Królestwo Andory
| 1934 | |||||
| |||||
| Hymn: (Karol Wielki) | |||||
| Konstytucja | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Stolica | |||||
| Ustrój polityczny | |||||
| Typ państwa |
samozwańcze królestwo | ||||
| Głowa państwa |
król Boris I | ||||
| Współksiążę episkopalny |
Biskup z Seo de Urgel Justí Guitart i Vilardebó | ||||
| Uchwalenie konstytucji sporządzonej przez Borisa I |
7 lipca 1934 | ||||
| Aresztowanie Borisa I |
żandarmeria hiszpańska | ||||
.svg)
.svg)
Królestwo Andory – krótkotrwały byt polityczny pod panowaniem Borisa I jako króla od 7 do 20 lipca 1934.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Tło historyczne[edytuj | edytuj kod]
W sierpniu 1933 roku w Andorze miały miejsce demonstracje młodzieży, spowodowane brakiem demokracji, wolności słowa i równości wobec prawa dla wszystkich obywateli, oprócz tego protestujący domagali się większej ochrony prawnej dla katalońskich robotników pracujących przy budowie elektrowni wodnej. Przybyły do Andory rosyjski biały emigrant Boris Skosyriew postanowił wykorzystać ową sytuację i ponownie rozniecić w kraju zamieszki[1]. Boris zaproponował Radzie Generalnej przekształcenie państwa w raj podatkowy poprzez zniesienie ceł i budowę kasyn[2].
Ustanowienie królestwa[edytuj | edytuj kod]
7 lipca 1934 roku Rada Generalna przyjęła siedemnastopunktową konstytucję, sporządzoną przez Borisa. Zdobyła ona poparcie 23 z 24 parlamentarzystów zagłosowało za wprowadzeniem konstytucji, tym samym stał on się królem Andory[1]. Konstytucja ta umożliwiała m.in. bezpłatne nauczanie i opiekę zdrowotną, wolność słowa, przekonań politycznych i religijnych oraz zwalniała z obowiązku płacenia podatków. 9 lipca utworzono rząd tymczasowy i rozpisano nowe wybory do Rady Generalnej, zaplanowane na 1 sierpnia 1934 roku[2].
Upadek królestwa[edytuj | edytuj kod]
12 lipca 1934 roku władca wypowiedział wojnę biskupowi z Seo de Urgel - Justiemu Guitartowi i Vilardebie. 20 lipca w celu aresztowania władcy, biskup wysłał czterech hiszpańskich żandarmów do miejscowości Soldeu, w której Boris ustanowił swoją rezydencję. Boris trafia najpierw do więzienia w Barcelonie, a potem Madrycie, ostatecznie w listopadzie 1934 roku zostaje wydalony do Portugalii[3].
Królestwo Andory przestało formalnie istnieć 23 lipca 1934 roku[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Michał Kołkowski, 13 dni królestwa. Jak czarujący oszust z Wilna został władcą Andory? [online], weszlo.com, 28 marca 2021 [dostęp 2023-06-17] (pol.).
- ↑ a b Witold Chrzanowski, Borys I – pierwszy i ostatni król niepodległej Andory [online], turystyka.wp.pl, 22 lipca 2017 [dostęp 2023-06-17] (pol.).
- ↑ Radczenko, Borys I Wileński — król Andory [online], Inna Wileńszczyzna jest możliwa, 7 listopada 2013 [dostęp 2023-06-17] (pol.).