Król Alfred (Fitchett)
Król Alfred (ang. King Alfred) – epos angielskiego poety romantycznego Johna Fitchetta (1776–1838), będący prawdopodobnie najdłuższym dziełem wierszowanym w literaturze anglojęzycznej. Utwór opublikowano po raz pierwszy w 1841 roku.
Charakterystyka ogólna[edytuj | edytuj kod]
Epos składa się z 48 ksiąg, zajmujących około trzech tysięcy stron druku i liczy mniej więcej 131 300 wersów[1], co daje mu pierwsze miejsce w kategorii najdłuższych brytyjskich eposów i jedno z pierwszych miejsc na liście największych dzieł wierszowanych świata, za indyjską Mahabharatą.
Dzieło jest pięć razy dłuższe od Upadku Niniwy Edwina Atherstone'a, trzynaście razy dłuższe od Pana Tadeusza Adama Mickiewicza i ponad czterdzieści razy dłuższe od Beowulfa, autentycznego eposu z epoki króla Alfreda[2]. Ukazywało się ono począwszy od 1808 roku. Na studia historyczne i pisanie poematu autor poświęcił czterdzieści lat.
Forma[edytuj | edytuj kod]
Epos został napisany blank verse'em, czyli nierymowanym pentametrem jambicznym, stosowanym w funkcji tworzywa obszernych dzieł epickich między innymi przez Johna Miltona.
Poniższy cytat pokazuje rodzaj wiersza zastosowanego w eposie:
- „Alfred, whose battles and successive toils
- Freed form the conquest of the Danish foe
- His ravaged country, claims the grateful Muse.
- He many turns of varying fortune knew
- On earth, on ocean: him the infernal powers
- Ceaseless opposed, yet vainly, for the chief,
- By valour as by counsel, Heaven his friend
- Wrought England's peace, and plann'd her future weal[3].”
Treść[edytuj | edytuj kod]
Epos Fitchetta opowiada historię życia króla Alfreda Wielkiego (848 lub 849–899), a w szczególności dzieje jego zwycięskich wojen ze stale zagrażającymi Anglii Duńczykami. Poemat miał być w zamierzeniu autora epopeją narodową Brytyjczyków, ukazując ich odwagę i nieustępliwość w walce o obronę niepodległości. Dzieło jest wzorowane na eposach Homera i Wergiliusza, czego przejawem jest między innymi przytoczona inwokacja do muzy i typowe dla dawnej epiki przenikanie się świata realnego i nadprzyrodzonego. Autor nie doprowadził utworu do końca. Dokończył je jego przyjaciel i wydawca – Robert Roscoe.
Odbiór dzieła[edytuj | edytuj kod]
Współcześnie Król Alfred uchodzi za literackie kuriozum[4]. Niewielu czytelników przebrnęło choćby przez jedną jego księgę. Historyk Simon Keynes określa epos słowami „the most unreadable” („najbardziej nie do czytania”). Długość utworu była przedmiotem krytyki już w czasach jego powstania[5].
Brak informacji o jakimkolwiek tłumaczeniu fragmentów eposu na język polski.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Simon Keynes, The cult of Alfred, [w:] Anglo-Saxon England 28, Cambridge 1999, s. 330.
- ↑ Simon Keynes, o.c., tamże.
- ↑ Alfred. A poem by John Fitchett. Vol. I, London 1808, s. 1.
- ↑ W ten sam sposób określano epos Fitchetta w połowie dziewiętnastego wieku. Zobacz recenzję ze Spectatora w Littell's Linving Age. Conducted by E. Littell, Vol 1. From 11 April to 3 August 1844.
- ↑ The North British Review, Tom 2. November 1844-February 1845, Edinburgh 1845, s. 390-402.