placu Świętego Piotra w Rzymie otrzymał od papieża paliusz[2]. W latach 2004–2008 przeprowadził synod archidiecezjalny. Przyczynił się do zorganizowania w Poznaniu w 2009 przez wspólnotę Taizé Europejskiego Spotkania Młodych[6].

W strukturach Konferencji Episkopatu Polski został w 1992 członkiem Komisji ds. Katolickiej Agencji Informacyjnej, a w latach 1994–1996 należał do Komisji ds. Duchowieństwa. W 1992 został wiceprzewodniczącym, a w 1994 przewodniczącym Komisji ds. Dialogu z Judaizmem, zaś w 1996 został wybrany na przewodniczącego Rady ds. Dialogu Religijnego. W 2002 wszedł w skład Rady Stałej[2]. W 2004 został wiceprzewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski[7], w 2009 uzyskał reelekcję[8]. W latach 2006–2016 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Duszpasterstwa[2]. W latach 2009–2014 wszedł w skład Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu RP i KEP[2]. W 2014 został wybrany przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski[9], w 2019 uzyskał reelekcję[10]. Ponadto w latach 1992–2014 był członkiem Rady Programowej Katolickiej Agencji Informacyjnej[2].

W latach 1995–2008 był konsultorem Papieskiej Komisji ds. Religijnych Relacji z Żydami[2]. 28 maja 2014 papież Franciszek mianował go członkiem Kongregacji Nauki Wiary[11][12]. W 2016 został wybrany na wiceprzewodniczącego Rady Konferencji Episkopatów Europy[13]. Wziął udział w sesjach Synodu Biskupów w 2008[14], 2012[15], 2014[16], 2015[17] i 2018[18].

Zaangażowany na rzecz ekumenizmu i dialogu międzyreligijnego[6]. Przyczynił się do utworzenia Poznańskiej Grupy Ekumenicznej[6], a także zainicjował Dni Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce[2]. Był członkiem Komitetu Budowy Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie[19].

Konsekrował biskupów pomocniczych poznańskich: Damiana Bryla (2013) i Szymona Stułkowskiego (2019). Był ponadto współkonsekratorem podczas sakr biskupa pomocniczego gnieźnieńskiego Wojciecha Polaka (2003), biskupa diecezjalnego diecezji Miracema do Tocantins Philipa Dickmansa (2008) i biskupa koadiutora diecezji Porto Nacional Romualda Kujawskiego (2008)[20].

Odznaczenia, tytuły, wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

W 2008 przyznano mu Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[21].

W 1992 nadano mu tytuł honorowego obywatela Strzelna, z którego zrezygnował w 1999 w związku z nieprzyznaniem podobnego wyróżnienia papieżowi Janowi Pawłowi II[22].

W 2016 został afiliowany do zakonu franciszkanów przez ministra generalnego ojca Michaela Perry’ego[23], a w 2017 włączony do konfraterni zakonu paulinów[24].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 41–42. ISBN 83-7052-900-3.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Nota biograficzna Stanisława Gądeckiego na stronie archidiecezji poznańskiej. archpoznan.pl. [dostęp 2019-11-01].
  3. ↑ a b c Komunikat Biura Prasowego Konferencji Episkopatu Polski. opoka.org.pl, 2002-03-28. [dostęp 2013-02-28].
  4. ↑ Herb Arcybiskupa Metropolity Poznańskiego. archpoznan.pl. [dostęp 2018-09-26].
  5. ↑ Rinuncia dell’Arcivescovo di Poznań (Polonia) e nomina del successore (wł.). press.vatican.va, 2002-03-28. [dostęp 2014-05-28].
  6. ↑ a b c 70. urodziny abp. Stanisława Gądeckiego. ekai.pl, 2019-10-19. [dostęp 2019-10-31].
  7. ↑ Episkopat Polski zakończył obrady. ekai.pl (arch.), 2004-03-18. [dostęp 2018-05-05].
  8. ↑ Komunikat z 347. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl (arch.), 2009-03-11. [dostęp 2016-09-13].
  9. ↑ Episkopat wybrał przewodniczącego i zastępcę. episkopat.pl (arch.), 2014-03-13. [dostęp 2016-09-13].
  10. ↑ Wybory 382. Zebrania Plenarnego KEP. episkopat.pl, 2019-03-14. [dostęp 2019-03-17].
  11. ↑ Nomina di Membri della Congregazione per la Dottrina della Fede (wł.). press.vatican.va, 2014-05-28. [dostęp 2014-05-28].
  12. ↑ Abp Gądecki członkiem Kongregacji Nauki Wiary. ekai.pl (arch.), 2014-05-28. [dostęp 2018-05-05].
  13. ↑ Abp Gądecki wiceprzewodniczącym Rady Konferencji Biskupów Europy. episkopat.pl, 2016-10-08. [dostęp 2016-10-08].
  14. ↑ Abp Gądecki o Synodzie: w sprawie zmiany czytań liturgicznych osiągnąłem swój cel. ekai.pl, 2008-10-27. [dostęp 2018-05-05].
  15. ↑ Abp Gądecki na Synodzie o „odwróconym Edypie”. nowaewangelizacja.org, 2012-10-15. [dostęp 2018-05-05].
  16. ↑ Abp Gądecki powrócił z Synodu Biskupów do Polski. ekai.pl (arch.), 2014-10-20. [dostęp 2018-05-05].
  17. ↑ Msza św. pod przewodnictwem Franciszka zakończyła synod biskupów nt. rodziny. ekai.pl (arch.), 2015-10-25. [dostęp 2018-05-05].
  18. ↑ Podsumowujemy Synod Biskupów o młodzieży. ekai.pl, 2018-10-28. [dostęp 2018-12-31].
  19. ↑ Członkowie Komitetu Budowy Muzeum Historii Żydów Polskich. um.warszawa.pl. [dostęp 2014-11-10].
  20. ↑ Stanisław Gądecki (ang.). catholic-hierarchy.org. [dostęp 2019-06-09].
  21. ↑ Baza nagrodzonych na dole strony: Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2019-10-05].
  22. ↑ Bp Gądecki zrezygnował z honorowego obywatelstwa Strzelna. ekai.pl (arch.), 1999-10-29. [dostęp 2018-05-05].
  23. ↑ Abp Gądecki afiliowany do zakonu franciszkanów. ekai.pl (arch.), 2016-03-19. [dostęp 2018-05-05].
  24. ↑ Jasna Góra: przewodniczący Episkopatu Polski paulińskim konfratrem. ekai.pl, 2017-05-02. [dostęp 2017-05-03].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

p • d • e
Prezydium Konferencji Episkopatu Polski
Przewodniczący
Zastępcy przewodniczącego
Sekretarze generalni
p • d • e
Katoliccy biskupi diecezjalni w Polsce
Arcybiskupi
metropolici
Biskupi
Biskup polowy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Gądecki&oldid=58223869”