Konstantin Maksimowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Konstantin Maksymowicz)
Konstantin Maksimowicz
Константин Клавдиевич Максимович
Ilustracja
Konstantin Maksimowicz (przed 1905)
generał kawalerii generał kawalerii
Pełne imię i nazwisko

Konstantin Kławdijewicz Maksimowicz

Data urodzenia

14 maja 1849

Data śmierci

1921

Przebieg służby
Lata służby

1865–1917

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Jednostki

konny pułk przyboczny cara, 1. brygada 2. Dywizji Kawalerii Gwardii

Stanowiska

generał-gubernator kraju uralskiego, generał-gubernator warszawski

Główne wojny i bitwy

Wojna rosyjsko-turecka (1877–1878)

Odznaczenia
Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Broń Złota „Za Waleczność”

Konstantin Kławdijewicz Maksimowicz, ros. Константин Клавдиевич Максимович (ur. 14 maja 1849, zm. 1921) – generał-gubernator warszawski i dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego od 19 lutego do 28 sierpnia 1905, rosyjski generał kawalerii i generał-adiutant przy carze Mikołaju II.

Od 1867 kornet w konnym pułku przybocznym cara. Od 1871 porucznik, od 1873 kapitan, od 1879 pułkownik. W 1874 ukończył z 1. lokatą Akademię Sztabu Generalnego. Od 1879 w carskim orszaku jako adiutant. Walczył w wojnie z Turcją 1877–1878. Od 28 listopada 1892 dowódca 1. brygady 2. Dywizji Kawalerii Gwardii w Petersburgu. 24 lutego 1893 mianowany wojskowym gubernatorem rejonu uralskiego.

Później został mianowany namiestnikiem Kraju Nadwiślańskiego i dowódcą Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Piastował to stanowisko jednak tylko pięć miesięcy. W związku z kilkukrotnymi próbami zamachu na jego życie, w maju 1905, uciekł z Warszawy i zaszył się w Twierdzy Zegrze, której nie chciał opuścić. Postawa ta stała się przyczyną jego odwołania. Zastąpił go generał Gieorgij Skałon[1].

Odznaczony:

Wyróżniony złotym pistoletem za waleczność (1878) i diamentową odznaką Orderu Świętego Aleksandra Newskiego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wojciech Lada: Polscy terroryści, Znak Horyzont, Kraków 2014, s. 7

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]