Korownica jasnoochrowa
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
Efibulella |
| Gatunek |
korownica jasnoochrowa |
| Nazwa systematyczna | |
| Efibulella deflectens (P. Karst.) Zmitr. Folia Cryptog. Petropolitana (Sankt-Peterburg) 6: 95 (2018) | |
Korownica jasnoochrowa (Efibulella deflectens (P. Karst.) Zmitr.) – gatunek grzybów należący do rodziny korownicowatych (Phanerochaetaceae). Należy do monotypowego rodzaju Efibulella[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Efibulella, Phanerochaetaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten opisał w 1882 r. Petter Adolf Karsten, nadając mu nazwę Grandinia deflectens. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 2018 r. Ivan V. Zmitrovich przenosząc go do rodzaju Efibulella[1].
Ma 13 synonimów. Niektóre z nich:
- Efibula deflectens (P. Karst.) Sheng H. Wu 1990
- Phanerochaete deflectens (P. Karst.) Hjortstam 1987
- Phlebia deflectens (P. Karst.) Ryvarden 1971
- Phlebia lilacea M.P. Christ. 1960
- Phlebia umbrata (Bourdot & Galzin) Parmasto 1967[2].
Polską nazwę zarekomendował Władysław Wojewoda w 2003 r. dla synonimu Phanerochaete decflectens. Jest niespójna z aktualną nazwą naukową[1].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Grzyb kortycjoidalny. Owocnik rozpostarty, ściśle przylegający, rozproszony, gładki, drobno brodawkowaty lub brodawkowaty, cienki (o grubości 0,1–0,2 mm), w stanie świeżym i wilgotnym skórzasty, ciągły, po wysuszeniu pękający na oddzielne płaty. Brzeg nieokreślony przerzedzony. Powierzchnia blado ochrowo-jasnobrązowa, często z szarawym, czerwonawym lub fioletowym odcieniem[3].
- Cechy mikroskopowe
System strzępkowy monomityczny. Strzępki cienkościenne, o szerokości 2,5-3,5 µm, zwykle bez sprzążek, ale w niektórych okazach zdarzają się rozproszone sprzążki. Strzępki w subhymenium gęsto stłoczone, często wypełnione drobnoziarnistą, żywiczną substancją. Cystydy zróżnicowane co do ilości; często nieliczne, cylindryczne, cienkościenne, o wymiarach 70120 × 4–5 µm, często z kroplami oleju w protoplazmie, a czasem lekko inkrustowane. Podstawki wąsko maczugowatee, 25–30(–40) x 3–5 µm, z 2–4 sterygmami i bez sprzążki w podstawie. Bazydiospory elipsoidalne (3,5–)4-5 × 2,5–3 µm, cienkościenne, gładkie, nieamyloidowe, niecyjanofilne[3].
- Gatunki podobne
Było wiele zamieszania wokół tego gatunku. Karsten opisał jego powierzchnię jako granulkowatą z małymi, stożkowymi kolcamina gładkiej błonie dziewiczej, podczas gdy większość materiału należącego do tego gatunku ma gładkie hymenium bez takich kolców[3].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Znane jest występowanie Efibulella deflectens tylko w Europie[4]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano 2 stanowiska[5], w późniejszych latach podano następne[6].
Grzyb nadrzewny saprotroficzny. W Polsce notowany w bukowych lasach na leżących na ziemi pniach buka, jesionu i wierzby[5]. Zasiedla drewno mocno zbutwiałe, częściej liściaste niż iglaste, na stanowiskach wilgotnych i żyznych[3],.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Index Fungorum [online] [dostęp 2023-11-27] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2023-11-27] (ang.).
- ↑ a b c d J. Eriksson, K. Hjortstam, L. Ryvarden, The Corticiaceae of North Europe, t. 6, Mycobank, 1981, s. 1048–1276 [dostęp 2023-11-27].
- ↑ Występowanie Phanerochaete deflectens na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2023-11-27].
- ↑ a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 504, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ Grzyby makroskopijne Polski w literaturze mikologicznej [online], grzyby.pl [dostęp 2023-11-27] (pol.).