Krištof Ravbar
| biskup ordynariusz lublański | |
| |
| Data urodzenia |
ok. 1466 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Nominacja biskupia |
1494 |
| Sakra biskupia |
brak danych |
Krištof Ravbar, łac.: Christophorus Rauber (ur. ok. 1466, zm. 26 października 1536 w Wiedniu) – duchowny katolicki, drugi biskup ordynariusz katolickiej diecezji lublańskiej, sprawujący pontyfikat od 1494 roku; dyplomata cesarski.
W latach 1509–1512 pełnił funkcję koadiutora w Seckau, a następnie do 1536 roku był administratorem apostolskim tego biskupstwa. Ponadto od 25 lutego 1508 roku aż do swojej śmierci sprawował urząd komtura klasztora benedyktynów w Admont[1].
Jako wysoki rangą przedstawiciel Kościoła katolickiego oraz dyplomata odegrał ważną rolę w habsburskiej polityce XVI wieku oraz w rodzinnej Krainie.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodzenie
[edytuj | edytuj kod]Rodzina Ravabarów (Rauber von Plankenstein) wywodzi się ze starej karynckiej szlachty, której korzenie sięgają końca XIV wieku, a jej założycielem był Matthäus. Krištof urodził się około 1466 roku na zamku Weineck (słow. Kravjek) jako syn Niklasa Raubera i Dorothey z domu burgrabiów von Luenz (Lienz) und zum Luegg[2].
Działalność dyplomatyczna
[edytuj | edytuj kod]Krištof Ravbar uchodził za osobę elokwentną przez co miał bardzo dobre kontakty na dworze cesarskim. Łatwo zjednywał sobie ludzi. W związku z tym król, a następnie późniejszy cesarz Niemiec Maksymilian I Habsburg powierzał mu prowadzenie wielu ważnych dla siebie misji dyplomatycznych. Między innymi brał on udział w zawarciu paktu dziedzicznego między Habsburgami a Jagiellonami w 1506 roku, którego efektem było późniejsze małżeństwo wnuka Maksymiliana I – Ferdynanda Habsburga z Anną Jagiellonką. Brał udział także w zjeździe wiedeńskim w 1515 roku, gdzie uzgodniono ślub króla Węgier i Czech Ludwika II Jagiellończyka z Anną Habsburżanką[1].
Walki z Wenecją i Turkami
[edytuj | edytuj kod]Krištof Ravbar bardziej niż sprawami duchownymi zajmował się polityką oraz brał udział osobiście w walkach z Turkami, podbijającymi w tym czasie Półwysep Bałkański oraz Wenecją. Wyróżniał się przy tym odwagą i wytrwałością. W 1511 roku osobiście stał wraz z Johannem von Auerspergiem na czele wojsk cesarskich w kampanii przeciwko Wenecji[3].
W latach 1529–1530 był starostą krajowym Krainy. W tym czasie podjął odpowiednie działania, których celem była obrona tego regionu przed wojskami Imperium Osmańskiego. Zmarł w 1536 roku w Wiedniu. Został pochowany na zamku w Gornjim Gradzie[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b R. Schäffer, Der Admonter Abtwahlstreit 1501–1519. Ein Beitrag zur landesfürstlichen Kirchenpolitik in der Steiermark vor der Reformation, [w:] "Die Steiermark im 16. Jahrhundert. Beiträge zur landeskundlichen Forschung. Forschungen zur geschichtlichen Landeskunde der Steiermark XXVII. Band. Herausgegeben von der Historischen Landeskommission für Steiermark - HLK", pod red. B Suttera, Graz 1979, s. 19–69.
- ↑ A. Dimitz, Geschichte Krains, t. 2, s. 13.
- ↑ Ehre/XV/401.
- ↑ Ehre/XV/431.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- A. Dimitz, Geschichte Krains, t. 4, Laibach 1874.
- J. W. von Valvasor, Die Ehre dess Hertzogthums Crain: das ist, Wahre, gründliche, und recht eigendliche Belegen- und Beschaffenheit dieses Römisch-Keyserlichen herrlichen Erblandes, Laybach (Ljubljana) 1689.
- Genealogisches Handbuch des Adels - Adelslexikon, t. 11, Limburg/Lahn 2000.
- Slovensnki biografski leksikon, Liechtenstein 1976.